ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ, Η ΣΤΥΓΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;

Τελικά όσο και να μη θέλει κανείς να πιστέψει στις θεωρίες συνομωσίας, όλο και κάτι γίνεται, και το μυαλό πονάει. Πριν από πάρα πολλά χρόνια, είχα ακούσει (από σοβαρά χείλη) την άποψη ότι όλα είναι προσχεδιασμένα όσον αφορά στο μέλλον της Ελλάδας. Και είχα αμφιβάλλει. Ήμουν ακόμη οπαδός της ορθολογικής και γραμμικής προσέγγισης της ιστορίας .

Η άποψη λοιπόν εκείνη έλεγε, πως ο νεαρός τότε ΓΑΠ, θα γίνονταν κάποτε πρωθυπουργός, διότι τα, όχι και τόσο σκοτεινά, κέντρα που διοικούν τον πλανήτη, έχουν κάποιο συγκεκριμένο «γεωπολιτικό» σχέδιο στο μυαλό τους. Να παραχωρηθεί δηλαδή η Δυτική Θράκη στους γείτονες, να υπάρξει συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο με τους Τούρκους, και στο λίγο πιο μακρινό μέλλον, να «ανεξαρτητοποιηθεί» και η ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, με τη Θεσσαλονίκη να παίζει το ρόλο της πύλης και της πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας στην πολυεθνική ενδοχώρα των Βαλκανίων, ενώ το λιμάνι της θα αποτελεί ένα είδος ελεύθερης εμπορικής ζώνης. Η δε Ελλάδα, θα πρέπει να συρρικνωθεί στα «ιστορικά» της όρια (κάτω από τη Λάρισα) και να είναι απλά ένα κρατίδιο σύμβολο μιας πάλαι ποτέ δόξας του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και αιωνίως τιμώμενη γενέτειρα της έννοιας της δημοκρατίας. Τίποτα άλλο.

Από τότε που τα πρωτοάκουσα όλα αυτά, πολλά συνέβησαν. Εκτός του ότι μεγάλωσα, είδα την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ και της ανατολικής Ευρώπης, είδα την ξαφνική ανακίνηση του Μακεδονικού, με τις σκοπιανές φιλοδοξίες να δημιουργούν παγκόσμια απήχηση, είδα τη διάλυση, μέσα από εμφύλιο σπαραγμό, της κάποτε κραταιάς Γιουγκοσλαβίας, είδα την καταστροφή της Σερβίας, την απόσχιση του Κοσσόβου, κ.ο.κ. Είδα πολλά.

Πρόσφατα είδα και τον ΓΑΠ να γίνεται πρωθυπουργός, ενώ ακόμη πιο πρόσφατα είδα να τίθεται πλέον και επίσημα το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης που λέγαμε. Αν δεχθούμε τα σενάρια που θέλουν γερμανικό και αμερικανικό δάχτυλο να δημιουργούν όλο το μπάχαλο των Βαλκανίων που περιγράφτηκε πιο πάνω, τότε γιατί να μη δεχτούμε και τα σενάρια που θέλουν τη κρίση να έχει δημιουργηθεί και να καλλιεργείται τόσο από τη Γερμανία που έχει σκοπό της την οικονομική (αφού απέτυχε στρατιωτικά) κυριαρχία στην Ευρώπη, όσο και από την Αμερική, που θέλοντας να εγκαθιδρύσει τη νέα παγκόσμια κυβέρνηση (που πολλοί λένε για αυτό και μόνο ιδρύθηκε ως κράτος) μας χειραγωγεί όπως θέλει;

Η Αργεντινή ήταν το πρώτο πείραμα σε επίπεδο «τρίτου κόσμου» ή μάλλον αναπτυσσόμενης οικονομίας. Ήταν ο μπούσουλας που θα ακολουθούνταν και στην υπόλοιπη λατινική Αμερική, που σαν υπαρκτή αλλά και εν δυνάμει τεράστια αγορά, είναι άκρως σημαντική για τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα. Τα όποια μαθήματα ήταν να παρθούν από τη περίπτωσή της πάρθηκαν και λήφθηκαν υπ όψιν. Τη σούπα λίγο τη χάλασε ο αστάθμητος παράγοντας Nestor Kirchner, αλλά και πάλι τα συμπεράσματα ήταν χρήσιμα.

Επόμενος σταθμός η Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα η ΕΕ και η νομισματική της ένωση. Και τι πιο εύκολο από το να χρησιμοποιηθεί ως δοκιμαστικός σωλήνας η Ελλαδίτσα μας με όλα τα καλά και τα κακά της. Και αφού μας τάισαν με επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, δάνεια, κλπ. και αφού χορτάσαμε στα Καγιέν, στα ευρωκύπελλα, στις φαντεζί Ολυμπιάδες, και πάει λέγοντας… αφού κιοτέψαμε δηλαδή, μας ρίχνουν τη μεγάλη κατραπακιά για να δούνε πως θα αντιδράσουμε, και έτσι να ξέρουν πως θα χειριστούν τα επόμενα θύματα-χώρες, που στο κάτω κάτω είναι και πιο σοβαρές.

Για αυτό και η ιρλανδική διάσωση είχε κάποιες διαφορές από τη δική μας, ενώ για τις μελλοντικές διασώσεις εφευρέθηκε ένας νέος μηχανισμός. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, τόσο τα Ίμια, όσο και τα Δεκεμβριανά του 2008, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο θυμικό μας, αλλά και στο calibration των αντιδράσεών μας ως λαός.

