Άλλους θα τους προσπεράσουμε αμέσως, άλλους θα τους
ξεχάσουμε μετά από λίγο, με μερικούς όμως θα συνδεθούμε για μια ζωή. Θα
γίνουν για εμάς σημείο αναφοράς.
Είναι εκείνοι, οι λίγοι, που θα μπούνε στην καρδιά μας και δεν θα βγουν ποτέ.
Ακόμα και όταν υπάρξει ρήξη μεταξύ μας και φαινομενικά θα
δείχνουμε ότι ήρθε το τέλος κι όμως βαθιά μας είμαστε καταδικασμένοι να
τους αγαπούμε.
Και γι’ αυτό πονάμε, γιατί δεν θέλουμε
να τους χάσουμε από την ζωή μας. Είναι για εμάς ζωηφόρο οξυγόνο μέσα στην
δηλητηριασμένη καθημερινότητα.
Και είναι μεγάλη ευλογία να μην τους χάσουμε ποτέ.
Ας βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό μας, το γινάτι μας. Γιατί
ξέρουμε καλά ότι δεν αξίζει να μην τους έχουμε στην ζωή μας για μια παρεξήγηση.
Ό, τι κι αν έγινε μπορεί να ξεπεραστεί.
Αρκεί να αφήσουμε τα όπλα της αυτοδικαίωσης και να
ενδυθούμε την μακαρίας ταπείνωση.
Αφού μακρυά τους θλιβόμαστε, γιατί συνεχίζουμε την σκληρή
στάση μας;
Ας αφήσουμε να μας καθοδηγήσει η καρδιά μας. Μια στιγμή
απαλότητας χρειάζεται για να χαθεί η απόσταση, η ψυχρά, ώστε να έρθει και πάλι
η κοινωνία και η ζεστασιά.
Και όταν γίνει αυτό, τότε καταλαβαίνεις πόσος χρόνος
χάθηκε, πόση ειρήνη στερήθηκες, πόση αγάπη ξοδεύτηκε στον πόνο αντί στην χαρά…