Τώρα λοιπόν που μας περίζωσαν οι εχθροί και η διαστροφή της αμαρτίας, είναι ανάγκη να καταφύγουμε στα στρατηγικά πνευματικά μας όπλα, αυτά που για τους άπιστους και τους δόλιους θεομπαίχτες είναι ανύπαρκτα, ώστε η σωτηρία της Ελλάδος να ομοιάζει σαν ένα κακόγουστο παραμύθι.
ΦΩΤΟ - εκεί στο Περαχώρι της Ιθάκης στο μέρος που γεννήθηκε ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ λίγο πιο ανηφορικά από το σπίτι του, υπάρχει περικαλλής Ιερός Ναός που κατέχει την εικόνα της ΒΛΑΧΕΡΝΙΩΤΙΣΣΑΣ η οποία εορτάζει στις 2 Ιουλίου.
Πριν ακόμα χαράξει το ΦΩΣ οι πιστοί από τον Ιερό Ναό αυτό
ξεκινούν λιτανεία της Εφέστειας Εικόνος της Παναγίας της Βλαχερνίωτισσας
μέσα από μεσαιωνικά μονοπάτια που καταλήγουν στην απόκρημνη Δυτική πλευρά του
νησιού όπου υπάρχει ένα σπήλαιο εκκλησία και εκεί τελούν την Πανηγυρική Θεία
Λειτουργία εις ανάμνηση της Κατάθεσης της Τίμιας Εσθήτος της Υπεραγίας
Θεοτόκου.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά;
Ακριβώς γιατί αυτά μας κρατούν σε εποχές ασφυξίας λόγω της
διαστροφής των καιρών μας.
Ακριβώς γιατί αυτά μας άφησαν οι πρόγονοι μας οι Ρωμιοί -
βυζαντινοί από εκείνα τα χρόνια του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ και είμεθα υποχρεωμένοι να τα
αφήσουμε στις επόμενες γενιές της Ρωμιοσύνης. Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Ας μάθουμε τι όπλα έχουμε , όπλα πνευματικά μεγάλης
διαστημικής ισχύος που η ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ τους σήμερα μας
προστατεύει.
από το το https://fdathanasiou.wordpress.com/2012/07/01/%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82- τα
παρακάτω αξιόλογα στοιχεία που θα πρέπει να γνωρίζουμε
Μια «κρυφή» εορτή αφιερωμένη στη «Μητέρα του Φωτός» είναι
και η «Κατάθεσις της τιμίας Εσθήτος της Ύπεραγίας Θεοτόκου εν Βλαχέρναις»
(473), όπως αναφέρει το ημερολόγιο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 2 Ιουλίου,
ημέρα που εορτάζεται επίσημα αυτό το γεγονός. Μάλιστα είναι η πρώτη και κυρία
εορτή την ήμερα αυτή.
Όντως είναι «κρυφή» εορτή, υπό την έννοια ότι ελάχιστοι γνωρίζουν για το θέμα αυτό, σε αντίθεση με την Κατάθεση της Τίμιας Ζώνης που γνωρίζουν πολλοί. 31 Αυγούστου […]
Πώς λοιπόν έχει το θέμα, η ιστορία του ιερού αυτού κειμηλίου της Θεοτόκου πού ονομάζεται Εσθήτα και πώς έφθασε στην Κωνσταντινούπολη;
Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Λέων ο Μεγάλος ο Μακέλλης, περί
το 470 μ.Χ., δύο Πατρίκιοι (αξιωματούχοι) αυτού, ο Γάλβιος και ο Κάνδιδος, από
θείο πόθο κινηθέντες πορεύθηκαν στους Αγίους Τόπους για προσκύνηση.
Περιδιαβαίνοντας τα ιερά Προσκυνήματα μετά την Γαλιλαία και τη Ναζαρέτ, κατά
θεία οικονομία, όπως αποδείχθηκε, βρέθηκαν σε ένα χωριό της ευρύτερης περιοχής
και απεφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο σπίτι μιας σεβάσμιας γερόντισσας
Χριστιανής Εβραίας.