Είμαστε δηλαδή ένα πειραματόζωο. Και το πείραμα συνεχίζεται. Αφού μας φτάσουν στον απόλυτο βαθμό εξαθλίωσης, όπου ο μισθός των 540 ευρώ θα είναι όνειρο απατηλό για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, αφού επανέλθουμε σε τριτοκοσμικές καταστάσεις διαβίωσης, όπου για να πάρεις ένα video player θα πρέπει να πουλήσεις χωράφι, τότε και μόνο τότε θα μας προσφέρουν τη λύση της σωτηρίας από όλα τα δεινά μας. Τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Αιγαίου, και δεν βαριέσαι βρε αδελφέ, αν είναι να ζούμε μπέικα, και να ξαναρχίσουμε τα τσιφτετέλια, δεν πα να δώσουμε και λίγη Ελλάδα στους γείτονες; Σιγά τα ωά. Πέτρες είναι στο κάτω κάτω. Έχουμε πολλές. Ας τις ανταλλάξουμε με  πετροδολάρια και ποιος μας πιάνει!

Αν όλα αυτά τα άκουγε κάποιος από εμάς πριν από 20 χρόνια, θα τα πίστευε; Ή θα τα θεωρούσε ευφάνταστες θεωρίες συνομωσίες κάποιων πειραγμένων εγκεφάλων; Κι όμως, σαν ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο, όλα τα παραπάνω ξετυλίγονται μπροστά μας, και εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε, ή ακόμη και να τα αντιληφτούμε, συνεχίζουμε να μαλώνουμε για το ποιος έχει δίκιο, ο Α ή ο Β,  και για το αν ο Μπουτάρης θα μιλάει με τον Άνθιμο, και για το αν ο Πάνος Κιάμος θα βγάλει νέο δίσκο;

Και σε όλα αυτά, θα μου ανταπαντήσει κάποιος, που είναι ο παράγοντας άνθρωπος; Που είναι ο Έλληνας; Δεν ξέρω. Ο Καραϊσκάκης, πάνε κοντά 180 χρόνια που σκοτώθηκε άνανδρα, τον Βελουχιώτη του κόψανε το κεφάλι. Ποιος μένει; Ποιος θα είναι δηλαδή ο δικός μας αστάθμητος παράγοντας; Έχω μια ιδέα, αλλά αν τη πω, ίσως και να θεωρηθώ νεοδημοκράτης… οπότε δεν τη λέω και σας αφήνω να τη μαντέψετε. Μόνο ένας φαίνεται να υπάρχει, αλλά αργεί πολύ βρε παιδί μου. Τον χάσαμε μέσα στην ρουτίνα πλέον του …Μνημονίου, την αναδιοργάνωση της παλαιολιθικής γραφειοκρατίας, τις ισορροπίες..

Πάντως όπως η Τουρκία βρήκε τον Ερντογάν της, και σήμερα (μέσα σε 10 χρόνια) θεωρείται από όλους σχεδόν, ως ο πλέον σημαντικός παράγοντας της περιοχής, όπως η Ρωσία βρήκε τον Πούτιν , που με καίριες κινήσεις την επαναφέρει στο παιχνίδι ως παίκτη και όχι ως θεατή, έτσι και εμείς θα πρέπει να ρίξουμε το βάρος μας,  όχι σε κανέναν αντάρτη με φισεκλίκια σταυρωτά, άλλωστε η εποχή δεν ενδείκνυται για κάτι τέτοιο, αλλά στον δικό μας statesman. Ποιος είναι αυτός; Μαντέψτε.
  
ΠΗΓΗ: http://www.antinews.gr/?p=77455

ΤΟ 2011 ΑΝΟΙΓΕΙ ΜΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

 

Της Κύρας Αδάμ

Ο Ελληνικός Φορέας Υδρογονανθράκων βαδίζει πλέον επισήμως προς την υλοποίησή του, με την κυβέρνηση να επιμένει ότι δι' αυτού του τρόπου προσαρμόζεται στα δεδομένα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών (και όχι μόνον), έτσι ώστε μέσω διεθνών διαφανών διαγωνισμών να μπορεί και η Ελλάδα να παραχωρεί τα δικαιώματά της σε εξειδικευμένες πετρελαϊκές εταιρείες για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στον ελληνικό χώρο.
Η ΣΧΕΤΙΚΗ εισηγητική έκθεση ακόμα θέτει πλαγίως την ατεκμηρίωτη (μέχρι τώρα) πεποίθησή της ότι τα κοιτάσματα που «θα» εντοπιστούν θα μπορούν να καλύπτουν το 1/3 των ενεργειακών αναγκών της χώρας.
ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ όμως αυτό κινείται πάνω σε σαθρή άμμο και θολωμένα νερά. Και τούτο γιατί μεγάλη προϋπόθεση για να επενδύσουν πετρελαϊκά θηρία -και να καρπωθεί και η χώρα τα οφέλη που θα της αναλογούν- αποτελεί να είναι δεδομένη η περιοχή στην οποία θα γίνει, για τα αμιγώς ελληνικά συμφέροντα, η αναζήτηση, η έρευνα και η πιθανή εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
ΑΥΤΟ πολύ απλά σημαίνει ότι για να υπάρξει «δεδομένη περιοχή» στο Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο και το Ιόνιο, είναι ανάγκη προηγουμένως να έχει γίνει επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων και να έχει οριοθετηθεί η ελληνική υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
ΚΑΤΙ τέτοιο δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, γιατί αυτό προϋποθέτει λύση των συναφών εκκρεμοτήτων με την Τουρκία.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ σοβαρό αυτό νομοσχέδιο αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι οποιαδήποτε αναφορά στα ανωτέρω και επομένως αφήνει ορθάνοιχτη την προοπτική συνεκμετάλλευσης -διά μέσου μεγάλων πετρελαϊκών κολοσσών- με την Τουρκία της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου.
ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ προοπτική σημαίνει με τη σειρά της ότι η Ελλάδα θα παραμείνει κολλημένη στα 6 ν.μ. χωρικών υδάτων και θα απεμπολήσει την ελληνική κυριαρχία επί της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ που της ανήκει, στο όνομα πιθανών «κοινών κερδών».

