☦ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

☦ «Κτύπα, Χριστέ μου, με το κονταράκι της ευσπλαχνίας Σου».

Ο γέροντας Πέτρος ο Αγιορείτης καταγότον από τη Λήμνο, ζούσε στο σπήλαιο του οσίου Πέτρου του Αθωνίτου, του οποίου το όνομα έφερε και τον θαυμαστό βίο προσπαθούσε, κατά το δυνατόν, να μιμηθή. Διακρινόταν για την άσκητικότητα, την απλότητα και την ευλάβεια του. Σπάνια έβγαινε από το κελλί του, μάζευε τσάϊ του βουνού, έφτιαχνε κομποσχοίνια, πήγαινε στα μοναστήρια, τα έδινε και λάβαινε τρόφιμα.

☦ Είπε γέρων. Σήμερα κοιτάζουμε να αγιάσουμε με λίγο κόπο.

Είπε πάλι. Όσο περισσότερο κοπιάζεις, τόσο περισσότερη χάριν και χαρά απολαμβάνεις.

Kαι συνέχισε. Μπορούσε να πληρώσει την καρδιά μας ο Θεός με τόση μακαριότητα και αγάπη και θείον έρωτα, ώστε να πέσουμε κάτω, μην αντέχοντας αυτήν. Αλλά τότε θα εγκαταλείψουμε τα μοναστήρια και θα κλεινόμασταν στα σπήλαια. Οι κοσμικοί θα εγκατέλειπαν τις υποθέσεις τους και τις φροντίδες τις οικογένειας και τα παιδία τους. Για αυτό ο Θεός που είναι αγάπη, δεν μας πληροί με τέτοια αγάπη και θεία μακαριότητα.

eorthodoxia

☦ Δίχως ΣΤΑΥΡΟ η Ελλάδα θα ήταν κομμάτια.

Αυτό θέλουν,  για αυτό δουλεύουν μέρα – νύχτα κυρίως τα βράδια για να μην αποκαλύπτονται τα έργα τους.

Πίσω από τα βαριά και σιδερωμένα μπλε κουστούμια με γραβάτα ίδιας διεθνιστικής απόχρωσης κρύβονται οι μεγαλύτεροι τεχνίτες της διεθνούς  σατανολατρείας .

Κάπου το πράγμα ξέφυγε στις μέρες γιατί δεν μπορούμε να διακρίνουμε τι είναι Δημοκρατία και τι είναι μαύρη μαγεία;

☦ Στιχηρὰ Προσόμοια Εἰς τοὺς Αἴνους της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος - Ἦχος πλ. δ'

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! τὸ ζωηφόρον φυτόν, ὁ Σταυρὸς ὁ πανάγιος, εἰς ὕψος αἰρόμενος, ἐμφανίζεται σήμερον· δοξολογοῦσι πάντα τὰ πέρατα· ἐκδειματοῦνται δαίμονες ἅπαντες, ὢ οἷον δώρημα, τοῖς βροτοῖς κεχάρισται! δι᾿ οὗ Χριστέ, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος. (Δίς)

☦ *Η δύναμη και η ενέργεια της νοεράς προσευχής μέσα από τα μάτια νεοφώτιστων Ορθοδόξων χριστιανών από το Κολουέζι του Κονγκό! Όταν υπάρχει δυνατή πίστη γίνονται και τα ανάλογα θαύματα.

~ Ὁ κατηχητής τῆς Σαντόας Γεώργιος, μοῦ διηγήθηκε τό παρακάτω προσωπικό θαῦμα. Ἰδού πῶς τό διηγεῖται:

«Τόν Μάϊο τοῦ 2006 ἐλάβαμε πρόσκλησι στίς ἐνορίες μας νά ἔλθουμε στό Κολουέζι γιά τό μηνιαῖο σεμινάριο τῶν Κατηχητῶν ὅλης τῆς ἐπαρχίας Κατάγκα.

Ὅταν ἔφθασα στό Κολουέζι μοῦ ἐμφανίσθηκε μία περίεργη ἀρρώστεια, ἡ ὁποία ἀπό τότε πού γεννήθηκα δέν μοῦ ἔχει συμβεῖ ποτέ. Πρίσθηκαν τά πόδια μου, τά χέρια μου καί τά μάτια μου.

Τήν ἄλλη ἡμέρα ἐπῆγα στό ἱεραποστολικό νοσοκομεῖο τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων γιά ἐξετάσεις. Οἱ γιατροί μας Τιμόθεος καί Βασίλειος δέν διεπίστωσαν κάποια συγκεκριμένη πάθησι. Ἐγώ ὅμως εἶχα ζαλάδες. Οἱ ἄλλοι Κατηχητές μοῦ ἔλεγαν ὅτι εἶχε κατέβει ἡ στάθμη τοῦ αἵματός μου γι᾿ αὐτό παρατηρεῖται αὐτή ἡ ζάλη

☦ Ένας γιατρός θυμάται....

Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εξομολογήσεις που άκουσα στη διάρκεια της ιατρικής μου προσφοράς. Παρ' όλο που πέρασαν από τότε αρκετά χρόνια, θαρρώ πως ακόμη ακούω τη φωνή της κυρίας Σοφίας Κ. να μου διηγείται το πώς σώθηκε από τον αφανισμό το πέμπτο (5ο) της παιδί:

☦ Καλή Σχολική Χρονιά