☦ ΙΓ’ ΛΟΥΚΑ

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ζωή ὑπέρ φύσιν καί ἔννοιαν. Ἀγαθός ὁ Θεός, ἀγαθά κατά χάριν τά δημιουργήματα. Τό πλάσμα Του, ὁ ἄνθρωπος, ὅταν μοιράζεται τά πλούσια ἀγαθά τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἄλλους, ἔχει χαρά καί εἰρήνη. Σύ νεανίσκε, ἀρνεῖσαι νά ὁμοιάσεις στόν Θεό καί Πλάστη σου καί ἐμπιστεύεσαι τά πλούτη; Μάθε ὅτι αὐτά δημιουργοῦν μπέρδεμα στήν καρδιά καί σύγχυση στή διάνοια. Συνεπῶς, ἤ θά προσφωνεῖς τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν, Ἀγαθόν, Κύριον, Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί θά τό πιστεύεις ἀπόλυτα ἤ θά ἀκούεις ἀπό τά χείλη τοῦ Μεσσία, ὅτι δέν δέχεται φιλοφρονήσεις καί ψευτοευγένειες γιατί «Ἀγαθός εἶναι μόνον ὁ Θεός καί ὅν ἀπέστειλεν Σωτῆρα στόν κόσμον, Ἰησοῦν Χριστόν». Ἡ ἀληθινή πίστις στόν Θεάνθρωπον Μεσσίαν, πιστοποιεῖται, ὅταν γιά τήν ἀγάπη Του, ξεχνᾶμε τόν ἑαυτό μας καί ἐμπιστευόμαστε τό θέλημά Του καί ἀμέσως ἐμπειρικά ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὁ Θεός μᾶς θυμᾶται, μᾶς προστατεύει, διότι ἡ ζωή περνάει μέσα ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. «Τοῦτο  γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ,ὁ ἁγιασμός ὑμῶν»[1], «γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς».[2]

Πρῶτος ὁ Θεός-Πατέρας ἀγάπησε πολύ τόν κόσμον καί ἔδωσε τόν Υἱόν Του τόν μονογενή, Σωτῆρα καί Λυτρωτή. Δευτερευόντως ὁ κόσμος, τόσο πολύ ἀγάπησεν τόν Θεόν, ὥστε ἔδωσε τήν Παναγία Μητέρα καί Δέσποινα, πού γέννησε τόν Μονογενή Του.Τί καί ἄν κάποιοι ἐπιμένουν κατά καιρούς, ἀρνούμενοι τό μυστήριον τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Σύ νεανίσκε σήμερα, στήν Εὐαγγελική περικοπή , θέτεις στόν Ἰησοῦν, ἐρώτημα σοβαρό, τό ὁποῖον ὤφειλες νά ἐξετάσεις μέ ἀληθινό ἐνδιαφέρον. Ἀπευθύνεσαι ὀρθῶς πρός τόν Χριστόν, γιά νά λάβεις τήν ἀπάντηση, ἐπί τοῦ σοβαροτάτου τούτου ἐρωτήματος. Πράγματι πουθενά ἀλλοῦ, ἐκτός τοῦ Μεσσίου, δυνάμεθα ἀσφαλῶς καί ἀλανθάστως νά πληροφορηθοῦμε περί τῆς ὁδοῦ πού ὁδηγεῖ στόν  οὐρανό, παρά μόνον ἐν τῇ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ, πού μόνος καί μοναδικός Αὐτός εἶναι ἡ θύρα, διά τῆς ὁποίας, ὅποιος εἰσέρχεται σώζεται.[3]

