Ένα απόγευμα καθώς καθόμουν στην αυλή της Μονής του Αγίου
Παύλου, είδα δυο γεροντάκια να περπατούν και να μιλούν σιωπηλά .
Ο ένας ο π. Μητροφάνης 85 ετών , ήρθε μόλις πήρε σύνταξη, έχει 25 χρόνια μακριά από τον κόσμο . Ο άλλος ο π. Ιγνάτιος 92 ετών , Ρουμάνος στην καταγωγή , έχει στο Άγιο Όρος 70 χρόνια. Μένει σε ένα κελλι ερημικό περίπου 45’ μακριά. Το τελευταίο διάστημα απέκτησε καταρράκτη και ο Ηγούμενος επιμένει να πάει μια βδομάδα στην Θεσσαλονίκη να κάνει εγχείρηση , δεν έχει βγει όμως ξανά και νιώθει άβολα .
-Φοβάμαι αδελφέ Μητροφάνη , πως θα
πάω εκεί μια βδομάδα , πως είναι ο κόσμος ; Μακριά από το περιβόλι της Μάνας
μας;
Αν με κερδίσει ο κόσμος και τώρα στα γεράματα χάσω
την ψυχή μου ;
Μακάρι η Κυρία μας να με έπαιρνε σήμερα το βράδυ να μην
προλάβω να πάω !
- Ιγνάτιε , εμείς πρέπει πάντα να κάνουμε υπακοή στον
Ηγούμενο μας , θα πας και η Χαρις της υπακοής θα σε σκεπάσει !
Αυτά είπαν και εξαφανίστηκαν , ο ένας στο διακονημα και ο
άλλος στο κελλάκι του . Ήδη η νύχτα άπλωσε την κουρτίνα της πάνω από το
περιβόλι και τα άστρα έλαμψαν πάνω από τους Βυζαντινούς τρούλους .
Κι όμως ο Θεός έκανε υπακοή στο γνήσιο αυτό παιδί του.
Μέσα σε εκείνο το βράδυ ακούσαμε την καμπάνα να ηχεί, ο π. Ιγνάτιος
άφησε τον κόσμο πριν προλάβει να αντικρίσει τον κοσμικό κόσμο .
Η Κυρία του, του έδειξε τον δρόμο του Ουρανού , έκλεισε τα
τυφλά μάτια του στην ματαιότητα και αντίκρυσε το φως του Χριστού
στην Αιωνιότητα .
Θάφτηκε πίσω από το ερημικό κελλάκι που έζησε, χωρίς ποτε
να δει αυτόν τον κόσμο που μικρό παιδάκι άφησε. (Μητροπολίτου Μεσογαίας
Νικολάου )
apantaortodoxias