Διαβάζουμε τούτες
τις ζοφερές μέρες γραφτά αδελφών μας , κληρικών και λαϊκών, που συνεχίζουν, με αμείωτη ένταση και σχεδόν
εμμονικά, στις παρυφές της ανεπίστροφης πλάνης , να βαπτίζουν το σκοτάδι Φως
και το Φως σκοτάδι !
Ουκ εκπειράσεις Κύριο τον Θεό σου ! σου λένε και διανθίζουν το παρανοημένο τούτο Ευαγγελικό ρήμα, από το ότι ο τάδε Άγιος Γέροντας, όταν κάποτε κάποιος ασθενούσε από μεταδοτική νόσο, σύστηνε απομόνωση και την δέουσα προσοχή στους λοιπούς . Αυτονόητα πράγματα δηλαδή, που όλοι μας τηρούσαμε και θα τηρούμε πάντοτε, ως Θεοδώρητα νουνεχείς ! Ναι , αλλά πως είναι δυνατόν αυτό το αυτονόητο, στις μέρες μας να το εξομοιώνουμε με την καθολική και παράλογα δυσανάλογη απομόνωση των υγιών - εν δυνάμει και μόνο ασθενών; Με την απαγόρευση τελέσεως των σωστικών μυστηρίων , του εκκλησιασμού , της προσκύνησης και ασπασμού, των λιτανεύσεων , των λειτουργικών πράξεων κλπ μέσα στον τον ιερό Ναό, τον κατάμεστο της απειροδώρου και πανσθενουργού χάριτος του Αγίου Τριαδικού Θεού, που τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί ;