Γράφει ὁ Ἀκης Κουστουλίδης
Δὲν μπορῶ ἄλλο θὰ σκάσω ἀπὸ τὴν ἀγωνία μου γιὰ αὐτὰ τὰ
τελευταῖα μέτρα ποὺ θέλει νὰ ψηφίσει ἡ κυβέρνηση γιὰ τὸ καλό μου καὶ νὰ σωθεῖ
ἐπιτέλους ἡ χώρα μου. Δὲν ἀντέχω ἄλλο νὰ βλέπω αὐτοὺς τοὺς καμένους νὰ
ξεσηκώνουν καὶ νὰ διαβάλουν μὲ κάτι ἱστορίες συνωμοσίας τοὺς βουλευτὲς λεβέντες
ποὺ θέλουν νὰ μὲ σώσουν ἀπὸ τὸ λόμπι τῆς δραχμῆς. Ἐγὼ κάνω προσευχὴ κάθε μέρα
νὰ περάσουν τὰ μέτρα νὰ πάρουμε τὴν δόση μας καὶ νὰ μείνουμε στὸ εὐρώ.
Θυμᾶμαι ἄλλωστε ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια της δραχμῆς ποὺ σκοτωνόμουν στὴν δουλειὰ γιὰ νὰ βγάλω 200 δραχμὲς καὶ νὰ πιῶ ἕναν καφὲ ἐνῶ τώρα τί ἀξία ἔχουν τὰ 2 εὐρὼ (χ340=680); ἀφοῦ ἔτσι καὶ ἀλλιῶς δὲν σκοτώνομαι στὴν δουλειὰ λόγω τεράστιας ἀνάπτυξης ἀλλά μου τὰ δίνει ὁ συνταξιοῦχος πατέρας μου. Θυμᾶμαι τότε ποὺ ἔβαζα 2 χιλιάρικα βενζίνη καὶ πήγαινε ὁ δείκτης στὴν μέση ἐνῶ τώρα οὔτε ποὺ....πάω στὸ βενζινάδικο γιατί δὲν ἔχω ἁμάξι καρδιά μου.. Ἄλλωστε ποῦ νὰ πάω; νὰ βγῶ ἔξω καὶ νὰ ἀκούω τῶν φίλων μου τὰ προβλήματα; Μπὰ θὰ μείνω σπίτι νὰ δῶ κάνα τούρκικο σήριαλ.
Θυμᾶμαι ἀκόμη τότε ποὺ μὲ κυνηγοῦσαν οἱ πελάτες γιὰ νὰ τοὺς πάω τὰ ἔπιπλα ἀλλὰ ἐγὼ δὲν προλάβαινα ἐνῶ τώρα μὲ τὸ εὐρὼ ἔχω πάρα πολὺ χρόνο γιὰ νὰ τοὺς παραδώσω τὰ ἔπιπλα ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πελάτες ἔχουν γίνει ἄφαντοι. Ἄλλωστε στὴν Βουλγαρία τὰ ἔπιπλα εἶναι τσάμπα πᾶνε, τὰ παίρνουνε καὶ ἐγὼ γλίτωσα ἀπὸ τὰ ἄγχος τῆς παράδοσης καὶ ἔχω πλέον τὸν χρόνο νὰ κατέβω στὸ μαγαζί μου, νὰ δῶ ἂν ὅλα εἶναι ἐντάξει, νὰ πιῶ τὸν καφέ μου, καὶ νὰ σκεφτῶ πὼς θὰ τὸ ὀργανώσω γιὰ νὰ εἶμαι ἕτοιμος τώρα ποὺ θὰ ἔρθει ἡ ἀνάπτυξη καὶ τὰ ξένα κεφάλαια.
