Ενας συμμοναστής του
μᾶς εἶπε: -῞Οταν γέρασε ὁ Γέρο-Αρσένιος καθόταν στό κελί του σέ μία καρέκλα καί
ἔλεγε τήν εὐχή στραμμένος πρός τίς εἰκόνες.
Μιά μέρα ἦταν πολύ
χαρούμενος καί εἶπε σέ συμμοναστή του: «῎Εχει μία χαρά ἡ ψυχή μου, τρέλα χαρᾶς,
τώρα πού θά φύγω ἀπ᾽ αὐτόν τόν κόσμο». Τήν ἄλλη μέρα ὅμως
ἦταν κατηφής καί στενοχωρημένος.