ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ὁ Παράκλητος, ἀδελφοί μου, παράλληλα μέ τά δῶρα, χαρίσματα
ὡς πνευματικούς καρπούς «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…ἐγκράτεια», ἀνέδειξε στήν κοινωνία
τῶν ἀνθρώπων καί τούς χαρισματούχους, δηλαδή, πάντας τούς Ἁγίους.
Πνευματοφόροι, οἱ Ἅγιοι Πάντες, τήν μνήμη τῶν ὁποίων ἑορτάζουμε σήμερα, ὁμολόγησαν τόν Χριστόν, Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· καί ἀφοῦ ἔλαβαν τόν Σταυρόν τόν Τίμιον στούς ὤμους των, ἀκολούθησαν τό Ἐσφαγμένο Ἀρνίον, ὅπου ἄν ὑπάγει.
Δέν φοβήθηκαν, τῶν ἐχθρῶν, τίς ἀπειλές, πού ἄν παραχωρήσει
ὁ Θεός, σκοτώνουν τό σῶμα· ἐπειδή οἱ Ἅγιοι Πάντες εἶχαν σκοτώσει τόν παλαιόν ἄνθρωπον
(τόν παλαιάνθρωπον) καί εὑρῆκαν, ἔνεκεν τοῦ Χριστοῦ, τόν καινούριον πού σύμφωνα
μέ τόν λόγον τοῦ Ἰησοῦ, δέν μπορεῖ πλέον νά ἀποθάνει. Κήρυξαν, ἐν τῷ φωτί τοῦ
Μεσσίου, ἐπί τῶν δωμάτων, χωρίς φόβο καί πάθος, μέ γνώμονα τόν λόγον καί τήν
διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ· ἀντιγράφοντας μέ
τήν ζωή τους, τά Ἄχραντα Πάθη Του.
Γνώριζαν ἐμπειρικά, μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν, ὅτι: «ἄν δέν
σεβαστοῦν τό λίγο πού δίνει ὁ Κύριος, ὡς ἐν ἐσόπτρῳ, σέ πήλινο σκεῦος, γιατί νά
δώσει τό μεγαλύτερο, τό αἰώνιο, μέ κίνδυνο νά περιφρονηθεῖ»;
Συνεπῶς οἱ Ἅγιοι, τά πάντα ἔδωσαν στόν Χριστό· σ’ Αὐτόν εἶχαν
ἀδιαλλείπτως τήν ἀναφορά τους· πρόσεχαν ὥστε νά βιώνουν τό φρόνημα τοῦ Ἰησοῦ
πάντοτε, ὑπακούοντας στό κήρυγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί προφητῶν πού εἶναι καί
φρόνημα τῶν Πατέρων, στούς αἰῶνας.
Ἔτσι, ὅταν ὁδηγοῦνταν ἐνώπιον τῶν Βασιλέων καί ἡγεμόνων, ἐχαίροντο
ἐν τοῖς παθήμασι· ἐξορίαις, φυλακαῖς καί μαρτύρια, «…ἐν παντί θλιβόμενοι, κακουχούμενοι ὧν οὔκ ἦν
ἄξιος ὁ κόσμος»[1]. Κι αὐτό ἐπειδή οἱ ἁμαρτάνοντες,
οἱ διῶκτες, ἦσαν ὄχι μόνον ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί τῶν Ἁγίων τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί
πολέμιοι τῆς ἑαυτῶν ζωῆς καί σωτηρίας, ὄντες αὐτοκατάκριτοι.
Ἐν τούτοις οἱ Ἅγιοι Πάντες, συνοδοιπόροι καί φίλοι τοῦ
Θεανθρώπου, ἐφ’ ὅρου ζωῆς μέ ὀρθόδοξη ἀρετή καί μετάνοια ἐλάμβαναν τό ἔλλογον
τοῦ Θεοῦ, στόν νοῦν καί τήν καρδίαν καί ἔφευγαν μακράν ἀπό τό παράλογον, τοῦτ’ ἔστιν
τήν ἁμαρτίαν. Βίωναν τήν ταπείνωσιν τοῦ Ἰησοῦ καί τήν πραότητα ἄνωθεν δωρεάν
κατερχομένην καί συγχωροῦσαν καί προσεύχονταν γιά ὅλον τόν κόσμον· ἀκόμα καί
γιά τούς ἐχθρούς καί τυράννους των, ὥστε νά φαίνεται εὐκρινῶς ἡ διαφορά τῆς ὀρθοδόξου
πίστεως καί ἀληθείας· καί ἀντίθετα, ἡ πλάνη ὅλων τῶν ἄλλων πιστευμάτων στά
μάτια τῶν ἀνθρώπων, νά γίνεται γνωστή.
