Ήταν προπαραμονές Χριστουγέννων του έτους 1988. Στο Αρχονταρίκι της Μονής Αγάθωνος με κρεμαστό τζάκι ο Γέροντας Βησσαρίων διάβαζε κάποιο χριστιανικό έντυπο. Ήταν απορροφημένος και φαινόταν συγκινημένος. Σε μιά στιγμή ο σημερινός Ηγούμενος, πατήρ Δαμασκηνός, ο οποίος καθόταν κοντά του και έγραφε Χριστουγεννιάτικες κάρτες αντιλήφθηκε το Γέροντα να κλαίει και να προσπαθεί να σφογγίσει τα δάκρυά του.
Γιατί κλαις, παπούλλη, τον ρώτησε;
— Δεν έχω τίποτα, παιδί μου, απάντησε, μην ανησυχείς!
Μα κλαις, παπούλη! Πες μου γιατί κλαις; Σου συμβαίνει τίποτα;
— Όχι, παιδί μου! Να, κάτι θυμήθηκα. Ποτέ να μην ξανάρθουν στον τόπο μας εκείνα
τα μαύρα χρόνια της κατοχής, της εξαθλιώσεως, της πείνας.
Θυμάμαι κάτι που μου συνέβηκε κατά τη Θεία Λειτουργία των
Χριστουγέννων του 1941, σε ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας, όπου τότε
εφημέρευα.
Όταν βγήκα στην Ωραία Πύλη με το Άγιο Δισκοπότηρο στα
χέρια και είπα το «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», άρχισαν να
έρχονται για τη Θεία Κοινωνία όλοι οι χωριανοί, με προπορευόμενα τα παιδιά τους.
Μιά νεαρή μάνα έφερε μπροστά μου το σκελετωμένο παιδάκι
της. Εκείνο άνοιξε το στοματάκι του και περίμενε το Θείο Μαργαρίτη· περίμενε να
μεταλάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας.
Μου είπε το όνομά του και τι κοινώνησα. Αλλά, αντί να
απομακρυνθεί κράτησε σφιχτά, το καϋμένο, με τα αδυνατισμένα χεράκια του το ιερό
μάκτρο, το κόκκινο μανδήλι που σκουπίζουμε τα στόματά μας μετά τη Θεία
Κοινωνία, και μου φώναξε κλαίοντας:
—Κι’ άλλο, παπούλη, κι’ άλλο!
Πεινούσε το παιδάκι μου! Λύγισαν τα γόνατά μου και μιά
τρεμούλα απλώθησε σε όλο το κορμί μου. Βούρκωσαν τα μάτια μου και για να μη δουν
οι πιστοί γύρισα στην Αγία Τράπεζα. Άφησα το Άγιο Ποτήριο και κάθισα σ’ ένα
σκαμνάκι. Έκλαψα και είπα με ανθρώπινο πόνο:
— Γιατί άφησες, Θεέ μου, την πατρίδα μας να έλθει σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου,
Κύριε, τα παιδιά μας!
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας
Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
proskynitis