Εκεί λοιπόν οι δύο Πατρίκιοι είδαν ότι συνέχεια του
κυρίως σπιτιού υπήρχε και άλλος κλειστός χώρος και εκεί υπήρχαν κάποιοι
ασθενείς άνδρες και γυναίκες, με λαμπάδες και λιβάνια προσευχόμενοι.
Από το χώρο δε αυτό ερχόταν και μια άρρητος ευωδία. Ήταν
τόσο φυσικό να ρωτήσουν τη σεβάσμια γερόντισσα και αυτή απάντησε:
«Ο Θεός πρόσταξε και γίνονται εις τούτον τον οίκον μεγάλα
θαυμάσια: δαίμονες από τους ανθρώπους διώκονται, τυφλοί αναβλέπουσι. χωλοί
περιπατούσι και πάσα άλλη ανίατος ασθένεια θεραπεύεται στους προσερχόμενους με
πίστη».
Και αυτοί είπαν: «Και πόθεν έλαβε εξ αρχής ούτος ο τόπος
αυτό το χάρισμα; Παρακαλούμεν να μας ειπείς δια την άγάπην του Θεού, ότι και
ημείς δια να δοξάσωμεν τα θεία Μυστήρια ήλθομεν από τόπον μακρινό να
προσκυνήσωμεν».
Αμέσως φάνηκε ότι δεν ήθελε να φανερώσει την υπόθεση.
Συμπλήρωσε μόνο: «Άλλο δεν ήξεύρω να σας ειπώ, ει μη μόνον, ότι ο τόπος είναι
πεπληρωμένος της θείας χάριτος».
Τότε οι δύο άρχοντες διέγνωσαν ότι κάτι μεγάλο μυστήριο
κρύπτεται Εκεί.
Έτσι την παρακάλεσαν και την εκολάκευσαν να τους πει
την όλην αλήθεια και ότι δεν έχει να υποστεί βλάβη η ζημία αφού αυτοί είναι
ξένοι και φεύγουν.
Τότε η σεμνή εκείνη γυναίκα τους είπε: «Από την ώραν που
επιστεύθη Τούτο το θείον Μυστήριον δεν το φανέρωσα τίνος ουδέποτε, καθώς και οι
πρόγονοί μας δεν το ομολόγησαν τινός ανδρός κατά τον όρκο οπού αλληλοδιαδόχους
ελάβομεν, αλλ’ επειδή βλέπω από τους λόγους σας ότι είσθε άνθρωποι ευλαβείς και
αιδέσιμοι.
Θέλω να σας ειπώ εξ αρχής την υπόθεσιν αλλά να μην
ομολογήσετε το πράγμα εις άλλον τινά αλλά να φυλάξετε κεκρυμμένο το
μυστήριον.
Γινώσκετε ότι εις τούτον τον ταπεινόν οικίσκο είναι
πεφυλαγμένο ένα ιμάτιον της Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας εις μικρόν κιβώτιο του
οποίου η χάρις και θεία δύναμις ενεργεί τοιαύτα θαυμάσια».
Συγκλονίστηκαν οι δύο η δε γερόντισσα συνέχισε:
«Αύτη η Θεία Παρθένος Θεοτόκος εις τον καιρόν της
Κοιμήσεως, είχε δύο γυναίκας παρθένους πολύ οικείας, εις τας οποίας χάρισε δύο
χιτώνας, τους οποίους φορούσε η Δέσποινα να τας έχουν χάριν ευλογίας. Μία από αυτάς
τας δύο γυναίκας ήτο από το γένος μου και εις τον θάνατον της αφήκεν άλλην
παρθένον συγγενή αυτής αυτό το θείον ιμάτιον και αυτή άλλης κατά διαδοχή
παραγγέλλουσαι να μην το ομολογήσουν, και ούτω κατήντησε εις εμέ την ανάξια και
τώρα δεν υπάρχει άλλη παρθένος να της αφήσω τον θησαυρόν αυτόν τον πολύτιμο».
Με πολλή συγκίνηση ευχαρίστησαν τη γυναίκα και τόνισαν ότι
στα όρια της Παλαιστίνης δεν θα αναφέρουν ότι άκουσαν.
Την παρακάλεσαν ακόμη να επιτρέψει να κοιμηθούν στον ιερό
αυτό χώρο για να προσευχηθούν έτι περισσότερον και λάβουν χάρη και
ευλογία.
