Ένας κυνηγός αγαπούσε να πηγαίνει στο δάσος και στο χωράφι
για να κυνηγήσει για θήραμα.
Μια μέρα ανέβηκε σε ένα ψηλό βουνό για πολλή ώρα, παρακολουθώντας ένα ζώο και, κουρασμένος, κάθισε σε μια μεγάλη πέτρα να ξεκουραστεί. Βλέποντας ένα σμήνος πουλιών να πετάει από το ένα ύψος στο άλλο, άρχισε να σκέφτεται: «Γιατί ο Θεός δεν έδωσε φτερά στον άνθρωπο για να μπορεί να πετάξει;»
Εκείνη την ώρα, ένας ταπεινός ερημίτης πέρασε από εκείνο
το μέρος και, αναγνωρίζοντας τις σκέψεις του κυνηγού, του είπε:
- Λοιπόν, νομίζεις ότι ο Θεός δεν σου έδωσε φτερά. Αλλά
αν σου δοθούν φτερά, πάλι δεν θα είσαι ικανοποιημένος και θα πεις: «Τα φτερά
μου είναι αδύναμα και δεν μπορώ να πετάξω στον ουρανό μαζί τους για να δω τι
υπάρχει εκεί». και αν σου δοθούν τόσο δυνατά φτερά που μπορείς να σηκωθείς
στον ουρανό, τότε ακόμα και τότε θα είσαι δυσαρεστημένος και θα πεις: «Δεν
καταλαβαίνω τι συμβαίνει εδώ». Και αν σου δοθεί λόγος, τότε πάλι δεν θα
είσαι ικανοποιημένος και θα πεις: «Γιατί δεν είμαι άγγελος;» Και αν σε
κάνουν άγγελο, τότε πάλι θα είσαι δυσαρεστημένος και θα πεις: «Γιατί δεν είμαι
χερουβείμ;» Και αν γίνεις χερουβείμ, τότε θα πεις: «Γιατί δεν με άφησε ο Θεός
να κυβερνήσω τον ουρανό;» Κι αν σου δοθεί να κυβερνήσεις τον ουρανό, τότε
και τότε δεν θα είσαι ικανοποιημένος και, όπως κάποιος άλλος, θα απαιτήσεις με
τόλμη περισσότερα.
Γι' αυτό, να ταπεινώνεσαι πάντα και να είσαι
ικανοποιημένος με όσα σου δίνονται και τότε θα ζήσεις με τον Θεό.