Η ΑΝΑΦΟΡΑ στο νομοσχέδιο στην υπόθεση του Πρίνου αποτελεί ακριβώς ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, αφού λόγω των ισχυρών παρεμβάσεων της Τουρκίας η Ελλάδα ουδέποτε τόλμησε να δώσει άδειες ερευνών εκτός ελληνικών χωρικών υδάτων...

ΑΝ ΑΛΗΘΕΥΟΥΝ οι πληροφορίες και η Αγκυρα με τη σειρά της επιχειρεί αυτό το διάστημα να «εκσυγχρονίσει» το δικό της ισχύοντα νόμο για τον εθνικό ενεργειακό φορέα της.

ΕΤΣΙ αποκτά περιεχόμενο και βάθος η πρόσφατη απάντηση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ότι με την Ελλάδα «ήδη κάνουμε μπίζνες στο Αιγαίο».

ΟΠΩΣ αποκτά και ιδιαίτερο ενδιαφέρον η επικείμενη συνάντηση των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας στο Ερζερούμ, στις αρχές του χρόνου, όπου κατά την τουρκική πλευρά επίκειται «συμφωνία για το Αιγαίο».

ΠΗΓΗ: http://kostasxan.blogspot.com/2010/12/2011_24.html

ΤΑ WIKILEAKS “ΚΑΙΝΕ” ΤΗ ΝΤΟΡΑ

 

Σημαντικές αποκαλύψεις, ιδιαίτερα επιβαρυντικές για την πρώην υπουργό Ντόρα Μπακογιάννη, εμπεριέχονται στα απόρρητα αμερικανικά έγγραφα για την Ελλάδα, που δημοσιοποιεί ο ιστότοπος Wikileaks, όπως δημοσιεύει η εφημερίδα “Πρώτο Θέμα”.

Παράλληλα, οι ερευνητές του WikiLeaks, σύμφωνα με την εφημερίδα, το επόμενο διάστημα θα δημοσιοποιήσουν στοιχεία για τις υποχωρήσεις και την παρελκυστική τακτική της κυρίας Μπακογιάννη σχετικά με την ονομασία των Σκοπίων, όπως και για τις φιλοαμερικανικές θέσεις της σχετικά με το Κυπριακό και τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Μητσοτάκης και Σωτήρχος αποφάσιζαν από κοινού για τη Βουλή

Σύμφωνα με τηλεγράφημα της 24ης Αυγούστου του 1990, το οποίο είχε αποσταλεί από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα προς το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα κ. Μάικλ Σωτήρχος φαίνεται πως συνεργαζόταν με τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και ότι από κοινού προετοίμαζαν αποφάσεις της Βουλής.

Παράλληλα, αποκαλύπτεται επίσης ότι η κόρη του πρώην πρωθυπουργού, Ντόρα Μπακογιάννη, είχε “καρφώσει” σε συνομιλητή της πως ο κ. Πέτρος Μολυβιάτης, διπλωματικός σύμβουλος του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν υπεύθυνος για τη μεταστροφή της απόφασης του Καραμανλή να επιτρέψει τη μεταστάθμευση αμερικανικών αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού στη βάση του Ελληνικού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, υπήρξε συνάντηση του πρεσβευτή των ΗΠΑ με μη κατονομαζόμενο υπουργό, στην οποία το μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη επανέλαβε στον Αμερικανό διπλωμάτη όσα ο έλληνας πρωθυπουργός είχε πει στον πρεσβευτή των ΗΠΑ νωρίτερα ότι δηλαδή “η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει την ατμόσφαιρα της κρίσης και το πνεύμα της συνεργασίας στον Περσικό Κόλπο ως μια ευκαιρία για πλήρη ένταξη τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση”.

Στη συνέχεια της συνάντησης, ο συνομιλητής του κ. Σωτήρχου είπε ότι “η κρίση στη Μέση Ανατολή προσφέρει μια ευκαιρία τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Τουρκία να γίνουν πλήρη μέλη της ΔΕΕ“, προσθέτοντας ότι “ο Μητσοτάκης θα το εξετάσει, διότι όταν η κρίση περάσει ίσως η πολιτική κατάσταση να μην επιτρέπει στην κυβέρνηση να προωθήσει την τουρκική υποψηφιότητα σε αυτό το Σώμα”.

