ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός εἶναι Αὐτός στόν ὁποῖον εὐδόκησε·[1] ἔτσι καί πολλές φορές ἔδωσε τήν εἰρήνη Του, βεβαίως τήν εἰρήνη πού ἔχει καί τήν εὐδοκία Του μαζί της· ἡ ὁποία διά τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς τέλεια καί ἀμετάθετη, δίνεται σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος, σαφῶς σέ ὅλους, ὅσοι θέλουν.
Ὁ νομικός, σήμερα, πλησίασε τόν Χριστόν μέ σκοπό νά
δοκιμάσει τίς γνώσεις του, ὡς πρός τόν νόμο καί τούς προφῆτες. Ὁ Κύριος ὄχι
μόνον ἀπεκάλυψε τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀλλά καί διαβεβαίωσε ὅτι
πολλοί προφῆτες καί βασιλεῖς ἠθέλησαν νά ἴδουν αὐτά πού τώρα βλέπει καί ἀκούει ὁ
ἴδιος καί δέν ἠδυνήθησαν.
Ὁ Ἰησοῦς, λοιπόν, στήν ἐρώτηση πού δέχτηκε ἀπό τόν νεαρό
νομικόν, ποῖαν δηλαδή ἀρετήν ἤ ποῖαν θυσίαν πρέπει νά κάνει γιά νά κληρονομήσει
τήν μακαρίαν ζωήν, τοῦ ἀπάντησε: «Τί γράφει ὁ νόμος»; Ἔτσι ὁ νομικός, ἀπό ἐρωτών,
βρέθηκε ἐρωτώμενος· ἀπό διδάσκαλος, ἔγινε μαθητής. Ὁ Ἰησοῦς καί πάλι στή
συζήτηση πού ἀκολούθησε, μέ ἀπαράμιλλη γνώση καί θεϊκή διδασκαλία, ὑποχρέωσε
τόν νεαρό νομικό νά ὑπερβεῖ τό γράμμα τοῦ νόμου καί νά ἀποδεχτεῖ, ὅτι ὁ πλησίον
εἶναι κάθε ἄνθρωπος, ὡς εἰκόνα τοῦ
Πλάστη Τριαδικοῦ Θεοῦ. Δείκνυε, δηλαδή, ὁ Ἰησοῦς τήν συμπάθεια εἰς κάθε
πάσχοντα συνάνθρωπο, χωρίς νά ἐξετάζει ἄν αὐτός εἶναι συγγενής ἤ συμπατριώτης
καί χωρίς νά λογαριάζει κόπους, θυσίες ἤ δαπάνες· μέ τελικό στόχο καί σκοπό τήν
εὐεργεσία.
Συνεπῶς, ἁγία γερόντισσα, ἄν πραγματικά ἐμεῖς δείξουμε μέ ὅλη
τή δύναμη τῆς καρδιᾶς, τήν εὐεργεσία στόν πλησίον, ὅπως ὁ Ἰησοῦς τό ἀντιλαμβάνεται
καί φανερώνεται στή διδασκαλία Του, στήν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν ἱερά Ὀρθόδοξη Παράδοση, σαφῶς καί ὁ Θεός θά ἀντεπιδείξει
μέ κάθε δύναμη τήν εὐεργεσία Του, πρός τούς ποιοῦντας τό θέλημά Του, τό
τέλειον, τό ἅγιον, τό δίκαιον. Ἀντιλαμβάνεστε λοιπόν, ἀδελφοί μου, πόσο ὑπεροχική
καί ὑπερβολική εἶναι ἡ ἀμοιβή.
Ἐν τούτοις, τήν συμπάθεια πρός ἀλλήλους καί τό ἔλεος πρός ἀλλήλους,
τά ὀφείλουμε ὁπωσδήποτε ἀπό τή φύση μας· ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, πλασθεῖσες. Ἄν
πάλι ἐπιπλέον κοιτάξουμε καί τούς πολυτρόπους οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ, ἐν Χριστῷ
καί διά Χριστῷ πρὀς ἐμᾶς, θά θεωρήσουμε, ὅτι τίποτε ἄλλο δέν ἀπαιτεῖ ὀ Ἰησοῦς
Μεσσίας ἀπό ἐμᾶς, παρά τήν πρός ἀλλήλους ἀγάπη καί φιλανθρωπία, ὡς ἀπαραίτητο
χρέος πρός τούς ἀδελφούς, ὅποιοι κι ἄν εἶναι, μέ ἔργα ἀγαθά τῆς Χάριτος, ἐφ’ ὅσον
ἔχουν τήν ἀνάγκη μας.
