...Την πόρτα του κελιού άνοιξε ένας χαμογελαστός
Ρασοφόρος, γύρω στα 55, ο πατήρ Βασίλειος!
Φτωχό το κελάκι του
Τιμίου Προδρόμο, με πολλές εικόνες και φωτογραφίες Γερόντων στους τοίχους του !
Βλέπουμε μια μεγάλη
κορνίζα στο κέντρο του εισαγωγικού μεγάλου δωματίου . Το καταλαβαίνει ο πάτερ
και μας κατατοπίζει!
-Ήμασταν 3 πριν , με την χάρη των 3 Ιεραρχών …Τώρα έμεινα μόνος μου ! Υπήρχε εδώ που λέτε και Χρυσόστομος και Γρηγόριος ! Αλλά έφυγαν για πάνω ! Ο Κύριος να τους αναπαύσει στους πατρικούς του κόλπους! Να έχουμε την ευχή τους ! Και την ταπεινότητά τους να μιμηθούμε ! Αχ αυτή η αρετή που υψώνει ! Αχ και εκείνο το εγώ που σε κατακρημνίζει !
Ήταν κάποτε παιδιά
ένας Γέροντας που έζησε όλην του τη ζωή με τρόπο Θεάρεστο !Αγώνες πολλούς ,
μετάνοιες , δάκρυα , την ευχή συνέχεια ! Μιλούσε στον Θεό και ακουγόταν !
Ήρθε λοιπόν κάποτε η
ευλογημένη ώρα να αναχωρήσει για την Άνω Πατρίδα μας !
Τον παρέλαβε λοιπόν
ο Άγγελός του και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι !
Έφτασε κάποτε λοιπόν
έξω από την πόρτα του Δεσπότη Χριστού !
Είναι παραβολικός
και ανθρωπομορφικός ο τρόπος που σας στο διηγούμαι παιδιά , μα έχει σημασία
σπουδαία αυτή η ιστορία ! Χτύπησε ο Γέροντάς μας λοιπόν την πόρτα !
Ακούστηκε από μέσα η
γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας !
-Ποιός είναι;
-Εγώ Κύριε !
απάντησε ο Γέροντας !
Ούτε αποκρίθηκε ο
Χριστός μας , ούτε και η πόρτα άνοιξε διόλου!
Στενοχωρήθηκε πολύ ο
πάτερ !
Να μην με
αναγνωρίσει ο Κύριος ! Εμένα που τόσα χρόνια ήμουν δούλος αγαθός και πιστός Του
! Τι να συνέβη άραγε ! Μήπως αμάρτησα σε κάτι και δεν το εξομολογήθηκα; Όχι ,
είμαι βέβαιος παρεκτός τα εν αγνοία και όσα δεν μπορούσα να θυμηθώ, ότι όλα τα
έχω εξαγορεύσει στον πνευματικό μου ! Η πόρτα εντωμεταξύ ακόμα Θεόκλειστη
…κυριολεκτικά και μεταφορικά!
Ξαναχτυπά ο
Γέροντας! Ακούστηκε από μέσα ξανά η ίδια γλυκύτατη φωνή του Χριστού μας!
- Ποιός είναι;
-Εγώ είμαι Κύριε !
απάντησε ο Γέροντας αυτήν την φορά με πιο χαμηλή φωνή και με πιο ταπεινωμένο
τρόπο …με ψαλιδισμένα τα φτερά …
Ξανά απόκριση δεν
έλαβε ! Ούτε η πόρτα σάλεψε ! Σαν να απελπίστηκε τότε η ψυχή του …Έκλαιγε ,
έκλαιγε και δεν σταματούσε ! Έβαζε τώρα όμως όχι το μυαλό μα την καρδιά του ,
την δοσμένη στον Χριστό, να σκεφτεί , σε τι μπορεί να έφταιξε, ώστε ο πάντοτε
Δίκαιος Κύριος να τον αποδοκιμάζει με τέτοιο απρόσμενο τρόπο !Και ξαφνικά
ξαναπλησίασε την πόρτα ! Χτύπησε πάλι και πήρε την συνήθη απάντηση !
-Ποιός είναι;
Με όσο κουράγιο και
φωνή του είχε απομείνει είπε :
-Εσύ γνωρίζεις Κύριε
ποιος είμαι …
Και η Ουράνια πόρτα
ορθάνοιξε αμέσως μπρός του!
Ταπείνωση παιδιά μου
, έως εσχάτων όμως ! Μην νιώσουμε έστω και ελάχιστα ότι κάτι κάναμε ! Αχρείοι
δούλοι είμαστε !
Εσύ μόνο ξέρεις
Κύριε ποιος και τι είμαι ! Ταπείνωση ! Αυτή μόνο θα νικήσει του Πανούργου τις
μεθοδίες και θ ανοίξει την Ουράνια πύλη !
Αν δεν χτυπάγαμε και
εμείς την πόρτα σου Γέροντα δεν θα ακούγαμε αυτήν την τόσο συνταρακτική ιστορία
! Ο παραβολικός τρόπος που δίδαξε ο Κύριος στα αιώνια ρήματά του πάντα μιλά στο
μέσα μας . Εισχωρεί όπως το δάκρυ πάνω στο πέτρινο εγώ μας και πως το σμιλεύει
κάθε φορά που ένας Αγιορείτης θα αφήσει δίχως καθυστέρηση την ποθητή του
ησυχία, να στάξει στα άνυδρά μας έναν λόγο αγαθό ! ....
Nώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από
Ημερολόγιο Άθωνος 2018 με τίτλο :
Όσο ανασαίνω θα
διψώ!
Εν τω φωτί σου
οψόμεθα φως