Ο συνομιλητής του πρεσβευτή είπε χαρακτηριστικά πως “αν έστω και μια λέξη διαρρεύσει προς τα έξω, δηλαδή ότι η κυβέρνηση προωθεί την ένταξη της Τουρκίας σε οποιονδήποτε ευρωπαϊκό οργανισμό, τότε τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα βρουν ευκαιρία να κατηγορήσουν την κυβέρνηση της Ν.Δ. πως ξεπουλά τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας όπως το Κυπριακό, το Αιγαίο”.

Παράλληλα, ο εν λόγω υπουργός επεσήμανε ότι ο ίδιος και ένα ακόμη μέλος της κυβέρνησης Μητσοτάκη είχαν ξεχωριστές συναντήσεις με τον Πρόεδρο Καραμανλή για να συζητήσουν την κρίση στον Κόλπο. “ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε πει και στους δύο υπουργούς ότι υποστήριζε 100% τις κυβερνητικές πολιτικές σ’ αυτό το ζήτημα, πως η Ελλάδα θα πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό των ισχυρών δυτικών κρατών και ότι η κυβέρνηση δεν χρειάζεται τις συμβουλές των θεωρητικών” ανέφερε.

Αφού άκουσε αυτά που του μετέφερε ο συνομιλητής του, ο κ. Μητσοτάκης κάλεσε τον ίδιο τον Καραμανλή και άκουσε, με μεγάλη δυσαρέσκεια, ένα εντελώς διαφορετικό μήνυμα, ζητώντας του να “επιδείξει προσοχή στην άσκηση της πολιτικής του στο συγκεκριμένο ζήτημα. Όταν ο απορημένος πρωθυπουργός ρώτησε τον Καραμανλή για ποιο λόγο είχε αλλάξει τη στάση του, ο τελευταίος αρνήθηκε ότι είχε εκπέμψει διαφορετικό μήνυμα”.

Ο κ. Μητσοτάκης ήταν απογοητευμένος από την τροπή των γεγονότων και όπως αναφέρεται στο τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, “η κόρη του Μητσοτάκη, η Ντόρα Μπακογιάννη, άφησε να εννοηθεί στον Μητσοτάκη ότι ο διπλωματικός σύμβουλος του Προέδρου Πέτρος Μολυβιάτης ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τη γνώμη του Καραμανλή στο ενδιάμεσο μεταξύ των συναντήσεών του με τους δύο υπουργούς και τον Μητσοτάκη”.

Στο έγγραφο σημειώνεται επίσης ότι “παρά την ξαφνική υπαναχώρηση του Προέδρου, ο Μητσοτάκης είναι προετοιμασμένος να ενδώσει στο αίτημά μας για τη στάθμευση των ιπτάμενων τάνκερ τύπου KC-135 στην Ελλάδα” προσθέτοντας ότι το πρόβλημα είναι “ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθρο 27, παράγραφος 2) ορίζει ότι για οποιαδήποτε ξένα στρατεύματα βρίσκονται στην Ελλάδα και η ανάπτυξή τους δεν καλύπτεται από υφιστάμενες συμφωνίες, η παρουσία τους θα πρέπει να εγκριθεί μέσω ενεργοποίησης ειδικού νόμου”.

“Δεδομένου ότι η Βουλή δεν προγραμματίζεται να συνέλθει σε σώμα νωρίτερα από την 1η Οκτωβρίου (σ.σ.: αναφέρεται στο 1990), ο Μητσοτάκης θα πρέπει να ζητήσει από τον Πρόεδρο Καραμανλή να συγκαλέσει ειδική συνεδρίαση της Βουλής. Μια απόλυτη πλειοψηφία είναι απαραίτητη και ο Μητσοτάκης είναι βέβαιος ότι θα συγκεντρώσει τις 151 ψήφους από το δικό του κόμμα και επιπλέον τις ψήφους των δύο μουσουλμάνων (σ.σ.: βουλευτές τουρκικής καταγωγής), υπό την προϋπόθεση ότι ο Καραμανλής είναι πρόθυμος να συγκαλέσει μια ειδική συνεδρίαση. Ο Μητσοτάκης είναι πρόθυμος να πληρώσει το πολιτικό κόστος ενός κοινοβουλευτικού διαλόγου, τις διαδηλώσεις και την ψηφοφορία προκειμένου να διευκολύνει την αμερικανική κυβέρνηση”, κατέληγε το αμερικανικό τηλεγράφημα.

Το έγγραφο είχε διαβαθμιστεί ως απόρρητο και είχε επίσης κοινοποιηθεί σε μονάδες του ΝΑΤΟ στη Χαϊδελβέργη και στο Ράμσταϊν, στην αμερικανική αεροπορική βάση του Οφατ στη Νεμπράσκα, στο αρχηγείο της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας στην Ουάσινγκτον, στο αμερικανικό στρατηγείο του ΝΑΤΟ στο Βέλγιο και στις πρεσβείες των ΗΠΑ στο Κάιρο και στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας.

Στο τέλος του τηλεγραφήματος, οι Αμερικανοί διπλωμάτες ενημέρωναν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι “ο πρεσβευτής έχει συγκροτήσει μια ειδική ομάδα για να συνεργαστεί με το ελληνικό ΓΕΕΘΑ, το υπουργείο Εξωτερικών και το υπουργείο Αμυνας προκειμένου να εντοπίσουν εναλλακτικά αεροδρόμια προτού ζητήσουμε από τον πρωθυπουργό να προσεγγίσει τον Καραμανλή και να διακινδυνεύσουμε μια απόρριψη απ’ αυτόν, η οποία ίσως να περιπλέξει την έγκαιρη έγκριση του αιτήματός μας για μεταστάθμευση των ιπτάμενων τάνκερ. Ο υπουργός Αμυνας Βαρβιτσιώτης και το ΓΕΕΘΑ συμπεριέλαβαν τη Λήμνο μεταξύ των εναλλακτικών που προτάθηκαν σε μια έμμεση προσπάθεια να “νομιμοποιήσουν” την παρουσία Ελλήνων στρατιωτικών στο νησί. Πέρα από τις διεθνείς επιπλοκές που ενδεχομένως προκαλέσει η χρήση της Λήμνου, το πρόβλημα παραμένει η διασφάλιση της έγκρισης από τη Βουλή.

Στη συνέχεια, ο πρεσβευτής Σωτήρχος θα συναντηθεί σήμερα (σ.σ.: 24 Αυγούστου 1990) με τον υπουργό Αμυνας Βαρβιτσιώτη για να βολιδοσκοπήσει τη χρήση της υπάρχουσας βάσης μας στο Ελληνικό για την εγκατάσταση των αεροσκαφών εναέριου ανεφοδιασμού. Από τη στιγμή που προβλέπεται από τη διμερή συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας, ίσως να μπορέσουμε να διευθετήσουμε το ζήτημα χωρίς να εμπλακεί ο Καραμανλής και χωρίς να θέσουμε το αίτημά μας ενώπιον της Βουλής”.

Η Ντόρα ήξερε για την παρακολούθηση του τηλεφώνου του Ανδρέα

Το δεύτερο τηλεγράφημα εστάλη από την αμερικάνικη πρεσβεία της Αθήνας προς τις κεντρικές υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ στις 8 Μαΐου του 1993 και αποκαλύπτει ότι η κ. Μπακογιάννη γνώριζε για τις παρακολουθήσεις στον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το επίσημο θέμα του εγγράφου είναι η εβδομαδιαία επισκόπηση του ελληνικού Τύπου, με τους αμερικανούς διπλωμάτες να συνηθίζουν στέλνουν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ όχι το σύνολο των δημοσιευμάτων που αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ή όσα αναφέρονται στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα που υπηρετούν, αλλά μόνο εκείνα τα άρθρα και ρεπορτάζ που θεωρούν ότι αξίζει να μεταδοθούν.

Στο συγκεκριμένο τηλεγράφημα, οι αμερικανικές υπηρεσίες αναφέρουν ότι, σύμφωνα με τις καταγγελίες του Μαυρίκη, η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, τότε υπουργός Πολιτισμού, γνώριζε για το σκάνδαλο των υποκλοπών που είχε συγκλονίσει το πολιτικό σύστημα το 1993, υποστηρίζοντας ότι η κόρη του κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη “γνώριζε και ενέκρινε” τις παρακολουθήσεις και καταγραφές των ευαίσθητων τηλεφωνικών επικοινωνιών που είχαν κορυφαία πολιτικά πρόσωπα της εποχής, μεταξύ των οποίων και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

“Η υπόθεση των υποκλοπών επανεμφανίστηκε στις περισσότερες ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες ως το κυρίαρχο πολιτικό θέμα”, αναφέρεται στην υποενότητα 4 με υπότιτλο “νέες εξελίξεις στο σκάνδαλο των υποκλοπών”.

Αμερικανοί για τις υποκλοπές: “Μητσοτάκης-gate”

Σε άλλο τηλεγράφημα που δημοσιεύεται από την εφημερίδα, της 18ης Μαΐου του 1993, εν όψει της μετάβασης του τότε υπουργού Γεωργίας των ΗΠΑ Μάικ Εσπάι στην Ελλάδα -του πρώτου υπουργού της τότε κυβέρνησης Κλίντον που επισκεπτόταν τη χώρα- γίνεται αναφορά στα κεντρικά ζητήματα της πολιτικής ατζέντας του κ. Μητσοτάκη, με τους Αμερικανούς να χαρακτηρίζουν το σκάνδαλο των υποκλοπών “Μητσοτάκης-gate”.

Στην παράγραφο με υπότιτλο “σκάνδαλο υποκλοπών”, οι Αμερικανοί διπλωμάτες επισημαίνουν ότι “η ανάδειξη τους τελευταίους δύο μήνες του ‘Μητσοτάκης-gate’ είχε προστεθεί στα πολιτικά προβλήματα του πρωθυπουργού. Το σκάνδαλο επικεντρώνεται γύρω από τους ισχυρισμούς του τεχνικού Χρήστου Μαυρίκη, ο οποίος υποστηρίζει ότι είχε υποκλέψει τις συνομιλίες ηγετών της αντιπολίτευσης και μελών της ελληνικής κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οδηγίες του Νίκου Γρυλάκη -ενός πρώην βοηθού του Μητσοτάκη- και σε γνώση του πρωθυπουργού και της κόρης του, υπουργού Πολιτισμού Ντόρας Μπακογιάννη, δύο χρόνια προτού η κυβέρνηση Μητσοτάκη έρθει στην εξουσία.

