Τίποτα δὲν μποροῦν νὰ ξεπουλήσουν!
Διότι τίποτα δὲν τοὺς ἀνήκει!
Τίποτε δὲν ἔχει τελειώσει!
Διότι τώρα ἀρχίζουν ὅλα!
Τίποτα δὲν μποροῦν νὰ μᾶς κάνουν!
Διότι τώρα ξεκινήσαμε νὰ στεκόμαστε ὄρθιοι καὶ νὰ ζοῦμε ἐλεύθερα!
Εἴμαστε θεατὲς στὴν τελευταία τους παράστασι!
Ἀναμένουμε τὴν λήξι τοῦ ἔργου!
Κατὰ βᾶθος κι αὐτοὶ τὸ γνωρίζουν καὶ πρὸς τοῦτο συμπεριφέρονται τόσο ὑστερικά!
Εἴμαστε θεατές… Ἀκόμη… Γιὰ λίγο ἀκόμη…
Κάπου κάπου κάποιος, ἀπὸ ἐμᾶς, σηκώνεται κι ἀνεβαίνει στὴν σκηνή.
Ταρακουνᾶ τὶς μαριονέτες, θυμίζοντάς τους πὼς ἡ παράστασις τελειώνει, κι ἀμέσως μετὰ ἐπιστρέφει στὴν θέσιν του.
Καὶ ἡ παράστασις ἐξακολουθεῖ, προχωρᾶ, ὁδεύει σιγὰ σιγὰ γιὰ τὸ τέλος της…
Εἴμαστε θεατές, ἀλλὰ ὄχι τυχαῖοι θεατές. Εἴμαστε ἐκεῖνοι οἱ θεατὲς ποὺ ἀντιλαμβάνονται πὼς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα πρέπει νὰ καταστραφοῦν ὅλες οἱ σκηνές καὶ οἱ θεατρίνοι.
Εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ θὰ κάψουμε τὸ θέατρο μαζὺ μὲ τὶς μαριονέτες. Καθῶς καὶ κάθε τὶ πλαστὸ καὶ περιττό!
Ἀλλὰ πρέπει νὰ δοῦμε ὅλην τὴν παράστασι… Δὲν γίνεται νὰ χάσουμε τὸ θέαμα! Τὸ δικαιούμαστε! Εἶναι μία μικρὴ ἀποζημίωσις γιὰ τὰ ὅσα περάσαμε!
Ἄλλως τε, ἡ παράστασις αὐτή, καθῶς καὶ κάθε ἄλλη ποὺ πέρασε ἐμπρὸς ἀπὸ τὰ μάτια μας, ἔχει πεπαιδευτικὸν χαρακτήρα.
Τὸ πραγματικὸ θέατρον ἔχει μόνον αὐτὸν τὸν χαρακτήρα. Νὰ πεπαιδεύῃ τὸν θεατή του!
Ἔτσι κι ἐμεῖς.
Παρακολουθοῦμε αὐτὴν τὴν τελευταία παράστασιν διότι πρέπει νὰ μάθουμε τὰ πάντα, σὲ κάθε τους διάστασι, σὲ κάθε ὀπτική, σὲ κάθε ἐπίπεδον.
Πρέπει νὰ μάθουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ τόσους αἰῶνες περνοῦσαν ἀδιάφορα ἀπὸ δίπλα μας, διότι μᾶς εἶχαν λοβοτομήσει!
Πρέπει νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ ἡ Φύσις μας ἐπιτάσσει καὶ μᾶς ἐξανάγκασαν νὰ ἀγνοήσουμε!
Τίποτα δὲν τελείωσε ἀδέλφια μου! Τίποτα!
Δὲν μποροῦν νὰ ξεπουλήσουν κάτι ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει!
Δὲν μποροῦν νὰ χαρίσουν κάτι ποὺ δὲν ἀπέκτησαν ποτέ!
Δὲν μποροῦν νὰ ἁρπάξουν κάτι ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀξία του!
Εἴμαστε ἐλεύθεροι ἐμεῖς! Καὶ τοὺς θεούς μας ὀρθοὶ ἀντιμετωπίζουμε! Στὰ μάτια τοὺς κυττᾶμε! Ἔτσι εἶναι ἡ Φύσις μας!
Ποιός ἀπό ἐμᾶς ἀναγνωρίζει κάποιαν τους ὑπογραφή; Ποιός ἀπό ἐμᾶς ἀναγνωρίζει κάποιο ξεπούλημα; Ποιός ἀπό ἐμᾶς μετετράπῃ ἔξαφνα ἀπό ἐλεύθερος σέ δοῦλο;
Οὐδεῖς! Ἤμασταν, εἴμαστε καὶ θὰ παραμείνουμε διὰ παντὸς ἐλεύθεροι! Δυνατοί! Ὀρθοὶ καὶ ἀπροσκύνητοι!
Μὴν σᾶς ταράζουν μερικὲς χιλιάδες προσκυνημένων καὶ λοβοτομημένων… Θὰ ἔλθῃ κι αὐτῶν ἡ ὥρα… Κοντοζυγώνει…
Νὰ κυττᾶμε μόνον μέσα μας! Ἐμᾶς! Τὰ δικά μας χέρια! Τὴν καρδιά μας! Τὸν δρόμο μας!
Κι ὁ δρόμος μας εἶναι Φωτεινός! Νικητήριος! Γεμάτος Ἑλλάδα!
Νικᾶμε ἀδέλφια!
Νικᾶμε!
Ἂς μὴν βλέπουμε τὰ περιτυλίγματα! Αὐτὰ εἶναι γιὰ τὴν ἀνακύκλωσιν!
Νὰ τὰ σκίζουμε καὶ νὰ κυττᾶμε μέσα.. Καὶ μέσα εἶναι τὸ Τίποτα!
Νικᾶμε!
Κάποιοι τὸ ζοῦν! Κάποιοι ἄλλοι τὸ ἐλπίζουν! Καὶ κάποιοι ἄλλοι πρόδωσαν…
Θὰ ζήσουμε γιὰ νὰ δοῦμε τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑλλάδος νὰ λάμπῃ ὅπως πρέπει! Θὰ ξαναφτιάξουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ διότι ἔτσι μάθαμε! Θὰ ἀφήσουμε τὸ χθὲς πίσω μας ὡς κάτι ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑπάρξῃ πρὸ κειμένου νὰ γίνουμε ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ ὀφείλαμε!
Νικητές, ὁδηγοί, Φωτοδότες!
Φιλονόη.