π. Δημητρίου Μπόκου
Πιστός συνοδοιπόρος σε όσους διοδεύουν την ατραπό της ανθρώπινης ταλαιπωρίας αναδείχτηκε, αιώνες τώρα, ο άγιος Νικόλαος. Και δικαίως, αφού «οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι» της ζωής βρήκαν στο πρόσωπό του τον κατάλληλο βοηθό και προστάτη. «Οι εν νόσοις τον ιατρόν, οι εν κινδύνοις τον ρύστην, οι αμαρτωλοί τον προστάτην, οι πένητες τον θησαυρόν, οι εν θλίψεσι την παραμυθίαν, τον συνοδίτην οι οδοιπόροι, οι εν θαλάσση τον κυβερνήτην, οι πάντες τον πανταχού θερμώς προφθάνοντα μέγιστον Ιεράρχην». Είναι ο «οξέως προφθάνων», αυτός που τρέχει αμέσως οπουδήποτε τον καλούν. Είναι θαυμασμού άξιο το φαινόμενο της ιδιαίτερης ευλάβειας και αγάπης του κόσμου προς τον άγιο Νικόλαο. Είναι ο άγιος του λαού.
Λέγεται ότι δεν
προφταίνει να μένει στον Παράδεισο καθόλου ο άγιος, γιατί τρέχει απ’ το ένα
μέρος της γης στο άλλο αδιάκοπα, για να βοηθάει τους εμπεριστάτους. Οι ναυτικοί
τον έχουν αναγορεύσει προστάτη τους και τον τιμούν ιδιαίτερα. Η ιερή του εικόνα
συνόδευε παλιά κάθε πλεούμενο. Η αγία ζωή του ήταν ενσάρκωση της αγάπης για τον
κάθε πάσχοντα. Ενόσω ζούσε, αναρίθμητοι άνθρωποι απαλλάχτηκαν με την παρέμβασή
του από κινδύνους και δυσκολίες. Μετά δε την κοίμησή του απέβη σωτήρας και
βοηθός ολόκληρης της οικουμένης. Η πληθύς των θαυμάτων του είναι ανεξάντλητη.
Στον σιδηροδρομικό
σταθμό μιας κινεζικής πόλης ονόματι Χάρμπιν ήταν κρεμασμένη παλιότερα μια
εικόνα του αγίου Νικολάου, φερμένη μάλλον από Ρώσους μετανάστες. Αν και μη
Χριστιανοί οι Κινέζοι, σέβονταν πολύ τον άγιο Νικόλαο και άναβαν πάντα πολλά
κεριά στην εικόνα του, γιατί τους προστάτευε στα ταξίδια τους. Μια μέρα ένας
Κινέζος ήρθε τρέχοντας με βρεγμένα ρούχα και γονάτισε μπρος στην εικόνα. Τί
είχε συμβεί;
Ο άνθρωπος αυτός είχε
προσπαθήσει, περπατώντας πάνω στον πάγο, να περάσει τον ποταμό που διέσχιζε την
περιοχή τους. Ο πάγος όμως έσπασε και ο άνθρωπος άρχισε να βουλιάζει στο
παγωμένο νερό. Μπρος στον κίνδυνο του θανάτου, θυμήθηκε την εικόνα του αγίου
που κρεμόταν στον σταθμό του τρένου. Και ενώ έχανε τις αισθήσεις του, πρόλαβε,
πριν βουλιάξει εντελώς, να φωνάξει δυνατά: «Γέρο του σιδηροδρομικού σταθμού,
βοήθησέ με!» Το μόνο που θυμόταν μετά, ήταν ότι βρέθηκε ανεξήγητα έξω από το
νερό, στην όχθη, βρεγμένος, παγωμένος, αλλά ζωντανός. Μόλις συνήλθε λίγο,
έτρεξε γρήγορα στον σταθμό και προσκύνησε την εικόνα του αγίου, ευχαριστώντας
τον για τη σωτηρία του από τον βέβαιο θάνατο.
Ο παγκόσμιος άγιος
Νικόλαος ας γίνει και ο δικός μας πιστός συνοδίτης. Το υπερκόσμιο φως της
αγιασμένης μορφής του ας φωτίζει τα σκοτεινά μονοπάτια του βίου μας.
Καλό Σαρανταήμερο!