Να 'μαστε καλά, κατεβάσαμε πάλι τα βρακάκια μας στον Σόιμπλε και την παρέα του.
Δεν είναι η πρώτη φορά και προφανώς δεν θα είναι και η τελευταία. Ίσως να άρχισε να μας αρέσει κιόλας. Αλλά αυτό το περιμέναμε όλοι λίγο πολύ. Εκείνο ίσως που δεν περιμέναμε σήμερα είναι να νιώθουμε ότι ζούμε σε μία ακυβέρνητη χώρα μετά την αξιοθρήνητη εμφάνιση χθες πολιτικών ηγετών και απλών βουλευτών στη Βουλή. Την ώρα που 100 κουκουλοφόροι εντελώς ανενόχλητοι έκαιγαν το κέντρο της Αθήνας κι ο Παπουτσής – ο αρμόδιος υπουργός για την Προστασία του Πολίτης τρομάρα του- βρισκόταν στη Βουλή άφωνος, άβουλος και ενδιαφερόμενος μόνο αν θα περάσει ο νόμος για το νέο Μνημόνιο. Τους είδαμε όλοι χθες και θέλαμε να σπάσουμε την τηλεόρασή μας. Έναν πρωθυπουργό που μιλούσε σαν τον τελευταίο τμηματάρχη της τράπεζας που μόνο κομπιουτεράκι δεν κρατούσε στα χέρια του για να μας πείσει τι πρέπει να γίνει για να σωθούν τα μεγάλα αφεντικά. Οι τράπεζες.
Ένας Παπανδρέου να θρηνολογεί πάνω από το πτώμα του ΠΑΣΟΚ. Ένας Σαμαράς να βγάζει την πρώτη προεκλογική του ομιλία μέσα στο γενικό χαμό. Κι ένας Καρατζαφέρης να μας αναλύει γιατί τον αδικεί ο χαρακτηρισμός του κωλοτούμπα. Καμαρώσαμε αυτούς τους πολιτικούς ηγέτες σε ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα, σπασμένο στα δέκα κομμάτια, με βουλευτές να γράφουν εκεί που δεν πιάνει πράσινο μελάνι τους αρχηγούς τους και με ένα Βενιζέλο να τα έχει πάρει όλα παραμάζωμα σαν κανονική μπουλντόζα – για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Έβερτ. Μόνο που μια χώρα δεν κυβερνιέται ούτε με κομπιουτεράκια ούτε με μπουλντόζες. Και σήμερα αυτή η χώρα είναι μία ακυβέρνητη πολιτεία. Μόνο οι εκλογές εδώ και τώρα μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από την τραγωδία.