Σαν ανόητος άνθρωπος είχα σκεφτεί και γω, ότι θα είναι
βαρετά,να περνάς μια αιωνιότητα κάνοντας μόνο αυτό...!
Εκείνο που δεν σκέφτηκα ή μάλλον δεν ένιωθα, είναι τον
Θείο έρωτα!
Είναι η χαρά του ερωτευμένου, που χαζογελάει... είναι η ευφορία αυτή η ανεξήγητη, η καρδιά που χτυπάει τρελά, που σου κόβεται η όρεξη, που η σκέψη είναι κολλημένη μόνο στον έρωτά σου, που κάθε λεπτό που μετράς σκέφτεσαι εκείνον-η και τί άλλο να βρεις μόνο για να τον κάνεις να χαρεί και να σε προσέξει. Να γεμίσεις φώς, ικανοποίηση και φούντωση μέσα από την λάμψη και το γέλιο των ματιών του/της. Είναι η πρώτη σου σκέψη όταν ξυπνήσεις και η τελευταία το βράδυ, πριν κοιμηθείς, ΑΝ κοιμηθείς. Αν σε αφήσει ο κατακλυσμός του έρωτά σου να κλείσεις μάτι.
Είναι παράξενο όμως... Γιατί στην ανθρώπινη οντότητα,
πρώτα έρχεται ο έρωτας ως συνήθως και, μετά ίσως ,έρχεται και η αγάπη. Στον
Θείο έρωτα, πρώτα μαθαίνεις να αγαπάς και μετά αυτό μετατρέπεται σε Έρωτα.
Από τις χαραμάδες της ψυχής, εκεί που πρώτα έσταξε, δάκρυα
και αίμα, μπαίνει δειλά δειλά το Φως. Μαθαίνεις να συγχωρείς τους άλλους πρώτα,
τον εαυτόν σου μετά και αρχίζει να ξεφτά το περίβλημα, σιγά σιγά, να
ζεσταίνεται από τη θέρμη, να ανοίγει και άλλο.... Αρχίζεις να αγαπάς τα
λουλούδια, όλα, τα ζώα, όλα, τη φύση και την απίστευτη ομορφιά της , άγρια ή μη
και μαζί αρχίζεις να αγαπάς και τους ανθρώπους. Και τότε πια , εκεί που η
καρδιά σου είχε στρώσεις από άγνωστα σκληρά υλικά, έχει μείνει μόνο ο Χριστός.
Και δειλά δειλά, νιώθεις έναν έρωτα , που δεν ξέρεις πώς και γιατί, αλλά
αρχίζεις να σκέφτεσαι περισσότερο Εκείνον. Να μην κάνεις κάτι και στεναχωρηθεί.
Να νιώθεις ενοχή για κάτι που έκανες ή δεν έκανες και μάλλον θα Τον λυπήσει...
Και όσο αφήνεσαι, τόσο περισσότερο θες να πηγαίνεις να Τον βρεις. Και
καταλαβαίνεις περισσότερο τα λόγια από τους ψαλμούς. Και δεν κουράζεσαι στην Θ.
Λειτουργία. Και Τον αναγνωρίζεις παντού. Σε κάθε τί όμορφο. Στην ομορφιά, στη
δύναμη, στην αντοχή όταν φαίνεται πως δεν υπάρχει ελπίδα, στα μάτια των μικρών
παιδιών, στην ευγνωμοσύνη, στη βοήθεια, στη χαρά, αλλά και στη λύπη. Στα δάκρυα
που αλαφρώνουν τον πόνο, στην πληγή που θεραπεύεται, στο αναφιλητό του πόνου,
στην ελπίδα του χαμένου, στο πείσμα του ηττημένου... Ακόμα ακόμα και στην
υπομονή και τη χάρη του ανίατα άρρωστου.
Όπου βρίσκεται Εκείνος, δεν υπάρχει φόβος, απόγνωση,
μίσος, λύπη.
Μην επαναπαυθεις όμως... Γιατί ,φεύγει απ'τον ερωτευμένο η φλόγα του όταν κατακτά το ποθητό. Στην περίπτωση όμως του Χριστού, ο ερωτευμένος και το ποθητό είσαι ο ίδιος ταυτόχρονα. Γιατί Αυτός που ποθείς, δεν είναι απλά κάποιος. Είναι η πηγή της ζωής. Είναι το Α και το Ω. Είναι η Αλήθεια και η Οδός. Και μακριά από Εκείνον, είσαι απλά νεκρός...!
Erimitic
https://www.facebook.com/erimitic
Ένα κείμενο από την φίλη του Erimitic,
Ρένα Παπαγεωργίου