☦ Η Αγία Παρασκευή η Οσιο παρθενομάρτυς

 Καταγωγή, γέννηση και ανατροφή

Κατά το α΄ μισό του 2ου μ.Χ. αιώνα στην αρχαία κοσμοκράτειρα Ρώμη, ζούσε και το γεμάτο χριστιανική ευσέβεια ζεύγος του Αγάθωνα και της Πολιτείας. Αν και πλούσιοι δεν ζούσαν όπως οι σύγχρονοι τους, με διασκεδάσεις και σπατάλες. Μέριμνα τους καθημερινή ήταν η ελεημοσύνη των φτωχών, η ανακούφιση των ασθενών, η υποστήριξη χηρών και ορφανών. Ένιωθαν όμως και μια λύπη: Δεν είχαν αποκτήσει παιδιά! Γι’ αυτό και αδιάκοπα προσεύχονταν στον Κύριο να τους χαρίσει έστω και ένα παιδί. Και για να ενισχύσουν το αίτημα τους, πολλαπλασίαζαν τις φιλανθρωπίες τους.

☦ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Δέσποτα, Κύριε Παντοκράτωρ,

ο κτίστης και δημιουργός πάσης κτίσεως,

ο ελθών εις αναζήτησιν της σωτηρίας ημών,

δέξαι το πνεύμα μου και επάκουσόν μου,

Κύριε ο Θεός μου, και δος τοις μνημονεύουσιν 

του ονόματός μου ειρηνικήν βιοτήν και άφεσιν αμαρτιών.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων μας, αυτών που ζουν στη θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών και αυτών που κινούνται ανάμεσά μας στη στρατευομένη Εκκλησία της γης, είναι η προσευχή.

Έζησαν, τράφηκαν και έφυγαν από τον κόσμο αυτόν με την προσευχή. Ό,τι ήταν η αναπνοή για το σώμα τους ήταν συγχρόνως και η προσευχή για την ψυχή τους. Γι’ αυτό και τη ζωή τους τη σφράγιζαν πάντοτε με την προσευχή.

☦ Στιχηρά προσόμοια του Εσπερινού της Αγίας Παρασκευής (Ήχος πλ. Δ΄. “Ω ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ”)

Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! Παρασκευὴ ἡ σοφή, Ἀντωνίνου τὸ φρύαγμα, ἀνδρικῶς κατέβαλες, προθύμως ἐναθλήσασα, καὶ τῶν βραβείων τῆς ἄνω κλήσεως, καὶ τῶν στεφάνων ἀξιωθεῖσα σεμνή, ὑπέρ τῶν δούλων σου, τῶν πιστῶς τιμώντων σε, μνείαν ποιοῦ, πάντοτε πρὸς Κύριον, ἐλεηθῆναι ἡμᾶς.

☦ "Την ώρα της κηδείας έλαμπε ένα φως δυνατό"

Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο του Γέροντα βρήκα εκεί τον πατέρα του κοριτσιού, του οποίου μόλις είχε γίνει η κηδεία.

Τον αγκάλιασα, τον φίλησα κι αρχίσαμε να κλαίμε και οι δύο.

Πετιέται τότε ο Γέροντας και μας λέει: "Να βγείτε έξω και οι δύο. Δε σας αντέχω".