Αναφέρεται ότι μία φορά σε ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, αρχές του αιώνα μας, που ήταν και τότε φτώχεια όπως και τώρα, όταν είχαν πανηγύρεις οι Μονές, πήγαιναν πολλοί άνθρωποι και από τα γειτονικά χωριά, έμπαιναν στο Όρος και πήγαιναν εκεί ακόμα και για να φάνε. Διότι ήταν φτωχοί άνθρωποι και ήταν και τότε η Μικρασιατική καταστροφή κι ήταν μεγάλες δυσκολίες.
Σε έναν κόσμο δυσώδη, σκοτεινό, αναίσθητο και εχθρικό. Η καλή
ευαισθησία τους, η πολλή στοργή τους, η μεγάλη υπομονή τους να γίνει βάλσαμο
παρηγοριάς, χάδι αισιοδοξίας και ασπασμός ζωής….
Οι μυροφόρες δεν εξέλειπαν και από τον σημερινό άστατο κόσμο μας.
Ως άγρυπνες μητέρες,
ως ευγενείς σύζυγοι,
ως καρτερικές δασκάλες,
ως ακούραστες νοσοκόμες,
«ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΟΡΘΩΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΙΤΗΜΑ ΣΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ, ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ» ΟΣΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ
Θ.Π.
«Η ΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΜΕΤΑΚΙΝΗΤΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΗΣ ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ, ΧΑΛΙΝΑΓΩΓΕΙ ΩΣ ΑΛΟΓΑ ΤΟ ΘΥΜΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΙΚΟ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΠΑΘΗ.
-Μά… δὲν εἶναι ρῆμα…
-Εἶσαι σίγουρη;
Ἀγαπῶ, κάνω,
προσφέρω, ἀκούω,
ἀντιμετωπίζω, χαίρομαι,
.jpg)
Λέει ὁ ἄλλος:
- Ἔχω τὸν Χριστὸ μέσα μου...
- Πῶς τὸ κατάλαβες, ὅτι ἔχεις τὸν Χριστὸ μέσα σου, ἐφόσον ἡ ζωή
σου, δὲν εἶναι ἡ ἀνάλογη μ’ αὐτὰ ποῦ δίδαξε ὁ Χριστός;
- Ἔχω τὸν Χριστὸ μέσα μου...
Δὲν ξέρει νὰ σὲ ἀπαντήσει. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ τεκμηριώσει.