Θυμᾶμαι ἄλλωστε ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια της δραχμῆς ποὺ σκοτωνόμουν στὴν δουλειὰ γιὰ νὰ βγάλω 200 δραχμὲς καὶ νὰ πιῶ ἕναν καφὲ ἐνῶ τώρα τί ἀξία ἔχουν τὰ 2 εὐρὼ (χ340=680); ἀφοῦ ἔτσι καὶ ἀλλιῶς δὲν σκοτώνομαι στὴν δουλειὰ λόγω τεράστιας ἀνάπτυξης ἀλλά μου τὰ δίνει ὁ συνταξιοῦχος πατέρας μου. Θυμᾶμαι τότε ποὺ ἔβαζα 2 χιλιάρικα βενζίνη καὶ πήγαινε ὁ δείκτης στὴν μέση ἐνῶ τώρα οὔτε ποὺ....πάω στὸ βενζινάδικο γιατί δὲν ἔχω ἁμάξι καρδιά μου.. Ἄλλωστε ποῦ νὰ πάω; νὰ βγῶ ἔξω καὶ νὰ ἀκούω τῶν φίλων μου τὰ προβλήματα; Μπὰ θὰ μείνω σπίτι νὰ δῶ κάνα τούρκικο σήριαλ.
Θυμᾶμαι ἀκόμη τότε ποὺ μὲ κυνηγοῦσαν οἱ πελάτες γιὰ νὰ τοὺς πάω τὰ ἔπιπλα ἀλλὰ ἐγὼ δὲν προλάβαινα ἐνῶ τώρα μὲ τὸ εὐρὼ ἔχω πάρα πολὺ χρόνο γιὰ νὰ τοὺς παραδώσω τὰ ἔπιπλα ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πελάτες ἔχουν γίνει ἄφαντοι. Ἄλλωστε στὴν Βουλγαρία τὰ ἔπιπλα εἶναι τσάμπα πᾶνε, τὰ παίρνουνε καὶ ἐγὼ γλίτωσα ἀπὸ τὰ ἄγχος τῆς παράδοσης καὶ ἔχω πλέον τὸν χρόνο νὰ κατέβω στὸ μαγαζί μου, νὰ δῶ ἂν ὅλα εἶναι ἐντάξει, νὰ πιῶ τὸν καφέ μου, καὶ νὰ σκεφτῶ πὼς θὰ τὸ ὀργανώσω γιὰ νὰ εἶμαι ἕτοιμος τώρα ποὺ θὰ ἔρθει ἡ ἀνάπτυξη καὶ τὰ ξένα κεφάλαια.
Ἔτσι χαίρομαι τὴν ζωή μου μέσα στὸ εὐρὼ καὶ τὴν εὐρωζώνη
καὶ τὴν μόνη ἀγωνία ποὺ ἔχω ὅπως προεῖπα εἶναι αὐτὴ ἡ δόση. Δὲν μπορῶ νὰ σκεφτῶ
τὸ χάος ποὺ θὰ ἐπικρατήσει ἂν γυρίσουμε στὴν δραχμὴ καὶ ξαναπάρουμε τὴν ἐθνική
μας κυριαρχία στὰ χέρια μας. (πῶ πῶ βάσανο!!) Ἄδεια θὰ εἶναι τὰ ράφια στὰ
σοῦπερ μάρκετ, οὔτε καν ληγμένα δὲν θὰ ἔχουν, τὸ γάλα ἀντὶ γιὰ 1.20 εὐρὼ θὰ
κοστίζει 1.2χ340=408δρχ. αὐτὸ καὶ ἂν εἶναι χάος!!!
Ἄδειο θὰ εἶναι ἐπίσης καὶ τὸ βαρέλι μὲ τὸ πετρέλαιο, ποῦ
νὰ βρῶ τόσες πολλὲς δραχμές; γατὶ θὰ κοστίζει 1.4χ340=476 τὸ λίτρο δηλαδὴ κοντὰ
μισὸ ἑκατομμύριο ὁ τόννος ἐνῶ τότε μὲ τὴν δραχμὴ θυμᾶμαι τὴν τιμὴ στὶς 60δρχ.
;;;;
Φοβᾶμαι τί χάος θὰ ἐπικρατήσει ἂν ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀπάτη καὶ
γυρίσουμε στὴν ἄθλια δραχμή. ΩΧ!!!! Μισὸ λεπτὸ ἀκούω θόρυβο βγαίνω ἔξω..
Φτοὺ να πάρει πάλι
πέρασε ἕνα λεωφορεῖο μὲ ἐπενδυτὲς καὶ ἀπὸ πίσω νταλίκες φορτωμένες μὲ ἀνάπτυξη
ἀλλὰ δὲν σταματήσανε …. Φοβοῦνται τὸ φάντασμα τῆς δραχμῆς. Ποῦ θὰ πάει... θὰ
περάσουν τὰ μέτρα ….
Ποῦ θὰ πάει θὰ τὰ πληρώσω, δίνοντάς τους ὅτι μου ἔχει
μείνει, εἶχα ὁρκιστεῖ ἄλλωστε κάποτε μέχρι τελευταίας ρανίδας τοῦ αἵματός μου.
Ἀκόμη παρακαλῶ νὰ σπάσουν καὶ αὐτὴ τὴν ἠλίθια ἐπικαρπία γιὰ νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ
ἐπιτέλους τὸ σπίτι πού μου ἀφήνουν οἱ γονεῖς μου, τὸ ὁποῖο χτίσανε δουλεύοντας
στὴν Γερμανία καὶ νὰ μπορέσω ἐπιτέλους νὰ τὸ δώσω στὴν ἐφορία. Μὰ γιατί
δὲν πεθαίνουν οἱ γέροι μετὰ ἀπὸ τόσα κοψίματα σὲ μισθοὺς καὶ φάρμακα;
Ἔτσι... ἐγὼ δὲν
εἶμαι φοροφυγὰς θὰ τὰ προσφέρω ὅλα γιὰ νὰ σώσω τὴν τράπεζα ποὺ μὲ κυνηγάει
ἀρκεῖ νὰ μὴν βάλουν τὸ ὄνομά μου σὲ στίκ.
Ἔτσι …. καὶ ὅταν μετὰ ἀπὸ χρόνια μὲ ρωτήσει ἡ ἀνιψιά μου
κοιτώντας μὲ στὰ μάτια: ti ekanes thio tote poy ixate ekina ta mnimonia?
Ἐγὼ περήφανος θὰ τῆς πῶ: τίποτα, δὲν μίλησα, δὲν φώναξα,
πλήρωσα, ἔδωσα τὸ σπίτι, τὸ μαγαζί, ἔκανα φυλακή, καὶ γιὰ νὰ μείνω στὸ εὐρὼ
ἔδωσα τὴν Ζωή σου ὑποθήκη...
Ἔτσι ….. γιὰ τὸ καλό
σου.........................
Γὶ αὐτὸ κάνω ἔκκληση στοὺς βουλευτὲς νὰ ὑπὲρ ψηφίσουν τὰ
μέτρα καὶ ἐγὼ θὰ προσεύχομαι κάθε μέρα γιὰ αὐτούς. Νὰ τοὺς ἔχει ὁ θεὸς($) τοὺς
πάντα γερούς..
Ἒμ μὲ τὰ λεφτὰ πάντα γερὸς εἶσαι(;;;;;) καὶ μπορεῖς νὰ λὲς
ὅτι @α@α@ία θέλεις.
Ἀλλὰ ἡ ψυχή σου εἶναι εὐτυχισμένη;
Ἡ συνείδησή σου εἶναι καθαρή;
Ἡ ψυχὴ δὲν ἔχει δημοσιονομικὰ καὶ χρηματικὰ ἀποθέματα …..
Ἡ ψυχὴ ἔχει ὅλα αὐτὰ ποὺ σὲ κάμουν ἄνθρωπο …
Καὶ ἡ συνείδηση (πρὸς τοὺς πολιτικοὺς) κάποτε θὰ θέλει
πολλὰ ἠρεμιστικὰ γιὰ νὰ μὴν τὴν ἀκοῦς τὰ βράδια ποὺ πᾶς νὰ κοιμηθεῖς (ἀφοῦ
ἔχεις ψηφίσει τὰ μέτρα καὶ ἔχεις προδώσει τὴν ἴδια σου τὴν ὕπαρξη)....
upogeia-taxi