– Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
– Εσείς πώς τα βλέπετε;
– Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας
λέγατε.
– Η ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται.
Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε
ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη
κατάσταση! Η τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός
κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ο Θεός
το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ
δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ
φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι
άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία
βαβυλωνία. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλωνία.
Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν
και τον 82° Ψαλμό: «ο Θεός, τις ομοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης…». Αυτό πρέπει να
γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και
προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης που μένει
στην Αγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία
οικογενειακώς». Βλέπεις εκεί ο πατέρας να παίρνει την κόρη, η μάνα τον γιό.
Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα…, ντρέπομαι να τα
πω. Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να
στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο που περιμένουμε και να υψώνουμε
τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά του κακού. Χρειάζεται να
κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέει κανείς
το ψαλμικό: «Θου τους άρχοντας αυτών ως τον Ωρήβ και Ζηβ και Ζεβεέ και
Σαλμανά…, οίτινες είπαν κληρονομήσωμεν εαυτοίς το αγιαστήριον του Θεού».
Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι
ζαλισμένοι οι άνθρωποι. Ο κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την
κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου…» και γυρίζουν γύρω από
την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα η κατεύθυνσή τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο
που θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν.
Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει… «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νοτιάς», και είναι ο
καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γίνεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία
παρηγοριά, μία σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε η ελιά, αλλά θα πετάξει νέα
βλαστάρια. Υπάρχει μία μερίδα Χριστιανών, στους οποίους αναπαύεται ο Θεός.
Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός
Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της
προσευχής μάς δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και
δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα
χαθούμε. ο Θεός μας αγαπά.
Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για
ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία μπόρα θα είναι.
Δεν σας τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, αλλά
για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μας είναι μία μεγάλη ευκαιρία, είναι
πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με
τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να
μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει η
θεία Χάρις. Αυτό που θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας η καλή
ανησυχία: πού βρισκόμαστε, τι θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και
να ετοιμασθούμε. Η ζωή μας να είναι πιο μετρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να
είμαστε πιο αγαπημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με
πόνο, με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.
“Ο Θεός θα
δώσει τη λύση.”
Ο Καλός Θεός όλα θα τα οικονομήσει με τον
καλύτερο τρόπο, αλλά χρειάζεται πολλή υπομονή και προσοχή, γιατί πολλές
φορές, με το να βιάζωνται οι άνθρωποι να ξεμπλέξουν τα κουβάρια, τα μπλέκουν
περισσότερο. Ο Θεός με υπομονή τα ξεμπλέκει. Δεν θα πάει πολύ αυτή η κατάσταση.
Θα πάρει σκούπα ο Θεός! Κατά το 1830, επειδή υπήρχε στο Άγιον Όρος πολύς
τουρκικός στρατός, για ένα διάστημα δεν είχε μείνει στην Μονή Ιβήρων κανένας
μοναχός. Είχαν φύγει οι Πατέρες, άλλοι με τα άγια Λείψανα, άλλοι για να
βοηθήσουν στην Επανάσταση. Ερχόταν στο μοναστήρι μόνον ένας μοναχός από μακριά
που άναβε τα κανδήλια και σκούπιζε. Μέσα και έξω από το μοναστήρι ήταν
τουρκικός στρατός, και αυτός ο καημένος σκούπιζε και έλεγε: «Παναγία μου, τι θα
γίνει μ’ αυτήν την κατάσταση;». Μία φορά που προσευχόταν με πόνο στην Παναγία,
βλέπει να τον πλησιάζει μία γυναίκα – ήταν η Παναγία – που έλαμπε και το
πρόσωπό της ακτινοβολούσε. Του παίρνει την σκούπα από το χέρι και του λέει:
«Εσύ δεν ξέρεις να σκουπίζεις καλά· εγώ θα σκουπίσω».
Και άρχισε να σκουπίζει. Υστέρα εξαφανίσθηκε
μέσα στο Ιερό. Σε τρεις μέρες έφυγαν όλοι οι Τούρκοι! Τους έδιωξε η Παναγία.