Οἱ Ἅγιοι Πάντες, ἀληθινοί μαθητές τοῦ Ἀληθινοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, γνωρίζουν
διαχρονικά, ὅτι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, βρίσκεται Ὅλος στόν ἄνθρωπο, ὡς μέλος τοῦ
Σώματός Του καί Ὅλος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, πού εἶναι ἡ μοναδική κιβωτός σωτηρίας·
«καί αὐτός ἐστιν πρό πάντων καί τά πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν».[2] Τά πάντα
περιβάλλονται μέ Αὐτόν. Ἀλλά καί τά πάντα
εἶναι δι’ Αὐτοῦ. Ἐκτός Αὐτοῦ, ὑπάρχει μόνον τό μή εἶναι.Ὁ Θεός Λόγος
γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν ἁμαρτία. Αὐτήν τήν ἔλλογον
ἑνότητα, βίωναν οἱ Ἅγιοι Πάντες καί δέν τούς ἄγγιζε ἡ ἁμαρτία, γιά νά τούς
συντρίψει. Γι’ αὐτό καί ὁμολογοῦσαν: « ὅ,τι δέν εἰσέρχεται καί δέν ἐπιθυμεῖ νά
εἰσέλθει, στό Θεανθρώπινο Σῶμα Του, ἀναπόφευκτα καταρρέει, χάνεται στήν ἁμαρτία
στή δυσωδία, στό βόρβορο».
Ὁ Χριστός, γιά νά προφυλάξει τούς φίλους Του ἀπό τόν
παραλογισμό καί τήν ἀστοχία, τούς λέει: «ὅτι οἱ δικοί Του, δέν εἶναι ἐκ τοῦ
κόσμου τούτου, γι’ αὐτό τούς μισεῖ ὁ κόσμος καί ὅτι αὐτός πού θά ὑπομείνει εἰς
τέλος, οὖτος θά σωθεῖ».
Συνέπεια αὐτῶν τῶν λόγων, οἱ Ἅγιοι Πάντες συνδέονται μέ
τόν σαρκωθέντα Θεόν Λόγον καί μεταξύ τους μέ τήν ἔλλογον ἀθανασίαν· ὅλοι εἶναι «υἱοί τῆς ἀναστάσεως». Δέν φοβοῦνται οἱ Ἅγιοι
Πάντες, σεβαστή γερόντισσα, τόν κόσμον. Διότι αὐτός ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος, ὁ
Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τέλειος ἄνθρωπος, ὁ παν-τέλειος Θεάνθρωπος εἶναι
«…ἐν πᾶσι πρωτεύων»: στήν ζωή, στήν ψυχή, στήν καρδιά, στή συνείδηση, στούς
λογισμούς, στίς προθέσεις, παντοῦ, στά πάντα, σέ κάθε τί, πρῶτος. «Τίς ἡμᾶς
χωρίσει τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ
γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα…»; [3]
Οἱ Ἅγιοι ἔχοντες γνώση καί σοφία Θεοῦ συνειδητά γνωρίζουν,
ὅτι ὁ κόσμος μας χωρίς Χριστό καταρρέει· βυθίζεται στό χάος, στήν ἀπώλεια, στόν
θάνατο. Ὅλες οἰ τραγωδίες, ὅλων τῶν κόσμων, ὀφείλονται στό ὅτι κάποια ὄντα—δαίμονες
ἤ ἄνθρωποι, δέν ἐπιθυμοῦν ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτός (ὁ Χριστός) πρωτεύων.
Τοὐναντίον, ἐμεῖς ἀδελφοί μου, σήμερα καί πάντοτε θεωρoῦμε,
φίλους καί ἀδελφούς μας τούς Ἀγίους καί ὁμολογοῦμε σύν αὐτοῖς, ὅτι δέν ὑπάρχει
μεγαλύτερη εὐλογία, ἀπό τό νά ἔχουμε τήν δυνατότητα, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, νά ὀνομάζουμε
τόν Θεό Πατέρα, νά δοξάζουμε σύν τῷ Πατρί καί τό Πνεῦμα, τόν Υἱόν, ὥστε καί Αὐτός
νά μᾶς ἀντιδοξάσει καί νά μᾶς ὁμολογήσει, ὡς δικούς Του, φίλους Του, ἐνώπιον τοῦ
Θεοῦ Πατρός καί τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων. Γένοιτο, Κύριε.
Στόν Σωτῆρα, Ἰησοῦν Χριστόν, ἀνήκει ἡ Δόξα καί ἡ Βασιλεία, αἰώνια καί ἡ τιμή στούς Ἀγίους Του. Ἀμήν.