Ο Φαρισαίος έκανε προσευχή πολύ περισσότερη από τον Τελώνη
κι έλεγε:
«Νηστεύω, ....»
κ.λ.π. και δεν είμαι σαν τούτον εδώ τον Τελώνη, τον άδικο, ο οποίος κάνει τόσα
...
Ο μεν Φαρισαίος ήταν δίκαιος, διότι έκανε πράξεις εξωτερικά βέβαια καλές, έκανε προσευχές στα σταυροδρόμια, έκανε για το θεαθήναι ελεημοσύνη, και νόμιζε ότι κατά τη συνείδηση του ότι ήταν πολύ εντάξει.
Ο Τελώνης δεν έκανε πολλή προσευχή. Τι έλεγε; «Ιλασθητι
μοι, Κύριε, τω αμαρτωλώ».
Δεν είπε πολλά πράγματα, αλλά τι είχε η προσευχή του; Είχε
κάτι το ιδιαίτερο. Ποιο ήταν αυτό; Η αναγνώριση ότι πράγματι ήταν αμαρτωλός.
Το παράδειγμα αυτό του Τελώνου μας δίνει το δίδαγμα, μας φωτίζει το δρόμο, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφθούμε, να δούμε πως ακούγεται η προσευχή του προσευχόμενου. Όταν προσευχηθήκαμε και ο νους μας γύρισε όλο τον κόσμο και δεν καταλάβαμε καν τι είπαμε, νιώσαμε καμία αλλοίωση μέσα μας; Νιώσαμε ξηρασία, σαν να μην κάναμε προσευχή. Αυτή είναι η απάντηση που πήραμε. Όταν όμως σαν τον τελώνη κι εμείς έτσι προσευχωμεθα, με δάκρυα, με ταπείνωση, με αυτογνωσία, να πιστεύουμε ότι οι προσευχές μας θα τύχουν απαντήσεως.
Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου
proskynitis