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἄκουσαν τόν λόγον τοῦ Λόγου κατά πάντα καί διά πάντα[4] καί εἰσῆλθαν διά τῆς ὑπακοῆς καί τῆς θυσίας, γενόμενοι πρωτοπόροι, ἐκεῖ ὅπου πρόδρομος ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, εἰσῆλθε ὁ Ἰησοῦς, ἐν ἀντιθέσει πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, διά μέσω τῶν αἰώνων, ἀκολούθησαν ἄλλη πορεία. Φυσικό λοιπόν εἶναι στήν ἐρώτησή σου, νεανίσκε νά ἀκούσεις, ἀπό τά πανάγια χείλη Του: «τάς ἐντολάς οἶδας».[5] Συνέχεια δέ ὅταν ἐκφράζοντας τήν ἔκπληξή σου πού φανέρωνε ὅτι δέν ἰκανοποιήθηκες πλήρως ἀπό τήν ἀπάντησιν ἐπειδή ἐπερίμενες να ἀκούσεις κάτι εἰδικόν καί ἀνώτερον, ὁ Παντογνώστης Ἰησοῦς ξετυλίγει ἐνώπιον σου τήν μεγάλην  ἔλλειψιν αὐτογνωσίας καί ἄγνοια καθήκοντος. Ἐπειδή ἐάν ἐγνώριζες τήν ἔκτασιν καί τήν πνευματικήν φύσιν τοῦ θείου νόμου·ἐάν εἶχες χρηματίσει ἔστω ὀλίγον χρόνον μαθητής τοῦ Χριστοῦ, δέν θά ἀπαντοῦσες: «Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου», ἀλλά θά ἔλεγες, τά ὅλως ἀντίθετα: «ταῦτα πάντα, παρέβηκα μέ λόγια, μέ ἔργα καί κατά διάνοιαν ἀπ’ αὐτῆς τῆς μικρᾶς μου ἡλικίας».

Γνώριζε λοιπόν ἄνθρωπε, τί σημαίνει ἀκριβῶς, ἀληθής αὐτογνωσία. Ζητᾶς νά κληρονομήσεις τήν αἰώνιον ζωήν· καλῶς ζητᾶς. «Πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις, μοίρασέ τα ὅλα στούς φτωχούς, ἀκολούθησέ Με καί θά ἔχεις θησαυρόν ἀποκτήσει αἰώνιον εἰς τόν οὐρανόν». Λέγει ὁ Χριστός καί τό «σπεῦσε, ἀκολούθησέ Με», γιατί ὁ σκοτασμός τοῦ πλούτου, θεραπεύεται μέ τόν σκορπισμόν αὐτοῦ, πρός τούς ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν γίνεται ἐν τῷ ὀνόματι τῶν ἐντολῶν τοῦ Μεσσίου. Προσθέτει δέ νά μέ ἀκολουθεῖς καί σήμερα καί αὔριο ἐσαεί, γινόμενος ἐμοῦ μαθητής.«Ἀκολούθει τό Ἐσφαγμένο Ἀρνίο ὅπου ἄν ὑπάγη».

Μέ ἄλλα λόγια, σεβαστή γερόντισσα, ὀφείλει ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, νά ἀγαπᾶ τόν Χριστόν, προτιμῶν Αὐτοῦ τήν φιλίαν[6] ὡς πολύτιμον μαργαρίτην, παντός ἄλλου ἀγαθοῦ καί θυσιάζων τά πάντα δι’ Αὐτόν καί τούς ἀδελφούς του· ὁπότε ἄνευ δυσκολίας θά διανείμει εἰς αὐτούς πρός ἀνακούφισιν,«πάντα ὅσα ἔχει», παρακινούμενος καί ἀπό τήν ἀλήθεια: «ὁ ἐλεῶν πτωχόν, δανείζει Θεῷ»[7]. Ἐκεῖνο λοιπόν διά τοῦ ὁποίου δυνάμεθα νά δοκιμάσουμε σέ πιό σημεῖο βρίσκεται ἡ πνευματική μας κατάσταση, εἶναι τό νά ἐξετάσουμε εἰς τήν πράξιν, ποιές εἶναι οἱ διαθέσεις μας πρός τόν Χριστόν καί πρός τούς ἀδελφούς μας· δηλαδή πού ἕλκεται περισσότερον ἡ καρδιά μας, εἰς τόν κόσμον τόν παρόντα ἤ εἰς τόν μέλλοντα, ἤτοι τήν αἰώνιον ζωήν.              

