«Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού του πολεμήσαι μετά του δράκοντος· και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού, και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ…» (Αποκ. ΙΒ, 7,9)
Ο Ιερός Ευαγγελιστής Ιωάννης βλέπει να γίνεται
πόλεμος και μάχη στον ουρανό μεταξύ του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του
Αγγελικού του Τάγματος εναντίον του δράκοντος-Διαβόλου και του Τάγματός
του. Κατά την μάχη αυτή δεν υπερίσχυσε ο Διάβολος, αλλά νικήθηκε ολοσχερώς, η
ήττα του ήταν τόσο μεγάλη, που δεν ευρέθη πλέον τόπος για αυτόν εις τον ουρανό
και εβλήθηκε εις την γη. Ο δράκων, ο οποίος λέγεται και όφις ο αρχαίος και
Διάβολος και Σατανάς, που παραπλανά την οικουμένη, εβλήθηκε, ερρίφθηκε στην γη
μαζί με το Τάγμα των πονηρών αγγέλων του.
Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι, όταν
αναφέρεται στην Αποκάλυψη το επίθετο «δράκων» και «όφις ο μέγας ο αρχαίος»
υπονοείται ο Διάβολος, ο Σατανάς. «Σατανάς» δε, λέγεται στα εβραϊκά, ενώ,
«Διάβολος» στα ελληνικά, που σημαίνει αντίδικος, διαβολέας, κατήγορος Θεού και
ανθρώπων.
Ο Ιερός Ευαγγελιστής σ’ αυτό το κεφάλαιο αποφεύγει
επιμελώς να μιλήσει καθαρά για τα ονόματα και τα πρόσωπα, αλλά μιλά με επίθετα
μυστικά και αλληγορικά. Αυτό το συνηθίζει σε όλη την Αποκάλυψη. Προσέχοντας,
όμως, το περιεχόμενο και τα συμφραζόμενα μπορούμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο
νόημα των οπτασιακών εικόνων του Ιερού Ευαγγελιστού Ιωάννου.
Έτσι, σε αυτήν την εικόνα, που προαναφέραμε θέλει να μας
πει ότι ο Διάβολος, που ερρίφθη από τον ουρανό στην γη είναι ήδη ηττημένος και
νικημένος από τον Θεό και έρχεται στην γη για να διώξει τους Χριστιανούς, όχι
ως νικητής και παντοδύναμος, αλλά ως ηττημένος και αδύναμος.
Θα έχει, όμως μεγάλη λύσσα, κακία, μίσος και μανία κατά
των Χριστιανών, διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η τελειωτική του συντριβή και
εξαφάνιση στην γέεννα του πυρός, στην αιώνια Κόλαση μετά του οργάνου του
Αντιχρίστου θα γίνει πολύ σύντομα, σε 1260 ημέρες…
Άρα, οι πιστοί δεν πρέπει να δειλιάσουν, να φοβηθούν και
να πανικοβληθούν από τον Διάβολο και το όργανό του θηρίο-Αντίχριστο, διότι
είναι τα πιο αδύναμα και ανήμπορα και ταλαίπωρα πλάσματα του Θεού, τα οποία
σύντομα θα τιμωρηθούν για την κακία και την αιμοβορία τους. Η πτώση και η ήττα
του Διαβόλου στον καιρό του Αντιχρίστου θα είναι η τρίτη, η οριστική, η τελική
και αιώνια στην Κόλαση.
Η πρώτη έγινε, όταν ο Εωσφόρος αλαζονεύτηκε κατά του Θεού
ως το λαμπρότερο δημιούργημά Του και δεν σεβάστηκε τον Δημιουργό του, αλλά
ήθελε να θέσει τον θρόνο του υπεράνω του θρόνου του Θεού.
Έτσι και ο Θεός τον τιμώρησε, τον έκανε από φωτεινό άγγελο
σε σκοτεινό και πονηρό δαίμονα. Την πτώση αυτή την αναφέρει και ο Χριστός μας,
όταν είπε στους μαθητές Του:
«Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα».
Η δε δεύτερη πτώση και ήττα του Σατανά επήλθε κατά την Ανάσταση του Χριστού.
Διότι μετά την Ανάσταση περιορίστηκε η δύναμη και η εξουσία του επί των πιστών
Χριστιανών και επί της φύσεως. Και όπως λέμε την Κυριακή της Αναστάσεως «Ανέστη
Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες, Ανέστη Χριστός και χαίρουσι άγγελοι, Ανέστη
Χριστός και ζωή πολιτεύεται, Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος»
από το βιβλίο: «Ερμηνεία της Ιεράς Αποκαλύψεως κατά την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες» – Μοναχού Μάξιμου Γαβριήλ Αγιορείτου.
Θ.Π.: ΕΚΕΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΥΣΣΑ ΤΟΥ
ΔΡΑΚΟΝΤΑ ΕΩΣΦΟΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΣΧΗΜΑ.
ΔΙΟΤΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΡΙΘΟΥΝ ΑΞΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟ
ΤΟΥΣ ΒΙΟ, ΑΥΤΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΕΚΠΕΣΟΝ ΔΕΚΑΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΤΑΓΜΑ.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ KAI ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΦΕΡΕΙ ΕΠΑΝΩ
ΤΟΥ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΜΒΟΛΑ:
ΤC ΔΦ = Τούτο το Σχήμα Δαίμονες Φρίττουσι.
(Δηλαδή, αυτό το Αγγελικό Σχήμα το τρέμουν οι δαίμονες)