Ὀ καλός Σαμαρείτης, ὁ Θεάνθρωπος, ἐπόνεσε για τήν πτώση τοῦ
ἀνθρωπίνου γένους, ἐλυπήθη· σαφῶς καί δέν ἔμεινε ἀδρανής. Ἀνέβηκε ἐκουσίως στόν
Σταυρό καί αἱμάτωσε· ὥστε μέ τό Πανάγιο Αἷμα Του, νά πλύνει τά τραύματα· ἐπίσης
μέ τό Πανάγιο Σῶμα Του, τἠν Ἐκκλησία, προσφέρει αἰώνια, τόν οὐράνιο Ἄρτο καί μέ
τά ἄχραντα μυστήρια τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς ἐπιδέσμους, δένει τίς πληγές τῶν
παθῶν, καθαρίζει ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀποκαθιστᾶ τό σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία,
προφυλάσσοντας αὐτήν, ἀπό τά ὅποια κτυπήματα τοῦ Σατανᾶ.
Ὅμως, ἀδελφοί, δέν στάθηκε ὡς ἐκεῖ· μετά τήν ἁγία Του Ἀνάσταση
καί Ἀνάληψη, ἄφησε ὡς παρακαταθήκη, τήν Ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη,
τό κήρυγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τή δογματική διδασκαλία, καί τήν Ὀρθόδοξη
Παράδοση, εἰς τούς αἰῶνας, ὡς τό πᾶν καί πάντοτε καινόν μυστήριον ὑπό τόν ἥλιον.
Φανταστεῖτε, σεβαστή γερόντισσα, πόσο ἀνόητοι εἶναι ἐκεῖνοι
πού λέγουν χαζομάρες, φρονῶντας ὅτι δύνανται νά ἀλλάξουν μέ τήν Ἐπιστήμη ἤ τήν
Τεχνολογία, μέ τόν μετανθρωπισμό ἤ τήν τεχνητή νοημοσύνη καί ἄλλες τέτοιες ἀνοησίες,
τήν αἰώνια παρακαταθήκη τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία, σφράγισε μέ τό Αἷμα Του. Φρονοῦμε
ὅτι αὐτοί, στήν πορεία τῆς ζωῆς τους, δέν ἔχουν νοιώσει, ἔστω καί στό ἐλάχιστο,
ἐμπειρικά τήν Θεία Χάρη, οὔτως ὥστε νά κατανοήσουν πόσο ὄμορφο καί ὡραῖο εἶναι
νά εἶσαι ἄνθρωπος(ἄνω θρώσκω), εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχουν ἀντιληφθεῖ,
ἐξαιτίας τῆς σκληροκαρδίας τους, ὅτι μέσα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθίσταται ὁ ἄνθρωπος,
ὄντως ἐλεύθερος.
Ἐν τούτοις, ὁ Χριστός ἀδελφοί, μᾶς βεβαιώνει ὅτι θά ἐπιστρέψει στήν ἐπίγεια πατρίδα, πού γεννήθηκε,
σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε καί ἔπεμψε τόν Παράκλητο. Ἔρχεται ὅσον οὕπω,
ὁ νικητής καί ἴνα νικήσῃ· ἔρχεται καί θά ἐξοφλήσει καί θά ἀνταποδώσει, ἀνταποδίδοντας
δικαιοσύνη, καταργώντας κάθε διαστροφή, κάθε ἀτιμία καί καταπίεση τοῦ δῆθεν
πολιτισμοῦ τῆς Ν. Ἐποχῆς. Προφανῶς, θεωροῦμε ὅτι ὀφείλουμε ἐμεῖς, μέ τήν
βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά πορευόμαστε ἑπόμενοι, ἕως κεραίας, τοῖς ἁγίοις Ἀποστόλοις
καί Πατρᾶσι, ἀκολουθοῦντες τό ἐσφαγμένο Ἀρνίον,
ὅπου κι ἄν ὑπάγει.
Πράγματι ἀγαπητοί, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ὀρδόδοξοι Χριστιανοί ἀπαλλαγμένοι
ἀπό τήν νόσο, τή βαρβαρότητα καί δυσωδία τῆς Ν. Ἐποχῆς, πού ἀγωνίζεται νά
μεταλλάξει μέ δόλο κάθε ὑγιή διδασκαλία τοῦ Θεανθρώπου, εὐχαριστοῦντες καί εὐγνωμονοῦντες
τόν Θεάνθρωπο Σωτῆρα μας, γιά ὅλα τά ἀγαθά πού μᾶς δόθηκαν καί μᾶς δίδονται,
Χάριτι, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Ὁμολογοῦμε λοιπόν, ἀφιερώνοντας τή ζωή μας σ’ Ἐκεῖνον, ἄχρι
θανάτου· μέ καθαρό καί σώφρονα βίο καί μέ ἀξιοπρεπεῖς τρόπους, ἄδολα, ζοῦμε
σύμφωνα με τό θέλημά Του, διά τοῦ Παρακλήτου. Χωρίς νά καταφρονοῦμε καμμία ἐντολή
Του, ὅπως εἶπε σήμερα στόν νομικό. Ἀρνούμαστε νά προσκολληθοῦμε καί νά παραδεχτοῦμε ποτέ, πάθη ἀτιμίας καί
διαστροφῆς, δηλαδή σέ ὅσα δυσαρεστοῦν Ἐκεῖνον.
Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Τιμή, ἡ Προσκύνησις, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1](Mατθ.3, 17)