Ο θρόνος του Προέδρου και η Δημοκρατία μας

Καυχόμαστε όλοι μας  ότι είμαστε  δημοκράτες και ακούμε ευχαρίστως τον κ. Πρωθυπουργό να μας  ομιλεί περί «εξόδου από την κρίση και ανάπτυξη», ότι ανήκουμε εις την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι πρωταρχικός στόχος της Κυβέρνησης είναι η έξοδος από τα Μνημόνια. Όμως αν θέλομε να είμαστε ρεαλιστές το όνειρο αυτό δεν πρόκειται  να εκπληρωθεί εφόσον δεν προηγηθεί κάτι βασικότερο. 

Ο τούρκος δεν ρυθμίζει πλέον τα “ληξιπρόθεσμα” χρέη των πολιτικών επιλογών της μεταπολίτευσης.

Μες του Αιγαίου τα νερά το επόμενο τουρκικό σήριαλ…

Σου λέει ο Τούρκος βλέπει που βλέπει ο Έλληνας  μανιωδώς τα τουρκικά σήριαλ. Ας του δώσω   λοιπόν και ένα  νέο  σήριαλ “πλοκής και δράσης” στις ακτές της Κύπρου και ίσως αμέσως και στο Αιγαίο…

Η υπαρξιακή ευωδία της ησυχαστικής σύγκρασης κτιστού-ακτίστου

Η κτίση και τα πράγματα δεν θα φύγουν από τη θέση τους, αλλά θα εμποτιστούν τόσο πολύ με το κάλλος Του που θα εκλείψει όλο το πεπρωμένο τους που τα κρατούσε δέσμια της αναγκών. Το άκτιστο-μακάριο-αθάνατο κάλλος της κτίσης – εκεί όπου ο Γέροντας μιλάει για «λιβάδι» και «παλάτι» – δεν ερμηνεύεται με  όρους και αισθητικές κατηγορίες του νατουραλισμού, ή της όποιας «σχολής». Όχι πως αυτές υστερούν σε αξιοσύνη. Αλλά στη σύγκραση κτιστού-ακτίστου, οπόταν ο νους του ησυχαστή έχει «όλος καταποθεί» (ό.π.α.,44), χάνεται κάθε περιθώριο κατηγοριοποίησης του κάλλους. 

Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά...

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει.

Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.