Φωτογραφία: Οικειοθελώς χαμένος στον Παράδεισο του Όρους των Αγίων.
"Το Άγιο Όρος θέλει πόδια", "Περπάτημα, αυτό είναι
το Όρος", ακούω συχνά πυκνά.
Και συμφωνώ. Να μετέχεις στον τρόπο των παλιών έστω και στην μετακίνηση, αν όχι σ όλα τα άλλα. Να αναπνέεις την ανάσα του δάσους και να σου φεύγει κάθε απορία περί του λόγου επιλογής αυτού του συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου για την δημιουργία και άνθηση της μοναστικής πολιτείας. Να συνθλίβεις με τη σόλα σου τα ξερά φύλλα και να θες να ζητήσεις μέχρι κι από αυτά συγγνώμη που ταράσσεις την ειρήνη τους με την περιττή παρουσία σου.
Να πίνεις νερό από πηγές και αγιάσματα αισθανόμενος την επίγευση της αλμύρας από τον ιδρώτα ασκητών που επί αιώνες στάζει εκεί. Να συναντάς άνθρωπο στο διάβα σου και να ανταλλάσσεις τον αναστάσιμο χαιρετισμό. Να κάθεσαι σε βράχο που ίσως από κάτω φιλοξενεί αγιασμένα λείψανα. Και το γλυκύτερο όλων. Να ξέρεις ότι αυτό είναι για λίγο. Για πολύ λίγο. Να ξέρεις ότι θα φύγεις για τον τόπο διακονίας σου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αυτό, Κύριος οίδε πώς, αυξάνει την γλυκύτητα του τόπου. Τόσο πολύ, μάλιστα, που σε κάνει αχόρταγο για τα πάντα.
trelogiannis