Η γυναίκα δέχθηκε και τους ετοίμασε όπως μπορούσε. η χαρά
και συγκίνηση τους έφθασαν έως δακρύων.
Προσευχόμενοι και ευχαριστούντες την Παναγία πού τους
αξίωσε τέτοιας χάριτος, ελάχιστα κοιμήθηκαν.
Όταν διαπίστωσαν ότι μέρος των ασθενών είχαν σε άλλο χώρο
κοιμηθεί διότι οι πολλοί είχαν φύγει, πήραν ακριβώς τα μέτρα (διαστάσεις) του
κιβωτίου εκείνου.
Το πρωί αφού ευχαρίστησαν τη γυναίκα αποχαιρετώντας την
της είπαν, ότι πριν αφήσουν την Παλαιστίνη θα περάσουν να προσκυνήσουν και θα
τις φέρουν από ευγνωμοσύνη δώρα.
Στη συνέχεια κάπου στα Ιεροσόλυμα βρήκαν έναν ξυλουργό και
του είπαν να τους ετοιμάσει, από παλαιά ξυλεία κιβώτιο σύμφωνα με τα μέτρα πού
του έδωσαν.
Έτσι μετά παρέλευση ημερών ξαναβρέθηκαν (με το
κιβώτιο εντός σάκου), στο χωριό εκείνο και στο σπίτι της γερόντισσας. Έχοντες
μαζί τους τα αναγκαία φαγητά έφαγαν με τη γυναίκα και συνευφράνθησαν.
Και πάλι θέλησαν να κοιμηθούν εντός του ιερού εκείνου
χώρου για χάρη και ευλάβεια, όπως και έγινε.
Αυτοί έχοντας το γνωστό τους σκοπό είχαν στο βάθος και ένα
φόβο μήπως δεν είναι θέλημα της Παναγίας η τολμηρή ενέργεια πού θα
πράξουν.
Έτσι προσευχόμενοι με δάκρυα εδέοντο στη Θεομήτορα να τους
ελεήσει για ότι θα πράξουν.
Μεταξύ άλλων είπαν και τούτο εκείνη τη νύκτα.
«Πιστεύομεν ότι είναι ορισμός σου και θέλημα να έλθη και
αυτός ο πολύτιμος θησαυρός εις την τιμώσαν σε πόλιν, την σήν επώνυμο, εις
ασφάλεια και περιποίησιν των ορθοδόξων δούλων σου και σωτηρίαν διαιωνίζουσαν
δια Τούτο τολμώμεν να εγγίσωμεν οι ανάξιοι εις το ιερόν Τούτο κιβώτιο και η
χάρις σου να μας συγχώρηση την τόλμη μας».
Έτσι εκείνη τη νύκτα τρέμοντες αλλά και χαίροντες έκαναν
αλλαγή κιβωτίων χωρίς να διακρίνεται τίποτε το επιλήψιμο. Το πρωί όλα ήταν
φυσιολογικά, χωρίς να εννοήσει η απονήρευτη γερόντισσα το συμβάν, την
αποχαιρέτησαν με πολλές ευχαριστίες, έφυγαν μετά ανεκλάλητης χαράς για τη
Βασιλεύουσα.
Φθάσαντες, σκέφθηκαν να μην ομολογήσουν αρχικά το
γεγονός.
Έχοντες προσωπικό χώρο πλησίον του Κερατίου Κόλπου, ο
οποίος ονομάζεται Βλαχέρναι, έκτισαν ναό στο όνομα των Αποστόλων Πέτρου και
Μάρκου, και όχι της Θεοτόκου για να μη δώσουν στόχο.
Εκεί έθεσαν το ιερό κιβώτιο και φρόντισαν να γίνονται
ιεροπραξίες. Όμως η Χάρη της Παναγίας ενεργούσε θαύματα και το θέμα έπαιρνε
διαστάσεις.
Έτσι ανακοίνωσαν στον αυτοκράτορα Λέοντα το όλο θέμα το τι
έφεραν από τους Αγίους Τόπους, και ο οποίος χάρηκε υπερβαλλόντως για το
χαρμόσυνο γεγονός και τίμησε τούς δύο Πατρικίους και τους μακάρισε πού ο Θεός
τους αξίωσε να φέρουν τέτοιο θησαυρό στην Πόλη.
