Ἀπάντησις στήν πρόσκλησι τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου
γιά τά ἐμβόλια.
Εὐλογεῖτε.
Τά σέβη μου, Μακαριώτατε.
Αὐτό τό ὁποῖον ὡραιοποιεῖ καί καταξιώνει τήν ζωή μας εἶναι, νομίζω, ἡ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἐπικοινωνία. Προσφέρεται ἡ δυνατότης ἀνταλλαγῆς σκέψεων καί αἰσθημάτων, διά τῶν ὁποίων ἐνισχύεται ἀμοιβαίως ἡ διαπροσωπική σχέσις καί ἀκούονται προτάσεις, ἴσως καί ἀντίθετες ἤ ὑπερβολικές γιά κάθε θέμα πού ἀπασχολεῖ τό ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς. Μ᾿ αὐτήν λοιπόν, τήν προϋπόθεσι τῆς ἀμοιβαίας ἐπικοινωνίας, ὡς ἀναγκαίας ὁδοῦ, πρός ἐνημέρωσιν καί καλλιτέραν τοποθέτησιν ἐπί διαφόρων θεμάτων, ἐτόλμησα κι ἐγώ, ἕνας ταπεινός ἁγιορείτης μοναχός, νά σταθῶ μετά σεβασμοῦ καί εὐλαβείας ἀπέναντί σας.
