Αυγουστιάτικη Κυριακή ήταν... μέσα στη νηστεία.
Είχα πάει εκκλησία, και ως συνήθως έλεγα από μέσα μου
πότε-πότε την ευχή, ανάμεικτη με κάποιο "αίτημα" που είχα προς το
Θεό...
"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με... ελέησον με...
με... με"
Σταμάτησα την ευχή... με χτύπησε το "με" στο στομάχι!
- όλο για την πάρτη μου προσεύχομαι, σκέφτηκα
Μου ήρθε στο νου ο λόγος του Αγίου Πορφυρίου: αφού όλοι
είμαστε "ένα", αν προσεύχεσαι για εσένα προσεύχεσαι για όλους.
Πάλι, όμως, στην προκειμένη περίπτωση το "με"
αφορούσε κατά 90% εμένα.
- πώς είναι δυνατόν να προσεύχεσαι για τον άλλον με την
ίδια θέρμη όπως προσεύχεσαι για τον εαυτό σου; σκέφτηκα.
Μου φαινόταν αδύνατο να νιώσω για τον άλλον την ίδια
"ανάγκη προσευχής" όπως ένιωθα για τον εαυτό μου και τα προβλήματα
μου.
Συνέχισα: "ελέησον με... ελέησον με" , ενώ στο
νου μου περιφερόταν μόνο η αφεντιά μου.
Περνούσε η ώρα, ακούστηκε το "μετά φόβου...",
στήθηκα στην ουρά για να κοινωνήσω. Μπροστά μου στεκόταν ένας κύριος, γύρω στα
45... συμπαθητικός στην όψη.
Η ουρά προχωρούσε αργά, εγώ εξακολουθούσα να λέω την ευχή
"ελέησον ΜΕ"
Και τότε, πρόσεξα καλύτερα τον κύριο εκείνο... ενώ όλοι
κάναμε μικρά χαλαρά βήματα προς τα μπροστά, αυτός σε κάθε βήμα έπιανε τη μέση
του και έκανε έναν μορφασμό πόνου!
Προσπαθούσε να στηριχτεί όπου έβρισκε για να μην πέσει
κάτω... σε κάποιο κάθισμα, σε ένα εικονοστάσι...
Πονούσε σχεδόν αφόρητα στη μέση του... όμως δεν έφευγε από
την ουρά!
Τον κοιτούσα με θαυμασμό... σύγκρινα τη δική του
προσέγγιση προς τη Θεία Κοινωνία με τη δική μου: εγώ περπατούσα αγέρωχος και
σταθερός, αυτός σε κάθε βήμα πονούσε, αλλά συνέχιζε.
Τον πλησίασα, στάθηκα δίπλα του, και έτεινα τον αγκώνα μου
προς το μέρος του:
- βλέπω σας ταλαιπωρεί η μέση... τα έχω περάσει κι εγώ...
θέλετε να με πιάσετε αγκαζέ μέχρι να φτάσουμε μπροστά;
Γύρισε και με κοίταξε με έκπληξη και ένα αδιόρατο χαμόγελο
χαράς... σαν να ανακουφίστηκε.
- όχι, σας ευχαριστώ πολύ, μου απάντησε. Θα τα καταφέρω!
Ίσως ντρεπόταν να με πιάσει αγκαζέ... δεν επέμεινα, του
χαμογέλασα και επέστρεψα πίσω του στην ουρά.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ...
Ένιωσα να με περιλούζει ένα κύμα αγάπης για τον άνθρωπο
αυτό... που παρά τον πόνο του, εξακολουθούσε να προχωράει προς το Αγιο Ποτήριο...
σαν να βάδιζε προς το δικό του Γολγοθά, τη δική του Αναστάση.
Και εντελώς ξαφνικά, ένιωσα την "ευχή" που έλεγα
μέσα μου να αφορά ΚΑΙ εκείνον τον άνθρωπο! Πάλι "ελέησον με" έλεγα,
αλλά με κάποιο παράξενο τρόπο η έννοια του "ΜΕ" δεν αφορούσε, πλέον,
μόνο την αφεντιά μου... αφορούσε κυρίως εκείνον τον άνθρωπο που πονούσε, αλλά
συνέχιζε να βαδίζει προς τον Θεό του ελέους.
Το "ελέησον ΜΕ" είχε αναπάντεχα, μέσα στην
καρδιά μου, πάρει το νόημα του "ελέησον ΜΑΣ"
Κι έτσι, σχεδόν αβίαστα (όπως πάντα αβίαστα μας ψιθυρίζει
ο Θεός) πήρα απάντηση στο ερώτημα μου: ο μόνος τρόπος να γίνουμε
"ένα", είναι να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, να
συναισθανθούμε τη δική του πορεία προς το Γολγοθά, να του δώσουμε "τον
αγκώνα μας" να κρατηθεί.
Τότε, μπαίνουμε και οι δύο μέσα στο Θείο Έλεος... και όταν το αποδεχτούμε ελεύθερα και απροϋπόθετα, το "ΜΕ" γίνεται "ΜΑΣ".
apantaortodoxias