Πάραυτα πήγε στο Ναό και προσκύνησε με συγκίνηση την
Εσθήτα της Παναγίας (είδος γυναικείου φορέματος).
Τιμώντας ο Βασιλεύς το ιερό κειμήλιο κατασκεύασε ειδικό
κουβούκλιο και περιτύλιξε την Εσθήτα με πορφυρίδα βασιλική και έβαλε σε ειδική
θήκη την οποία σφράγισε με βούλα και υπογραφή.
Το επίσης σπουδαίο, τον υπάρχοντα μάλλον ναό της Θεοτόκου
πού νωρίτερα είχε κτίσει η Πουλχερία, επεξέτεινε ο Λέων σε μεγαλοπρεπή προς
χάρη της Παναγίας, τον γνωστό και με τόση φήμη Ναό των Βλαχερνών, και εκεί
έθεσε την ιερά Εσθήτα.
Ώστε ο Ναός της Παναγίας των Βλαχερνών με την τόση ιστορία
έγινε προς χάρη του ιερού κειμηλίου.
Όσο ζούσαν οι δύο Πατρίκιοι αλλά και ο Λέων είχαν
μια συνεχή σχέση με το Ναό αυτό και την αγία σορό, όπως ονομάσθηκε η κατάθεση
της Εσθήτος, και θεσπίστηκε η εορτή στις 2 Ιουλίου.
Ο μεγαλοπρεπής αυτός Ναός με τον πνευματικό θησαυρό εντός,
πήρε τέτοιες διαστάσεις, ώστε μάλλον έγινε το μεγαλύτερο Προσκύνημα της
Κων/λεως. και αφού το Προσκύνημα συνοδευόταν από ποικίλα θαύματα για χίλια
χρόνια έως φυσικά την άλωση.
Πέραν αυτών η Θεοτόκος Δέσποινα με ιερό «ορμητήριο» το Ναό
αυτό συνέδραμε σε κινδύνους και επιδρομές, σε λιμούς και λοιμούς και οποία
λυπηρά τους κατοίκους της Πόλεως.
Αυτός ο Ναός ήταν και το κέντρο «αμύνης» στην επίθεση των
Αβάρων. Εκεί εψάλη ο Aκάθιστος Ύμνος.
Σε μεταγενέστερους από τότε χρόνους, μετά το σωτηριώδες
τέλος μιας πολιορκίας της Κων/λεως, ο Πατριάρχης για ευχαριστίες της Παναγίας
αλλά και την τόνωση του λαού κάλεσε άρχοντες και αρχόμενους και έκαναν μεγάλη
περιφορά με την Εσθήτα φερομένη, μαζί και ο αυτοκράτορας του καιρού εκείνου
χωρίς στέμμα, ταπεινά φερόμενος, ακολουθούσε ψάλλοντας με το λαό το «Κύριε
ελέησον».
Φθάσαντες και πάλι στο Ναό των Βλαχερνών έξω αυτού, σε
ψηλή εξέδρα ο Πατριάρχης, αφού έκανε εκτενή δέηση, άνοιξε ενώπιον τόσου λαού
την ιερά θήκη, πήρε στα χέρια του την ιερά Έσθητα της Θεοτόκου, την σήκωσε και
βλέποντας την όλοι επευλόγησε ο λαός ψάλλοντας με άκρα συγκίνηση.
Στη συνέχεια πέρασε κατά δεκάδες χιλιάδας ο λαός για ώρες
πολλές και προσκύνησε το μοναδικό αυτό κειμήλιο της Παρθένου. Όντως μέρες δόξας
και πίστης.
Πού πλέον ευρίσκεται η ιερά Έσθήτα;
«…Η εσθής της Θεοτόκου εν αργυρά επίχρυσω σορώ και εν
ιδιαιτέρω παρεκκλήσιω, το όποιον εκαλείτο δια τούτο και «Αγία Σορός», κείμενον
προς βορρά του Αγίου Βήματος, και κιτισθέν υπό Λέοντος του Μεγάλου, η εσθής
αύτη ήτις ονομάζεται και «Μαφόριο» εκ του εβραϊκού μαφορά, δηλούντος σκέπασμα
της κεφαλής, δεν ήτο κυρίως φόρεμα. Αλλά σκέπασμα – πέπλος, κεφαλής επικάλυμμα.