Συνεπῶς ἀδελφοί μου, ὅταν τίθεται τό ἐρώτημα, μεταξύ τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ ἤ ἡ προσκόλλησις εἰς τά πλούτη, ἀλάνθαστον κριτήριον σωτηρίας, εἶναι νά ἀκολουθήσουμε κατά πόδας τίς ἐντολές τοῦ Ἰησοῦ. Ἀντιθέτως θά λέγαμε εἶναι πράγματι ἀδύνατον καί ὄχι άπλῶς δύσκολον, πλούσιος νά εἰσέλθει στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἐντούτοις εἶναι θαῦμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, οἱ πλούσιοι νά μήν προσκολληθοῦν καί νά μήν στηρίζουν τήν πεποίθηση τους εἰς αὐτά. Ἡ Ἄκτιστος Χάρις κατορθώνει, ὥστε τά ἀδύνατα γιά τούς ἀνθρώπους, ὅταν ὑπάρχει ἀγαθή βούληση, νά γίνονται δυνατά, κατορθωτά γιά τόν Παντοδύναμον καί Πάνσοφον Θεόν. Ἡ ζωή τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, ὅπως εἴπαμε καί ἀνωτέρω, εἶναι ζωή ὑπερφυσική, νικᾶ τούς φυσικούς νόμους ἐν Χάριτι· ὅπως ἄλλοτε τά νερά τοῦ Ἰορδάνου, ἐστράφησαν εἰς τά ὀπίσω, ὁ Χριστός κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, δύναται νά ἀλλοιώσει κάθε καρδιά ταπεινή, καλοπροαίρετη, κάνοντάς την σπλαχνική, γεμάτη ἀπό οἰκτιρμούς, καλοσύνη καί ἐλεημοσύνη, ὥστε νά συνεργήσει καί στήν τῶν πλουσίων σωτηρία. [8]

Σημειωτέον ἀδελφοί μου, ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ἰδεολογία, ἀλλά πράξη, βίωμα, θυσία τοῦ ἐνός προσώπου, πρός τό ἄλλο· ὄχι ἰδέα. Προσωπικός ὁ Θεός, πρόσωπο ὁ ἄνθρωπος, Ἄκτιστος Χάρις. Ὁ ἀγώνας γιά τήν Βασιλεία, δέν γίνεται μόνον ἀπό τίς δυνάμεις τίς δικές μας, ἀλλά πρώτιστα μέ τήν Χάριν τοῦ Παρακλήτου.Ἐκεῖνος πού κάνει ἀμέριμνη ζωή, στηρίζει τήν ἐλπίδα του στόν Θεόν, κινεῖ τήν ψυχή του πάντοτε στήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, δοξάζοντας μέ θαυμασμό, τόν Δημιουργό καί Πλάστη· πάντοτε δέ χειραγωγεῖται στά ἀνώτερα, ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἡ ἀκτημοσύνη ἐν Χριστῷ καί διά Χριστόν,εἶναι μητέρα τῆς ἀμεριμνησίας, τῆς προσοχῆς, τῆς προσευχῆς, τοῦ χαροποιοῦ πένθους καί τῶν δακρύων, μέ συνεργόν τό Ἅγιον Πνεῦμα.«Πώλησον σου τά ὑπάρχοντα καί δός πτωχοῖς…».[9]

Ἐάν παραταῦτα δέν ὑπάρχουν ἐπίγεια πλούτη, πούλησε τότε τίς ἁμαρτίες σου, μέ τήν καθαράν ἐξομολόγησιν. Ξαλάφρωσε τήν καρδιά σου, ἀπό ὅλα τά μυστικά πού σέ βαραίνουν. Πούλησέ τα, στούς φτωχούς καί ταλαίπωρους δαίμονες, μέσω τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ πνευματικοῦ σου πατέρα. Τά νερά τῆς ἁμαρτίας εἶναι θολά.       

«Λέγε πρῶτος ἐσύ τίς ἁμαρτίες σου καί θά δικαιωθεῖς».[10]Στόν Σωτῆρα Χριστόν, ἡ Δόξα καί ἡ Βασιλεία. Ἀμήν.

---

[1](Α’ Θεσ.4, 3)

[2](Ἀποκάλυψις,Κεφ.2,10)

[3]  «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω»; (Λουκ.18,18),καί

    «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα·δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται». (Ἰωάν.10,9)

[4] «ἀφέντες ἅπαντα, ἠκολούθησαν Αὐτῷ»(Λουκ.5,11)

[5](Λουκ. 18, 20)

[6]«ὑμεῖς φίλοι μου ἐστε» (Ἰωάν.15,14)

[7](Παροιμ.ιθ’, 17)

[8] «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες…» (Λουκ. στ’,36)

[9](Ματθ.ιθ’,21)

[10]Ἠσαΐου43,26