Το σκάνδαλο έχει επιδεινώσει τα προβλήματα της ελληνικής κυβέρνησης, που έχει μια οριακή πλειοψηφία δύο εδρών στη Βουλή, και ευθύνεται για την παραίτηση (ντροπιαστική για τον πρωθυπουργό) του υπουργού Επικρατείας στις 10 Μαΐου. Στην τριετή θητεία της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήρθε αντιμέτωπη με παραιτήσεις ή αντικαταστάσεις εννέα υπουργών, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Γεωργίας Σωτήρη Χατζηγάκη, ο οποίος παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1992 λόγω της ανάθεσης συμβολαίων πυρόσβεσης σε ιδιωτικές εταιρείες” αναφέρει το έγγραφο.

Τέλος, στο ίδιο τηλεγράφημα γίνεται σύντομη αναφορά και στην υπόθεση Λάλα. “Η υπόθεση κατασκοπείας στην οποία είναι αναμεμιγμένος ο Ελληνοαμερικανός υπάλληλος της πρεσβείας μας Στήβεν Λάλας ντρόπιασε τον Μητσοτάκη. Ο ελληνικός Τύπος έχει μεταθέσει το ενδιαφέρον του από τον χλευασμό της αμερικανικής κυβέρνησης στο να αναζητά μια επιβεβαιωμένη υπόθεση κατασκοπείας” αναφέρεται χαρακτηριστικά.

  

ΠΗΓΗ: http://agrupnoipolites.wordpress.com/2010/12/24/2125/

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ: ΠΟΙΟΙ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟ ΔΝΤ

 

Οι προφάσεις της κυβέρνησης ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί το Μνημόνιο κάτω…από την πίεση των πραγμάτων, ότι ήταν αναγκαίο προκειμένου να εξασφαλίσει η χώρα τα δανεικά που χρειαζόταν και ότι για όλα φταίνε οι άλλοι πάσχει ολοένα και πιο σοβαρά.

Η τελευταία Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επισημαίνει ξεκάθαρα τις ευθύνες του σημερινού οικονομικού επιτελείου και δικαιώνει απόλυτα τις επισημάνσεις ότι η κυβέρνηση παρέλαβε ένα πρόβλημα ελλείμματος κοινό σε όλη την Ευρώπη και το μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού, μοναδική, την ώρα εκείνη, σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η αλήθεια –και η κυβέρνηση την ξέρει πολύ καλά– είναι πως μπορούσε να δανειστεί –και μάλιστα με χαμηλά επιτόκια– και τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο και το Δεκέμβριο του 2009. Μπορούσε με άνεση να δανειστεί και στους πρώτους μήνες του 2010, όταν τα επιτόκια βρίσκονταν στην αρχή της ανηφόρας. Μπορούσε να βρει διεξόδους, αλλά είχε πάρει τις αποφάσεις της από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε. Και πάνω σε εκείνες τις αποφάσεις πορευόταν, χωρίς κανένα άλλο σχέδιο. Το ομολόγησε και αυτό, αλλά πολύ αργότερα.

Τα γεγονότα από τη συγκρότηση της κυβέρνησης μέχρι την υποταγή στο Μνημόνιο μιλούν από μόνα τους. Είναι, μάλιστα, εξόχως διδακτικά για όλα όσα συμβαίνουν την ώρα αυτή, αλλά και για όλα όσα εκκολάπτονται. Το ιστορικό του εγκλήματος δεν μπορεί πλέον ούτε να αμφισβητείται ούτε να αγνοείται ούτε να λησμονείται.

Αποκλείουν προσφυγή στο ΔΝΤ

Οκτώβριος 2009: Η νέα κυβέρνηση παίρνει το τιμόνι της διακυβέρνησης του τόπου με τη διαβεβαίωση ότι «λεφτά υπάρχουν», ότι θα ρίξει χρήμα στην αγορά και ότι θα δώσει έμφαση στην ανάπτυξη. Κυρίως, όμως, ότι δεν πρόκειται να προσφύγει ποτέ στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, καθώς μια τέτοια επιλογή όχι μόνο δεν θα έδινε λύση σε κανένα από τα προβλήματα του τόπου, αλλά θα επέφερε και πολύ σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην αναπτυξιακή διαδικασία και την κοινωνική συνοχή.

Πέρα, όμως, από τις ρητές διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, το ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ αποκλειόταν και από τα πραγματικά δεδομένα, αφού η χώρα –παρά τη διεύρυνση του ελλείμματος– μπορούσε άνετα να δανειστεί από τις αγορές. Άλλωστε, ανάλογα προβλήματα ως προς το δημόσιο έλλειμμα αντιμετώπιζαν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Σχεδόν όλες είχαν πέσει έξω στις προβλέψεις τους, τόσο για την ύφεση, όσο για το μέγεθος των ελλειμμάτων. Ακόμη και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε αναθεωρήσει τρεις φορές έως τότε τις προβλέψεις που έκανε για ολόκληρη την Ευρώπη.

Αποφασίζουν προσφυγή στο ΔΝΤ

Παρ’ όλα αυτά, η ηγεσία της κυβέρνησης –κόντρα στους προεκλογικούς της όρκους, κόντρα στα δεδομένα και τη διεθνή εμπειρία– καταλήγει σε μια ανεξήγητη επιλογή. Αποφασίζει –και μάλιστα από την πρώτη στιγμή– να καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Στην αρχή, ωστόσο, δεν το λέει ούτε καν στα βασικότερα από τα μέλη της. Το αποκαλύπτει, όμως, λίγο αργότερα ρητά και ξεκάθαρα ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης. Σε συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση, στις 5 Μαΐου 2010, ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Για να μην αφήσει, μάλιστα, καμιά αμφιβολία σε ό,τι αφορά το χρόνο διαμόρφωσης και οριστικοποίησης της κυβερνητικής απόφασης, ο αρμόδιος υφυπουργός διευκρινίζει, χωρίς περιστροφές, ότι το ΔΝΤ αντιμετωπίστηκε «ως η πρώτη επιλογή και η μόνη που υπήρχε από τις 5 Οκτωβρίου».