Μαζί δε με άλλα κειμήλια μετακομίσθη εκ Κωνσταντινουπόλεως εις Ευρώπη, όπου
εσώζετο εν τη «μονή των Τριβήρων» εν Γαλλία, ην δε εξ ερίων εύφθαρτων
εξειργασμένον και η κρόκη και ο στημων ομοειδή και ομόχροα. και αδιάλυτο επί
τοσαύτους αιώνας. Και διαμένει πάντως και μέχρι του νύν όπου και αν σώζεται.
Εφερον δε αυτό οι αυτοκράτορες μεθ’ εαυτών στρατεύοντες και το εκράτουν
εν είδει σημαίας….» (ΒΙΒΛΙΟ «τα θαύματα της Παναγίας», 1890, σελ.
453).
Το κείμενο αυτό λέει ότι η ιερά Εσθήτα από την Πόλη
μετακομίσθη σε μονή της Γαλλίας, προφανώς από τους Σταυροφόρους, στην οποια και
μάλλον υπάρχει.
Ως προς το Ναό των Βλαχερνών, το 1453 οι Οθωμανοί
ερειπωμένη βρήκαν την βλαχερνίτισσα, για αυτό και ουδέποτε την «ορέχθηκαν» να
την κάνουν τζαμί.
Ο ιστορικός Γεώργιος Φραντζής μας πληροφορεί ότι είχε καεί
το 1434 από απροσεξία κάποιον αρχοντόπουλων.
Αργότερα την ξαναέκτισαν ξυλοστέγη βασιλική. Στα γεγονότα
6-7 Σεπτ. 1955 η Παναγία των Βλαχερνών υπέστη σημαντικές καταστροφές…
Ανακαινίσθηκε το 1960 ταπεινός πλέον ο Ναός όπως τον βλέπουμε.
Ως προς την αρπαγή-κλοπή της Εσθήτος (μαφόριο της Θεοτόκου)
από τη γυναίκα εκείνη φάνηκε ότι ήταν θέληση της Παναγίας να πάει στην
Πόλη με όσα συνέβησαν για αυτή γύρω για χίλια χρόνια. Όπως δε είπε, δεν είχε
πρόσωπο να την αφήσει. Μάλλον δεν θα έμαθε για την «κλοπή», οι δε ασθενείς μετά
το θάνατό της θα έπαψαν να πηγαίνουν και τα τότε ιστορικά περιστατικά που η
Χάρη Της άνοιξε αυτή την Ουράνια πηγή το ιερό μύρο.
Κατά κανόνα, στην αρχή τα θέματα αυτά παίρνουν διαστάσεις,
αφού η πίστη ακόμη και ολιγόπιστων και αδιαφορών κάποιες φορές «φουντώνει»,
ειδικά δε στην περίπτωση εκροής μύρου – σπάνια περίπτωση – συνοδεύεται από
πληθώρα ποικίλων θαυμάτων με προεξάρχοντα πάντα τις σωματικές ιάσεις.
Στα γραφόμενα ότι η παρουσία του μύρου ενεργεί «άπειρα
θαύματα τα όποια δηλοποιούν την αέναον αγάπην της Κυρίας Θεοτόκου», έχουμε μια
συμπύκνωση της πλημμυρίδας των θαυμάτων και του παροξυσμού της αγάπης της
Παντανάσσης προς τους πονεμένους και θλιμμένους πιστούς πού δέονται και
παρακαλούν. Εδώ θέση έχει και το εξής: με το να μη κυκλοφορεί η Ιερά Μονή
βιβλίο θαυμάτων, να μη δίνει δηλαδή έντονη έμφαση στην πληθώρα των θαυμάτων,
είναι σαν να λέει: Προέχει η πίστη, η εν Χριστώ ζωή, η απόλυτη δηλαδή
εμπιστοσύνη στη Χάρη Της, όπου αυτά υπάρχουν, ας σπεύδουν να προσπίπτουν μετά
δέους και να λαμβάνουν όταν εκείνη το εγκρίνει. Και Τούτο διότι τα θαύματα πού
τόσο εντυπωσιάζουν και τόση σημασία δίδεται, δεν είναι αυτοσκοπός. Βέβαια, η
Παναγία θέλει να ανακουφίζει από αγάπη και έλεος, κυρίως όμως αποσκοπεί στην
αύξηση της πίστεως, στη βίωση των εντολών του Χριστού, στη μυστηριακή ζωή της
Εκκλησίας.
Ως προς την εκροή του μύρου στο κείμενο αναφέρεται ότι η
παροχή οφείλεται «εις την άκτιστον ενέργειαν του Αγίου Πνεύματος».
Τόσο περιεκτική η φράση. Δεν λέει ουσία (του Θείου),
καθότι παντάπασι απλησίαστη ανθρωπίνως, αλλά ενέργεια, οπότε γίνεται νοητό ότι
η παροχή του Ιερού μύρου δεν είναι γήινο άγιασμα, δηλαδή νερό πού η Χάρη το
μετατρέπει σε θεραπευτικό και πάντα διατηρήσιμο, αλλά μύρο προερχόμενο
απευθείας από το Άγιο Πνεύμα, αφού το Ιερό αντικείμενο η εικόνα αναβλύζει όχι
κάτι γήινο αλλά Ουράνιο.
Όντως μυστήριο το φαινόμενο, και δεν λέμε ορθολογιστικά
πώς συμβαίνει, αλλά γιατί συμβαίνει, για παροχή και για του τρόπου αυτού
πλούσιου ελέους, χάρη σε αμαρτωλά πλην πιστεύοντα τέκνα της Εκκλησίας.
Ως προς την έκταση της φήμης πού έχει πάρει η Χαριτόβρυτος Ιερά Εικόνα, ο
Καθηγούμενος π. Δωρόθεος τονίζει ότι:
«Το μέγα αυτό θησαύρισμα της γεραράς ημών Μονής, εις ην
καταφθάνουν καθ’ ημέραν απ’ όλον τον κόσμον πλήθη ψυχών και εναποθέτουν προ των
ποδών Της τους πόνους, τας θλίψεις και τα αιτήματα των με άμετρο εμπιστοσύνη
κομίζοντες εξ αυτής την δύναμιν και παρηγοριά δια την ουρανοδρόμον πορείαν των
και της δωρεάς τα ιάματα». Δίδει έμφαση ότι πρέπει «με άμετρο εμπιστοσύνη» να
ζητούμε προσευχόμενοι τις δωρεές. Τονίζει ειδικά και Τούτο. Να δίδει η Παναγία
«την δύναμιν και παρηγοριά δια την ουρανοδρόμο πορείαν», πού σημαίνει ότι πέραν
των δωρεών για υγεία και τα συναφή, πού είναι τόσο εύκολο να ζητούμε και το
κάνουμε από ανάγκη, το πρέπον και σωτήριο να ζητούμε δύναμη και παρηγοριά στον
αγώνα της πίστεως, των αρετών και στην προσήλωση της βιώσεως της πίστεως, ότι
δηλ. οδηγεί στην ουράνια σωτηρία.
Εκτος της τιμής και πανηγύρεως που τελεί η Μονή στον Άγιο
Νικόλαο, πανήγυρη τελεί στις 2 Ιουλίου «προς τιμήν της τίμιας Εσθήτος της
Υπεραγίας Θεοτόκου και της Αγίας Ζώνης, τμήμα των οποίων εν τη Ιερά Μονή
τεθησαύρισται, ωσαύτως δε και προς τιμήν της θαυματουργού και Μυροβλύτου
Εικόνος της «Ρίζης του Ιεσσαί » της αυτής Μονής». Ώστε η Μονή κατέχει και
τμήματα των ιερών κειμηλίων της Παναγίας. Και ναι μεν είναι γνωστόν ότι η Αγία
Ζώνη ευρίσκεται στην Ι. Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, τμήμα τιμίας Εσθήτος ίσως
είναι το πρώτον που υπάρχει σήμερα, σε ορθόδοξα χέρια. Η τ. Εσθήτα υπάρχει σε
μονή της Γαλλίας όπως γίνεται λόγος στο παρόν «περί της τιμίας Εσθήτος…».
