☦ “Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή”

ΦΩΤΟ :  “Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΥΛΟΓΩΝ”

Εικόνα από το Ιερό Ησυχαστήριο Μοναζουσών "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" - Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Αγιογραφήθηκε υπό τις οδηγίες του Αγίου Γέροντος Παϊσίου, όπως ακριβώς είδε ο Άγιος τον Κύριο στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας.

“Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή”

Όταν ο Αρσένιος (σημ. μετέπειτα π. Αβέρκιος και τελικά π. Παϊσιος)  ήταν δεκαπέντε ετών, ο μεγάλος αδελφός του ανησυχούσε γι΄ αυτόν μήπως αρρωστήση από την υπερβολική νηστεία. Τότε ένας γείτονας ονόματι Κώστας του είπε: “Μη στενοχωριέσαι, θα τον κάνω  εγώ να αλλάξη μυαλό, να πετάξη μόνος του τα βιβλία που διαβάζει και να αφήση τις προσευχές και τις νηστείες”.

Μια μέρα λοιπόν που συνάντησε τον Αρσένιο, άρχισε να του μιλάη για την θεωρία του Δαρβίνου. Του είπε ωστόσο ότι ο Χριστός ήταν σίγουρα ένας καλός άνθρωπος. Τότε είπε και πολλά άλλα, ώσπου τον ζάλισε. Και ζαλισμένος όπως ήταν ο Αρσένιος, έτρεξε στο καταφύγιο του, το Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας.

Εκεί άρχισε να κάνη μετάνοιες και να παρακαλή τον Χριστό με όλη την δύναμη της ψυχής του και με παιδική απλότητα, λέγοντας: “Χριστέ μου, αν υπάρχης, να μου παρουσιασθής”. Για πολλή ώρα έκανε συνέχεια μετάνοιες και, καθώς ήταν καλοκαίρι, είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Είχε αποκάμει τελείως, αλλά τίποτε δε του παρουσιάσθηκε, κανένα σημάδι.

Έτσι αποκαμωμένος κάθισε λίγο κάτω και τότε σκέφτηκε: «Καλά όταν ρώτησα τον Κώστα τι γνώμη έχει εκείνος για τον Χριστό, τι μου είπε; “Ήταν ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος άνθρωπος, και επειδή κήρυττε δικαιοσύνη, θίχτηκαν τα συμφέροντα των Φαρισαίων και Τον σταύρωσαν από φθόνο”. Αφού λοιπόν ο Χριστός ήταν τόσο καλός άνθρωπος, τόσο δίκαιος, και δεν είχε παρουσιασθή ποτέ άλλος όμοιος Του, και οι άλλοι από φθόνο και κακία Τον θανάτωσαν, αξίζει γι’ Αυτόν τον άνθρωπο να κάνω περισσότερα από όσα έκανα, ακόμη και να πεθάνω. Δεν θέλω ούτε Παράδεισο. Τίποτε δεν θέλω». Μόλις έβαλε αυτόν τον φιλότιμο  λογισμό, του εμφανίσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως – έλαμψε το Εκκλησάκι – και του είπε: «Εγώ ειμι η Ανάστασις και η Ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται». Τα λόγια αυτά τα διάβαζε και στο ανοιχτό Ευαγγέλιο που κρατούσε ο Χριστός στα χέρια Του. Άναψε τότε στην καρδιά του η γλυκειά φλόγα της αγάπης του Χριστού, η οποία του έφερε τέτοια πνευματική αλλοίωση, που έλεγε συνέχεια: «Έλα τώρα, Κώστα, να τα πούμε, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός».

Από το βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ» Σελ. 47-50

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

☦  “Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή”

 

ΦΩΤΟ :  “Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΥΛΟΓΩΝ”

Εικόνα από το Ιερό Ησυχαστήριο Μοναζουσών "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" - Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Αγιογραφήθηκε υπό τις οδηγίες του Αγίου Γέροντος Παϊσίου, όπως ακριβώς είδε ο Άγιος τον Κύριο στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας.

 

“Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή”

Όταν ο Αρσένιος (σημ. μετέπειτα π. Αβέρκιος και τελικά π. Παϊσιος)  ήταν δεκαπέντε ετών, ο μεγάλος αδελφός του ανησυχούσε γι΄ αυτόν μήπως αρρωστήση από την υπερβολική νηστεία. Τότε ένας γείτονας ονόματι Κώστας του είπε: “Μη στενοχωριέσαι, θα τον κάνω  εγώ να αλλάξη μυαλό, να πετάξη μόνος του τα βιβλία που διαβάζει και να αφήση τις προσευχές και τις νηστείες”.

Μια μέρα λοιπόν που συνάντησε τον Αρσένιο, άρχισε να του μιλάη για την θεωρία του Δαρβίνου. Του είπε ωστόσο ότι ο Χριστός ήταν σίγουρα ένας καλός άνθρωπος. Τότε είπε και πολλά άλλα, ώσπου τον ζάλισε. Και ζαλισμένος όπως ήταν ο Αρσένιος, έτρεξε στο καταφύγιο του, το Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας.

Εκεί άρχισε να κάνη μετάνοιες και να παρακαλή τον Χριστό με όλη την δύναμη της ψυχής του και με παιδική απλότητα, λέγοντας: “Χριστέ μου, αν υπάρχης, να μου παρουσιασθής”. Για πολλή ώρα έκανε συνέχεια μετάνοιες και, καθώς ήταν καλοκαίρι, είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Είχε αποκάμει τελείως, αλλά τίποτε δε του παρουσιάσθηκε, κανένα σημάδι.

Έτσι αποκαμωμένος κάθισε λίγο κάτω και τότε σκέφτηκε: «Καλά όταν ρώτησα τον Κώστα τι γνώμη έχει εκείνος για τον Χριστό, τι μου είπε; “Ήταν ο πιο καλός, ο πιο δίκαιος άνθρωπος, και επειδή κήρυττε δικαιοσύνη, θίχτηκαν τα συμφέροντα των Φαρισαίων και Τον σταύρωσαν από φθόνο”. Αφού λοιπόν ο Χριστός ήταν τόσο καλός άνθρωπος, τόσο δίκαιος, και δεν είχε παρουσιασθή ποτέ άλλος όμοιος Του, και οι άλλοι από φθόνο και κακία Τον θανάτωσαν, αξίζει γι’ Αυτόν τον άνθρωπο να κάνω περισσότερα από όσα έκανα, ακόμη και να πεθάνω. Δεν θέλω ούτε Παράδεισο. Τίποτε δεν θέλω». Μόλις έβαλε αυτόν τον φιλότιμο  λογισμό, του εμφανίσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως – έλαμψε το Εκκλησάκι – και του είπε: «Εγώ ειμι η Ανάστασις και η Ζωή· ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται». Τα λόγια αυτά τα διάβαζε και στο ανοιχτό Ευαγγέλιο που κρατούσε ο Χριστός στα χέρια Του. Άναψε τότε στην καρδιά του η γλυκειά φλόγα της αγάπης του Χριστού, η οποία του έφερε τέτοια πνευματική αλλοίωση, που έλεγε συνέχεια: «Έλα τώρα, Κώστα, να τα πούμε, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός».

Από το βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ» Σελ. 47-50

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Επιμέλεια και δημοσίευση κειμένου

Θηβαίος Πολίτης