Πορευόμαστε ήδη στο αγωνιστικό στάδιο των αρετών της Μεγάλης Σαρακοστής. Η περίοδος αυτή είναι καιρός μετανοίας, για όσους έχουν ακόμα αίσθηση ενοχής και αμαρτωλότητας. Στο Μεγάλο Απόδειπνο, που ψάλλεται στις εκκλησιές μας κάθε βράδυ αυτή την εποχή, διαβάζουμε και την παρακάτω προσευχή του Μανασσή, Βασιλέα της Ιουδαίας, η οποία εντάσσεται σ’ αυτό το πλαίσιο της προσωπικής μας συνειδητοποίησης και μεταμόρφωσης. Ας τη μελετήσουμε προσεκτικά:
[...]Πήραμε την μικρή ανηφόρα πάνω από το αγίασμα του Αη Γιωργιού και βρεθήκαμε στο πιο γαληνεμένο αγνάντι, στο κοιμητήρι της Ξενοφώντος. Ήταν το πιο όμορφο και αληθινά ζωντανό κατευόδιο στην πορεία της νέας μέρας: Ξενοφωντινοί Πατέρες στα σεμνά μνήματά τους ….Τους Σταυρούς τους, αγκάλιαζαν τα τριμμένα από την προσευχή και το χρόνο κομποσκοίνια τους. Σκέφτηκα ότι ήταν το μόνο ταιριαστό στο τελευταίο επί γης καταφύγιό τους.
Μία πραγματική
ιστορία με κρυπτοχριστιανούς της Πόλης- Αρχιμ. Γαβριήλ Διονυσιάτου
Σέ μία Ἐκκλησία τοῦ Γαλατά στήν Πόλη, ὅπου συχνάζουν οἱ ναυτικοί καί ταξιδιῶται ν’ ἀνάψουν τό κεράκι τους γιά τούς δικούς τους καί τό καλό ταξείδι πρός τίς φουρτουνιασμένες θάλασσες τοῦ Πόντου. Ἐκεῖ τή Μεγάλη Σαρακοστή τοῦ 1954 πῆγε νά λειτουργήση καί νά ξομολογήση τούς Χριστιανούς κάποιος Γέρων Πνευματικός*, γιά πρώτη φορά ἐπισκεπτόμενος τήν Πόλη.
Ας μη νομίσει κανείς, αδελφοί μου Χριστιανοί, πώς μόνο οι ιερωμένοι και οι μοναχοί έχουν χρέος να προσεύχονται ακατάπαυστα και παντοτινά και όχι οι κοσμικοί. Όχι, όχι. Όλοι γενικά οι Χριστιανοί έχουμε χρέος πάντοτε να βρισκόμαστε σε προσευχή. Ο αγιότατος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος γράφει σχετικά τα εξής στο Βίο του αγίου Γρηγορίου αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (του Παλαμά).