Φαίνεται ότι και τα δύο έχουν προέλθει από το Ναό των Βλαχερνών, οπού κάποτε
υπήρχαν τα δύο αυτά κειμήλια.
Πρόκειται για την τιμία Εσθήτα, που φυλασσόταν στις
Βλαχέρνες; Μάλλον όχι, αν εκείνη ήταν μαφόριο και όχι χιτώνας (όπως
περιγράφεται πιο πάνω). Ίσως πρόκειται για το δεύτερο ένδυμα της Παναγίας, που
δώρισε πριν την κοίμησή της (το μαφόριο και το χιτώνα – γι’ αυτό ήταν δύο τα
ενδύματα, ενώ, αν ήταν ίδια, θα ήταν λογικό να είχε μόνο ένα & να είχε ήδη
δώσει το άλλο σε κάποιον φτωχό). Έτσι επιβεβαιώνεται και η πληροφορία της
παράδοσης περί δύο ενδυμάτων.
ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΥΤΟ ΚΕΙΜΗΛΙΟ ΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ
ΠΟΛΕΩΣ ΖΟΥΓΚΔΙΔΙ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ.
ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ (8ος ΑΙΩΝΑΣ)
Ή, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΛΛΕΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ (15ος ΑΙΩΝΑΣ).
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΧΙΤΩΝΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ (1641-1688), ΟΙ ΠΡΕΣΒΕΙΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΦΕΝΤΟΝ ΕΛΤΣΙΝ ΚΑΙ
ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΧΑΡΙΕΒ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙ ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ.
Ο ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΣ ΧΙΤΩΝΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ 1,80 Χ 1,50 Μ., ΗΤΑΝ
ΒΑΜΜΕΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ Η ΒΑΦΗ ΕΦΥΓΕ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΕΙΔΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΞΥΛΙΝΟ
ΚΙΒΩΤΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΗΓΗ ΕΥΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΑΘΟ
ΓΕΩΡΓΙΑΝΟ ΛΑΟ.
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ (ΔΙΠΛΑ) ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ.
Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΙΜΟΘΕΟ ΣΤΗΡΙΖΕΙ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ.
Θεοτοκίον. Ήχος πλ. δ’.
Την ψυχήν μου, Παρθένε, την ταπεινήν, την εν ζάλη του βίου
των πειρασμών, νυν ως ακυβέρνητον, ποντουμένην, πανάμωμε, αμαρτιών τω φόρτω
φανείσαν υπέραντλον, και εις πυθμένα Αδου πεσείν κινδυνεύουσαν, φθάσον,
Θεοτόκε, τη θερμη σου πρεσβεία, και σώσον παρέχουσαν σον λιμένα τον εύδιον, ίνα
πίστει κραυγάζω σοι. Πρέσβευε τω σω Υιώ και Θεώ, των πταισμάτων δούναι μοι την
αφεσιν, σε γαρ έχω ελπίδα, ο δούλος σου, Δέσποινα.
Απόδοση στα νέα ελληνικά
Την ταπεινή μου ψυχή, Παρθένε, που κλυδονίζεται σαν
ακυβέρνητο πλοίο μέσα στη ζάλη των δοκιμασιών και κάτω απ’ το φορτίο των
αμαρτιών, κινδυνεύοντας να πέσει στο βυθό του Άδη, πρόλαβε, Θεοτόκε [=μητέρα
του Θεού], και σώσε την με τη θερμή σου πρεσβεία [=μεσολάβηση προς το Χριστό],
προσφέροντας το γαλήνιο λιμάνι σου. Έτσι θα σου φωνάζω με εμπιστοσύνη:
«πρέσβευε προς τον Υιό και Θεό σου να μου χαρίσει συγχώρηση των αμαρτιών, γιατί
εσένα έχω ελπίδα, εγώ ο δούλος σου, δέσποινα» [=βασίλισσα].
ΠΗΓΕΣ..
ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ-ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ-ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ
-Misha.pblogs.gr-ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ.