Δεν υπάρχει πιο
"απελευθερωτικό" βίωμα φίλοι μου, από το να ομολογήσεις τις ελλείψεις
σου, τα λάθη σου, την ανικανότητά σου, την παραξενιά σου … και να ζητήσεις
έλεος και συγχώρεση από τον Θεό!
Όσοι έχουν προσωπική εμπειρία είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουν μαζί μου.
Δεν το κάνουμε όμως.
Προτιμούμε την δικαιολογία, την άρνηση, την μετάθεση της ευθύνης. Γιατί; Τι
φοβόμαστε; Βρε όλοι "χάλια" είμαστε... Αμαρτωλοί και
"ταλαίπωροι"... Το θέμα είναι ποιοι από εμάς μετανοούν, βάζοντας νέα
αρχή στη ζωή τους και ποιοι μένουν αμετανόητοι, αμετακίνητοι στον εγωισμό τους.
Τόσο σκληρή είναι η
καρδιά μας που δεν βλέπουμε την αμαρτία μας;
Δηλαδή είμαστε τόσο
τέλειοι και απαθής;
Ούτε ίχνος ατέλειας
και εμπάθειας δεν υπάρχει στην ζωή μας, στις σχέσεις μας, στην συμπεριφορά μας;
Είμαστε τόσο πωρωμένοι
προσκυνητές του "αυτοειδώλου" μας, που δεν βλέπουμε τα λάθη μας;
Ποιος από εμάς δεν
έχει αδικήσει ή πληγώσει μ’ ένα λόγο του, με μια πράξη του, με την αδιαφορία
του, με μια σκέψη του;
Μα κάποιοι από μας,
όχι μόνο έχουμε κάνει τα παραπάνω αλλά έχουμε διαπράξει και πολύ χειρότερα κατ’
επανάληψη. Κι όμως είτε τα αγνοούμε, είτε τα δικαιολογούμε, είτε δεν τ’
αναγνωρίζουμε ως "πτώσεις".
Όλοι μας κάνουμε λάθη
φίλοι μου και έχουμε "πάθη". Διαφορετικά βέβαια ο καθένας μας και σε
διαφορετικό βαθμό. Πες άνθρωπε, "Ήμαρτον Κύριε" και όλα θα σβηστούν.
Δεν μας ζητά ο Κύριος "αναμαρτησία" γιατί ξέρει την αδυναμία μας. Γι’
αυτό μας ζητά μετάνοια. Όχι γι‘ Αυτόν αλλά για το δικό μας καλό!
"Ναι Κύριε
αμάρτησα και ζήτω το έλεός Σου", και αμέσως από χώμα γίνεσαι ουρανός!!!
Γιατί; Διότι ταπεινώθηκες... Και όπως λένε οι γραφές, "ο ταπεινών εαυτόν
υψωθήσεται" και "ο Θεός
ταπεινοίς δίδωσι Χάριν"...
Να λοιπόν πως
μονομιάς, αρπάζεσαι στο Φως και αναγεννάσαι!
Και από φτωχός,
γίνεσαι πλούσιος!
Και από αγκάθι,
γίνεσαι άνθος!
Και από έρημος,
γίνεσαι θάλασσα!
Και από δούλος,
γίνεσαι ελεύθερος!
Και από νεκρός, πλέον
ζεις!
Και από χαμένος,
βρίσκεσαι!
Και από κολασμένος ...
αγιάζεις!!!
"Ήμαρτον
Κύριε…" και γονατίζεις στο πετραχήλι του πνευματικού σου και τα δάκρυα της
ταπείνωσης γίνονται δάκρυα δοξολογίας. "Δόξα σοι ο Θεός" λες και το
νιώθεις! Πλέον είσαι "εν έτερα μορφή"... Γεύτηκες το "χάδι"
του Θεού... Την φιλανθρωπία Του... Την συγκατάβασή Του... Την αγάπη Του!!!
Σε δέχθηκε όπως ήσουν
και σε "καθάρισε". Όχι με τη βία, αλλά με την ελεύθερη βούλησή σου.
Εσύ το ζήτησες και το έλαβες. Ζήτησες έλεος και Αυτός σε γέμισε με "πλούτη
ουράνια"! Ταπεινώθηκες και Αυτός σε ανύψωσε. Μετανόησες και όχι μόνο σε
συγχώρεσε, αλλά και σε έσωσε αιώνια!!!
Γιατί; Γιατί ο Θεός
μας αγαπά φίλοι μου και υπομένει και περιμένει την μετάνοιά μας για να βρει και
πάλι χώρο μέσα στην καρδιά μας. Γιατί εκεί είναι το "σπίτι" του!
Μια ρωγμή ψάχνει ο
Θεός στον τοίχο του εγωισμού μας. Μια ρωγμή για να μπει και να φωτίσει ξανά με
κάλλος την ύπαρξή μας. Μια τόσο δα ρωγμή... Εύχομαι και προσεύχομαι να την βρει
σε όλους μας, ώστε να αξιωθούμε του παραδείσου!
(Ανώνυμος
εκπαιδευτικός)
Σταύρος Χατζής