Το Πάσχα του έτους 1935 ηγουμενεύοντας του αρχιμανδρίτου
Σεραφείμ στην ιερά Μονή Αγίου Παύλου όλοι οι πατέρες, που αριθμούσαν τότε τους
60, είχαν βγει στο προαύλιο για να κάνουν την ακολουθία της Ανάστασης. Μέσα
στην ατμόσφαιρα χαρμόσυνη και ενθουσιώδη. Μετά το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ , ο
Καθηγούμενος λέει σε ένα από τα πιο απλά και πιστά γεροντάκια, τον γέρο Θωμά.
-Γέρο Θωμά, πήγαινε κάτω στο σκευοφυλάκιο, εκεί που είναι τα οστά των πατέρων, να τους πεις το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
-Νάνε ευλογημένο Γέροντα – είπε ο γερο Θωμάς και χωρίς να
σκεφθεί που πάει, με δυο τρία πηδήματα βρίσκεται μπρος στο οστεοφυλάκιο.
-Ο Ηγούμενος με έστειλε να σας πω το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ,
πατέρες και αδελφοί. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ φώναξε μεγαλοφώνος.
Τότε έγινε κάτι συγκλονιστικό. Τα οστά έτριξαν, αναπήδησαν,
μια νεκροκεφαλή ανασηκώθηκε ένα μέτρο και απάντησε στο χαιρετισμό του γερο –
Θωμά.
-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο
ΚΥΡΙΟΣ !!!
Και μετα ακολούθησε νεκρική σιγή. Επέστρεψε το γεροντάκι
και διηγηθεί όσα είδε και άκουσε.
Οι πατέρες την φορά εκείνη γιόρτασαν ένα Πάσχα μοναδικό.
Με διπλή δοξολογία προς τον Αναστάντα Κύριο και αρχηγό της ζωής. Έψαλλαν
κατασυγκινημένοι.
"Την Αναστασιν Σου Χριστέ Σωτήρ άγγελοι υμνούσιν εν
ουρανοίς. Και ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία σε δοξάσειν."
Το γεγονός αυτό μας το διηγήθηκε ο αείμνηστος γέρων
Θεοδόσιος, ο οποίος χρημάτισε τελευταίος βιβλιοθηκάριος της Μονής.
pigizois