Θ.Π.: ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ «ΛΗΣΤΕΣ» ΚΙ ΑΣ «ΚΛΕΨΟΥΜΕ» ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ. ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ….
Όταν ο Χριστός εσταυρώθη στον Γολγοθά, την Μεγάλη Παρασκευή, σταυρώθηκαν μαζί Του και δύο ληστές, ώστε να εκπληρωθεί ο παλαιός λόγος του Προφήτου ότι ο Μεσσίας «ανάμεσα σε ανόμους συγκαταλέχθηκε» (Ησ. 53, 11). Την ώρα που ήταν στον σταυρό, ο ένας από τους ληστές, του οποίου την καρδιά είχαν τραχύνει οι αμαρτίες του σεσημασμένου βίου, έβρισε τον αναμάρτητο και ανεξίκακο Κύριο λέγοντας: «Αν στ’ αλήθεια είσαι Συ ο Χριστός, τότε σώσε τον εαυτό Σου και μαζί μ’ Εσένα κι εμάς!».
Ο άλλος όμως ληστής μετανόησε,
ένιωσε μέσα του βαθιά συμπόνια και άφραστο δέος βλέποντας τον Δίκαιο Θεάνθρωπο
μόνο, πληγωμένο, υβρισμένο και καταδικασμένο στο τιμωρητικό ξύλο, και τότε
επιτίμησε αυστηρά τον συσταυρωμένο του ληστή λέγοντας τα εξής: «Μα, ούτε τον
Θεό δεν φοβάσαι συ; Δεν είσαι όπως κι Εκείνος καταδικασμένος; Εμείς βέβαια πολύ
δίκαια, γιατί τιμωρούμαστε γι’ αυτά που κάναμε· Αυτός όμως δεν έκανε κανένα
κακό!». Και, στρεφόμενος ικετευτικά προς τον Χριστό, πρόσθεσε τα εξής
μεγαλειώδη λόγια της πιο θερμής και ειλικρινούς μετανοίας που εκφράστηκαν ποτέ
από άνθρωπο: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου!». Τότε ο
ελεήμων Κύριος, πάσχοντας πάνω στον σταυρό, γύρισε και του είπε με άκρα προς
αυτόν αγάπη: «Σε βεβαιώνω πως σήμερα κιόλας θα είσαι μαζί Μου στον Παράδεισο!»
(βλ. Λουκ. 23, 39–43).
Ο ευγνώμων ληστής λοιπόν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βρήκε
την ποθητή σωτηρία του και την λύτρωση με το Πάθος του Χριστού και έγινε ο
πρώτος οικιστής του κεκλεισμένου Παραδείσου εξαιτίας της παρακοής και πτώσης
των Πρωτοπλάστων. Με την φλογερή μετάνοια κατάφερε να «κλέψει» τον αιώνιο
Παράδεισο, τη θεία ζωή και αφθαρσία. Δεν του χρειάστηκαν χρόνια ασκήσεως,
κακοπάθεια, δάκρυα και προσευχές· η ολόθυμη και ειλικρινής μετάνοια και η
ομολογία της Θεότητος του Χριστού, τη ύστατη στιγμή της εσχάτης ταπεινώσεώς
του, ήταν αρκετή για να του χαρίσει την Βασιλεία των Ουρανών και να τον
καταστήσει διαχρονικά στη συνείδηση όλων των πιστών αληθινό πρότυπο θερμής
μετανοίας και ζηλευτό αποδέκτη της θείας αφέσεως.