Όποιος
επισκέπτης έβλεπε τους τάφους με τους σταυρούς εκεί κοντά στο τείχος του
αίσχους δεν υπήρχε περίπτωση να μην κλάψει για τις ψυχές που χάθηκαν
αναζητώντας την Λευτεριά σε εκείνα τα πέτρινα χρόνια του ολοκληρωτισμού. Όποιος
την ίδια περίοδο επισκεπτόταν με ειδική βίζα το Αν. Βερολίνο ήταν σαν να έκανε
επισκεπτήριο σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Και αντί να ανθίσει η ελπίδα με την
πτώση του τείχους του αίσχους η
Ευρώπη σύντομα αντιμετώπισε νέες σκληρές
προκλήσεις.
Γράφει
ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«ο
κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρια» ότι κάτι συμβαίνει στην
Ευρώπη. Η πτώση του τείχους του αίσχους δρομολόγησε το μεγάλωμα της τότε ΕΟΚ
και την μεταλλαγή της σε ΕΕ με ότι σήμερα βιώνουμε με τις ευθυγραμμισμένες πολιτικές εκπορευόμενες από
το κέντρο των Βρυξελλών. Ο πολυδιαφημισμένος παράδεισος της ΕΕ σήμερα γίνεται
επίγεια κόλαση διότι η ίδια αδυνατεί να αντιμετωπίσει καυτά θέματα , όπως το
επίκαιρο προσφυγικό.
