Γράφει ο Κώστας Χαρδαβέλλας
Βλέπω και ξαναβλέπω τον Γιώργο Παπανδρέου με το γνωστό πράσινο παπάκι στα χέρια του στο Συνέδριο των Σοσιαλδημοκρατών και δεν τον χορταίνει το μάτι μου. Τι χαρά κάνει αυτό το παιδί με το παπάκι στο χέρι... ένα χαμόγελο είναι ολόκληρο το πρόσωπό του. Πώς λέμε «χαζό παιδί, χαρά γεμάτο» , ε, κάπως έτσι. Βέβαια δεν είναι και τόσο τυχαίο που ο Γιώργος μας δείχνει το πράσινο παπάκι του με τόση χαρά. Γιατί κάτι θέλει έμμεσα να μας πει. Όπως π.χ. ότι προτιμάει να κάνει την πάπια στο θέμα της αλλαγής στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Πώς λέμε «πι πι το παπί»; Ε, κάπως έτσι. Επειδή όμως ενίοτε το παπάκι έχει και την κακή συνήθεια να πηγαίνει και στην ποταμιά - κατά το γνωστό άσμα - θα έλεγα στο φίλο μου, Γιώργο, να το ελέγξει καλύτερα το πράγμα γιατί φοβάμαι ότι του έχει ξεφύγει λίγο- όχι το παπί- αλλά το χαλινάρι στους δικούς τους (π.χ Χρυσοχοΐδης, Γερουλάνος κι άλλοι καλοί «κηπουροί»). Τώρα θα μου πείτε ωραία. Άντε και του πήραμε το παπάκι από τα χέρια του Γιώργου, τι να του δώσουμε να παίζει; Έναν πράσινο ήλιο; Αυτόν ήδη τον έπαιξε με τη δήλωση για το δημοψήφισμα και τον έχασε. Μήπως να του δώσουμε ένα πράσινο άλογο από αυτά τα πολλά που υποσχέθηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Είναι κι αυτό μία κάποια λύση όπως θα έλεγε και ο ποιητής. Ωραία όλα αυτά που λέμε τώρα και κάνουμε καλαμπούρι. Αλλά ήταν κατάρα τελικά γι' αυτή τη χώρα στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της, την εποχή της οικονομικής κατάρρευσης να βρεθεί να κυβερνιέται από έναν άνθρωπο ευγενή μεν, κοσμοπολίτη, με σύγχρονη πολιτική κουλτούρα που είχε όμως την κακή συνήθεια να ξεχνιέται και να ξεχνάει τα προβλήματα της χώρας παίζοντας με ένα πράσινο παπάκι. Ίσως όμως τελικά, να ήταν πιο χρήσιμο από τους διάφορους Αθανασάκηδες και Καστανίδηδες που ήταν στην αυλή του Γιώργου.