Φουσκώνουν το έλλειμμα

Οι μεθοδεύσεις για το προαποφασισμένο έγκλημα ξεκινούν λίγο μόλις καιρό μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης. Ενώ η χώρα χρειάζεται, χωρίς καμιά άλλη καθυστέρηση, αυστηρά μέτρα για να προλάβει την περαιτέρω διόγκωση του ελλείμματος, αλλά –και προπάντων μάλιστα– για να πείσει τις αγορές ότι ξέρει το πρόβλημα και είναι αποφασισμένη να το αντιμετωπίσει, η κυβέρνηση παίρνει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Προβάλλει το υπέρογκο δημόσιο χρέος, προαναγγέλλει ότι το έλλειμμα του 2009 θα ξεπεράσει το 12% και αφήνει να διαφανεί πως δεν πρόκειται να πάρει κανένα από τα μέτρα που απαιτούνται για να αποτρέψει το αρνητικό αυτό ενδεχόμενο. Όχι μόνο δεν κάνει οτιδήποτε για να συγκρατήσει τη διόγκωση του ελλείμματος, αλλά διαπράττει και τα εντελώς αντίθετα.

Με τις πρώτες αποφάσεις της, η κυβέρνηση καταργεί σοβαρές πηγές είσπραξης πρόσθετων πόρων που είχε δρομολογήσει η προηγούμενη και αυξάνει τα έξοδα του τελευταίου τριμήνου. Ακυρώνει την έκτακτη εισφορά των ιδιοκτητών σκαφών αναψυχής και τις ρυθμίσεις για την τακτοποίηση ημιυπαίθριων χώρων. Αυξάνει τις δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Μοιράζει επιδόματα, αλλά αφήνει την είσπραξη των αντίστοιχων πόρων για την επόμενη χρονιά. Εγκαταλείπει ακέφαλους τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και προκαλεί πλήρη κατάρρευση των κρατικών εσόδων. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, αντί να συγκρατήσει το έλλειμμα, το φουσκώνει τουλάχιστον κατά 2 με 3 ποσοστιαίες μονάδες.

Διασύρουν την εικόνα της χώρας

Στην προσπάθειά του να εκθέσει την προηγούμενη κυβέρνηση, το οικονομικό επιτελείο παρουσιάζει τις εκτιμήσεις του για το έλλειμμα του 2009 σαν πλασματικά στοιχεία, γεγονός που πλήττει άδικα τη χώρα. Τόσο γιατί δεν επρόκειτο για παραποιημένα στοιχεία, αλλά για εκτιμήσεις, όσο και γιατί είχαν ήδη πέσει έξω όλες οι εκτιμήσεις όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Σχεδόν ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός ελεεινολογεί την κατάσταση της οικονομίας, αλλά και την εικόνα της χώρας γενικότερα. Μιλά για «εκτεταμένη διαφθορά που έχει προσλάβει διαστάσεις πανδημίας», για σοβαρούς κινδύνους «χρεοκοπίας», για μια χώρα που «βρίσκεται στην Εντατική». Οι δηλώσεις του, σε συνδυασμό με την άρνηση της κυβέρνησης να πάρει μέτρα εξυγίανσης και ακόμη περισσότερο με τις αποφάσεις που φουσκώνουν, αντί να περιορίζουν το έλλειμμα, προκαλούν έντονη ανησυχία στις διεθνείς αγορές. Η κρίση ελλείμματος –κρίση κοινή για ολόκληρη την Ευρώπη– μετατρέπεται σε κρίση εμπιστοσύνης, μοναδική στην Ευρώπη. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, ο ένας μετά τον άλλο, υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και τα επιτόκια δανεισμού παίρνουν την ανηφόρα. Μέσα σε δύο μήνες, τα spreads ξεπερνούν τις 250 μονάδες βάσης.

Διαπραγματεύονται παρασκηνιακά

Σε όλο αυτό το διάστημα, μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2010, η κυβέρνηση έχει μπροστά της μια ρεαλιστική και δοκιμασμένη συνταγή: Να δανειστεί από τις διεθνείς αγορές σε ανεκτά επιτόκια, να καλύψει τις ανάγκες της χώρας για ολόκληρο το 2010 και να ανακόψει τις ορέξεις των κερδοσκόπων. Αυτό, άλλωστε, είχε κάνει και η προηγούμενη, ένα χρόνο πρωτύτερα, παρόλο που οι καταστάσεις δεν ήταν το ίδιο πιεστικές.

Παρά την έγκαιρη επισήμανση, αλλά και την εξέταση της δυνατότητας αυτής, η κυβέρνηση κλοτσά τη δυνατότητα που έχει μπροστά της για μια επαρκή δανειοδότηση. Αντί να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας για το μέγιστο που μπορεί και να αποκτήσει άνεση χρόνου για τα επόμενα βήματά της, στρέφεται αμέσως προς το ΔΝΤ.

