☦ "Η Μητρόθεος νεκροφόρος μυρίζουσα"

 ΦΩΤΟ: Η ΙΕΡΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

(ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΚΡΗΤΟΣ) Ι.Μ. ΙΒΗΡΩΝ

πρωτοπρεσβύτερου Θεμιστοκλή Μουρτζανού

Η πίστη είναι στηριγμένη στο παράδοξο. Υπερβαίνει τα όρια, τα μέτρα της λογικής. Μας οδηγεί στην υπέρβαση των φυσικών όρων, αυτών που ο ανθρώπινος νους μπορεί να συλλάβει και να αποδεχθεί. Γι’ αυτό και ονομάζεται πίστη το παράδοξο.Παρότι έχει τη δική του λογική, για όσους επιμένουν να βλέπουν τον κόσμο και τη ζωή μόνο με τον λόγο, απαιτείται ένα άλμα για να το αποδεχθεί κάποιος. Είναι όπως η τέχνη. Μπορεί κάποιος να εξηγήσει την ακολουθία των μουσικών φθόγγων που συνθέτουν ένα μουσικό αριστούργημα, δεν μπορεί όμως να εξηγήσει γιατί αυτή ακολουθία συγκινεί, γαληνεύει, ομορφαίνει, ενίοτε και νοηματοδοτεί τη ζωή.

☦ Ευαγγελισμός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Όρος των Ελαιών (Μικρή Γαλιλαία)

Στίχ. Την σην Γαβριήλ Μετάστασιν μηνύει,

Ος πριν το χαίρε εβόα σοι Παρθένε.

Δυοκαιδεκάτη Γαβριήλ εν όρει τη Κούρη ώφθη.

Ευαγγελισμός της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου

Κατά την εκκλησιαστική παράδοση: Όταν ήλθε η στιγμή να τελειώσει η Παναγία την επίγεια ζωή της,  άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Aρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις ημέρες πριν προσφέροντάς της κλάδο φοίνικος και άρχισε να προετοιμάζεται κατάλληλα. Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι φλεγόταν από τον πόθο να πάει κοντά στον Υιό της. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, όπου συνήθιζε να προσεύχεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός και η ίδια συχνά. Η Παναγία επί ένδεκα έτη καθημερινώς μετά την Θείαν Ανάληψη του Υιού της μετέβαινε στον Ιερό αυτό τόπο και εκεί προσηύχετο. Tότε δε έγινε ένα θαύμα παράδοξο. Κατά την ανάβασή της, τα δένδρα, οπού ήταν στο όρος φυτευμένα, έκλιναν την κορυφή τους σαν να ήταν έμψυχα και λογικά, και έτσι προσκύνησαν, και απέδωσαν κατά το πρέπον, σεβασμό και τιμή στην Kυρία και Δέσποινα του κόσμου.

☦ «Πρεσβεία Θερμή και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον, εκτενώς βοώμεν σοι, Θεοτόκε Δέσποινα, πρόφθασον, και εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα»

☦ “Τὰ μεγαλεῖα τῆς σεπτῆς εἰκόνος σου, ἀνευφημῆσαι τολμῶν, ἐν ὑλικῇ γλώσσῃ, καὶ ῥυπῶσι χείλεσι· τῆς πυριμόρφου δέομαι καθαρσίου λαβίδος ᾖς Ἠσαΐας ἠξίωται, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ ἀπειρόγαμε.”