Ο Θεός κάτι που δεν είναι σωστό θα το πετάξει
πέρα, όπως το μάτι πετάει το σκουπιδάκι. Δουλεύει ο διάβολος, αλλά δουλεύει
και ο Θεός και αξιοποιεί το κακό, ώστε να πρόκυψη από αυτό καλό. Σπάζουν
λ.χ. τα πλακάκια και ο Θεός τα παίρνει και φτιάχνει ωραίο μωσαϊκό. Γι’ αυτό μη
στενοχωρήσθε καθόλου, διότι πάνω από όλα και από όλους είναι ο Θεός, που
κυβερνά τα πάντα και θα καθίσει τον καθέναν στο σκαμνί, για να απολογηθεί για
το τι έπραξε, οπότε και θα τον ανταμείψει ανάλογα. Θα αμειφθούν αυτοί που θα
βοηθήσουν μία κατάσταση και θα τιμωρηθεί αυτός που κάνει το κακό. Τελικά ο Θεός
θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά ο καθένας μας θα δώσει λόγο για το τι
έκανε σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια με την προσευχή, με την καλωσύνη.
Σήμερα προσπαθούν να γκρεμίσουν την πίστη,
γι’ αυτό αφαιρούν σιγά-σιγά από καμμιά πέτρα, για να σωριασθεί το οικοδόμημα
της πίστεως. Όλοι όμως ευθυνόμαστε για το γκρέμισμα αυτό· όχι μόνον αυτοί που
αφαιρούν τις πέτρες και το γκρεμίζουν, αλλά και όσοι βλέπουμε να γκρεμίζεται
και δεν προσπαθούμε να το υποστυλώσουμε. Όποιος σπρώχνει στο κακό τον άλλον θα
δώσει λόγο στον Θεό γι’ αυτό. Και ο διπλανός όμως θα δώσει λόγο, γιατί έβλεπε
εκείνον να κάνη κακό στον συνάνθρωπό του και δεν αντιδρούσε. Ο κόσμος εύκολα
πιστεύει έναν άνθρωπο που έχει τον τρόπο να πείθει.
– ο λαός, Γέροντα, είναι σαν θηρίο.
– Εγώ από τα θηρία δεν έχω παράπονο. Βλέπεις,
τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν μεγάλο κακό, γιατί δεν έχουν μυαλό, ενώ ο άνθρωπος
που φεύγει μακριά από τον Θεό γίνεται χειρότερος από το μεγαλύτερο θηρίο! Κάνει
μεγάλο κακό. Το δυνατό ξίδι γίνεται από το χαλασμένο κρασί. Τα άλλα, τα τεχνητά
ξίδια δεν είναι τόσο δυνατά… Πιο φοβερό είναι, όταν ο διάβολος συμμαχήσει με
έναν άνθρωπο διεστραμμένο· τότε κάνει διπλό κακό στους άλλους, όπως ο σαρκικός
λογισμός, όταν συμμαχήσει με την σάρκα, τότε κάνει μεγαλύτερο κακό στην σάρκα.
Για να συνεργασθεί ο διάβολος με έναν τέτοιο άνθρωπο, πρέπει αυτός να είναι υπολογίσιμος,
να έχει κακή προαίρεση, κακία.
Στην συνέχεια, Θεός φυλάξοι, αυτοί θα φέρουν
δυσκολίες, θα στριμώξουν ανθρώπους, μοναστήρια. Η Εκκλησία, ο Μοναχισμός, θα
τους κάνη κακό, γιατί θα τους εμποδίση στα σχέδιά τους. Μόνον πνευματικά
μπορεί να αντιμετωπισθεί η σημερινή κατάσταση, όχι κοσμικά. Θα σηκωθεί ακόμη
λίγη φουρτούνα, θα πετάξει έξω κονσερβοκούτια, σκουπίδια, όλα Τα άχρηστα, και
μετά θα ξεκαθαρίσουν Τα πράγματα. Σ’ αυτήν την κατάσταση θα δείτε, άλλοι θα
έχουν καθαρό μισθό και άλλοι θα ξοφλούν χρέη. Θα γίνουν έτσι τα πράγματα, που
δεν θα στενοχωριέται κανείς για την ταλαιπωρία που θα περνάνε – δεν θα λέει
φυσικά «δόξα σοι ο Θεός».
Πόσο ο Θεός μας αγαπά! Αυτά πού γίνονται
σήμερα και αυτά που σκέφτονται να κάνουν, αν γίνονταν πριν από είκοσι χρόνια που
είχε περισσότερη πνευματική άγνοια ο κόσμος, θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα ξέρει ο
κόσμος· η Εκκλησία δυνάμωσε. Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του, και θα
φροντίσει γι’ αυτά που του χρειάζονται, φθάνει ο άνθρωπος να πιστεύει και να
τηρεί τις εντολές Του.
(Από το βιβλίο: “Λόγοι του Γέροντος Παισίου
Β’. Πνευματική αφύπνιση”, Έκδοση: Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο
Θεολόγος. Σουρωτή Θεσσαλονίκης. 1999)