Τα σχέδια της κυβέρνησης αρχίζουν να διακρίνονται στα τέλη Νοεμβρίου, όταν γίνεται γνωστό ότι αρμόδια κυβερνητικά στελέχη ξεκινούν προπαρασκευαστικές συζητήσεις με παράγοντες της Κομισιόν και του ΔΝΤ για το ενδεχόμενο που η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές.

Λίγο αργότερα, στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο πρωθυπουργός αφήνει έκπληκτους τους ομολόγους του, καθώς δηλώνει πως κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα. Διαψεύδει, πάντως, τα σενάρια που αναφέρονται σε πιθανή προσφυγή στο ΔΝΤ και υποστηρίζει ότι «η χώρα μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της».

Στις αρχές του χρόνου, η κυβέρνηση αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον προϋπολογισμό που μόλις είχε ψηφίσει και να ανακοινώσει μέτρα λιτότητας. Λίγο αργότερα, στα μέσα Φεβρουαρίου, ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι «έτσι όπως χειριστήκαμε τα οικονομικά μάς αφαιρέθηκε ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας». Σχεδόν ταυτόχρονα, ο υπουργός Οικονομικών παρομοιάζει με την ελληνική οικονομία με «Τιτανικό» που βουλιάζει. Οι αρνητικές εικόνες που εκπέμπει η ίδια η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τις συζητήσεις για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης και τις γερμανικές αντιδράσεις, ανεβάζουν ακόμη περισσότερο τα spreads.

Βάζουν στο τραπέζι το «πιστόλι» του ΔΝΤ

Στις αρχές Μαρτίου –υποκύπτοντας σε νέο τελεσίγραφο των Βρυξελλών– η κυβέρνηση ανακοινώνει νέα εισπρακτικά και περιοριστικά μέτρα. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να πείθει κανέναν και το κόστος του δανεισμού συνεχίζει τη δραματική ανηφόρα. Τα σενάρια χρεοκοπίας πανικοβάλλουν τον κόσμο, χιλιάδες καταθέτες αναζητούν τραπεζικά καταφύγια στο εξωτερικό και η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία.

Στο μεταξύ, η προσπάθεια δημιουργίας Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης εξακολουθεί να προσκρούει σε γερμανικές αντιρρήσεις και ο πρωθυπουργός αρχίζει να περιφέρει ανάμεσα στους εταίρους μας το «πιστόλι» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Υποστηρίζει, καταρχάς, ότι «δεν ζητούμε από την ΕΕ χρήματα, αλλά πολιτική στήριξη». Θέτει, ωστόσο, σε αμφισβήτηση ο ίδιος τις διαβεβαιώσεις του, καθώς –στα μέσα Μαρτίου– αποκαλύπτει πως η κυβέρνηση είχε ήδη ξεκινήσει σχετικές συζητήσεις με το ΔΝΤ. «Συζητήσαμε», λέει, «με το ΔΝΤ και μας είπαν πως δεν θα μας ζητούσαν παραπάνω μέτρα από όσα πήραμε».

Λίγο αργότερα κάνει ένα ακόμη βήμα, υπογραμμίζοντας –στο Υπουργικό Συμβούλιο– ότι το σενάριο της προσφυγής στο ΔΝΤ ενισχύεται εξαιτίας «εσωτερικών αντιθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Τελικά, στις 25 Μαρτίου, η ΕΕ αποφασίζει να προχωρήσει στη συγκρότηση Μηχανισμού για τη Στήριξη της Ελλάδας, αλλά το ΔΝΤ ανακοινώνει πως, εάν δεχτεί αίτημα βοήθειας, θα θέσει τους δικούς του όρους. Τα spreads συνεχίζουν την ανηφόρα.

Υποτάσσουν τη χώρα στο Μνημόνιο

Στις αρχές Απριλίου (9/4), ύστερα από κινητοποίηση Ευρωπαίων ηγετών, στελεχών της ΕΚΤ και παραγόντων του ΔΝΤ, οριστικοποιούνται οι λεπτομέρειες για το Μηχανισμό Στήριξης προς την Ελλάδα και το ύψος της βοήθειας. Ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι «έχουμε πια ένα δίχτυ ασφαλείας» και ότι «το όπλο στο τραπέζι είναι πλέον γεμάτο».

Περίπου δέκα ημέρες αργότερα, η κυβέρνηση ξεκινά τις τελικές διαβουλεύσεις με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, για την προσφυγή στον «Ευρωπαϊκό Μηχανισμό» (!). Ο υπουργός Οικονομικών διαβεβαιώνει ότι η έναρξη διαπραγμάτευσης δεν σημαίνει προσφυγή, αλλά ο πρωθυπουργός τονίζει προς το Υπουργικό Συμβούλιο πως, «αν το συμφέρον της χώρας επιτάσσει να χρησιμοποιήσουμε το Μηχανισμό, θα το κάνουμε χωρίς δισταγμό».

Λίγες ημέρες αργότερα, στις 23 Απριλίου, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει από το Καστελόριζο την απόφασή του να προσφύγει στο Μηχανισμό Στήριξης, χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στο ΔΝΤ. Παρουσιάζει την απόφασή του σαν απολύτως αναγκαία και τονίζει:  «Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό».

ΠΗΓΗ: http://agrupnoipolites.wordpress.com/2010/12/25/78765-16/