☦ Η ΘΕΪΚΗ ΦΩΤΙΑ

π. Δημητρίου Μπόκου

«Δίχα πυρός αναχωνεύει και αναπλάττει άνευ συντρίψεως». Οι άνθρωποι συνηθίζουν να αναχωνεύουν, να λειώνουν δηλαδή στη φωτιά τα παλιά μέταλλα (ιδίως τα νομίσματα) για να φτιάξουν καινούργια. Πρωτεύουσα φυσικά θέση στη διαδικασία της αναχώνευσης κατέχει ο χρυσός για τη δημιουργία νέων κοσμημάτων. Η αναχώνευση απαιτεί πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Ο χρυσός π. χ. λειώνει στους 1064 βαθμούς C. Ο Χριστός όμως με τη Βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό αναχωνεύει και ανακαινίζει τον κόσμο χωρίς φωτιά, χωρίς να καταστρέφει την παλιά του μορφή.

☦ Το λιβάνι της Λειτουργίας (ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό η θεία Κούλα ξύπνησε με τα κοκόρια κι άρχισε να ετοιμάζεται για τη λειτουργία που θα έκανε μαζί με τη μητέρα της, τη γιαγιά Χρυσούλα, στο ξωκλήσι της Παναγίας του Σκουπέρη. Είχανε από μέρες κανονίσει με τον παπά-Δημήτρη τη μέρα και την ώρα της λειτουργίας, μέρα καθημερινή. Αυτός θα πήγαινε στο ξωκλήσι με το γαϊδούρι του, αυτές ποδαρόδρομο. Μάνα και κόρη είχανε από τότε συνεννοηθεί ποια από τα χρειαζούμενα της λειτουργίας θα έπαιρνε μαζί της η καθεμιά: Η μάνα θα έπαιρνε το μπουκάλι με το γλυκό κρασί για τη θεία κοινωνία, το λάδι και το πρόσφορο. Η κόρη τα κεριά, τα λουμίνια, τα σπίρτα, το λιβάνι, τα καρβουνάκια κι ένα κλωνάρι βασιλικό. Κι από το προηγούμενο βράδυ ετοίμασε η καθεμιά στο σπίτι της τα πράματα που έπρεπε να πάρει μαζί της, ώστε αύριο το πρωί να τα είχε έτοιμα. Η θεία Κούλα ετοίμασε τα κεριά από «ντίλα», όπως έλεγαν τη κερήθρα, και τ’ άλλα πράματα που είχανε συμφωνήσει, τα έβαλε στο ταγάρι κι έπεσε νωρίς να κοιμηθεί.

☦ Η Παναγία μεσίτρια και βοηθός των ανθρώπων: Η ισχύς των πρεσβειών της

Η Παναγία επιβλέπει από ψηλά με συμπόνια ως «Υπέρμαχος Στρατηγός» το ποίμνιο που δεινοπαθεί από φανερές ή αφανείς επιθέσεις των εχθρών και κυρίως του παλαιού τυράννου, του πονηρού, κατά τη γραφή του αγίου Φιλοθέου Κοκκίνου.

Η μεσιτεία της είναι το υπέρλογο εκείνο μέσο που όχι μόνο τιμά το ανθρώπινο γένος, αλλά και το ενισχύει, αφού το απαλλάσσει από την κυριαρχία του αιτίου των κακών έξεων και συνηθειών.

☦ Οἱ δύο «ἐπιφάνειες» τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

Ἡ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ὀνομάζεται καὶ «ἐπιφάνεια». Κατεξοχὴν ὅμως ἡ λέξη «ἐπιφάνεια» κυριολεκτεῖται στὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανίων, στὸ γεγονὸς δηλαδὴ τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἀπὸ τὸν Τίμιο Πρόδρομο. Διότι εἶναι ἡ μέρα κατὰ τὴν ὁποία ἔγινε δημοσίως ἡ φανέρωσή Του ὡς τοῦ ἐνανθρωπήσαντος γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσεώς Του. Τὸ ἐξηγεῖ πολὺ παραστατικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τίνος οὖν ἕνεκεν αὕτη ἐπιφάνεια λέγεται; Ἐ­πειδὴ οὐχ ὅτε ἐτέχθη, τότε πᾶσιν ἐγένετο κατάδηλος, ἀλλ᾽ ὅτε ἐβαπτίσατο· μέχρι γὰρ ταύτης ἠγνοεῖτο τῆς ἡμέρας τοῖς πολλοῖς»· γιὰ ποιὸν λόγο ὀνομάζεται Ἐπιφάνεια ἡ ἑορτὴ τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου;