Ἡ μονολόγιστη εὐχή

«Παράλληλα με την εξάρτηση από τον Γέροντα, θα λέτε την ευχούλα, “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή είναι το πρώτο καθήκον κάθε μοναχού. Ας προσέξουν ιδιαίτερα οι νέοι, οι αρχάριοι και αυτοί που μένουν μόνοι τους και είναι αιχμάλωτοι του θελήματός τους. Υπακοή στον Γέροντα και ευχή. Με τρεις ευχές χάνεται ο διάβολος. Στην αρχή, η ευχή σε κάνει να τους βλέπεις όλους καλούς. Σου μιλά όλη η κτίση και χαίρεσαι πολύ.

Στο κελί της Παναγούδας

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

Κοντά στήν πρωτεύουσα  τῆς ᾽Αθωνικής Πολιτείας, τίς Καρυές, εἶναι τό μοναστήρι τοῦ Κουτλουμουσίου πού καθημερινά δέχεται μεγάλο ἀριθμό προσκυνητῶν. ᾽Εκεί φτάσαμε κι ἐμεῖς ἕνα πρωινό. ᾽Αφοῦ τακτοποιηθήκαμε στά κελιά, κατηφορήσαμε γιά τή Σκήτη τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονα ἤ τήν Κουτλουμουσιανή Σκήτη. ᾽Εκεῖ θά προσπαθούσαμε νά συναντήσουμε ἕναν ἅγιο ἀσκητή, τόν ῞Οσιο  Παΐσιο τόν ῾Αγιορείτη, ὅπως εἶναι γνωστός σήμερα. Πινακίδες πού ὑπήρχαν στά σταυροδρόμια σέ ὀδηγοῦσαν στό κελί του. Πράγματι σέ λίγο φτάσαμε καί τόν βρήκαμε στήν αὐλή τοῦ κελιού του νά συνομιλεῖ μέ ἕναν προσκυνητή. ῞Οταν μᾶς εἶδε εἶπε: -περιμένετε αὐτοῦ νά τελειώσω μέ τόν ἀδελφό.

"Νουν τηρώ και νουν φυλάττω"

Ρώτησαν κάποτε τον Άγιο Αντώνιο:

"Τι κάνετε εσεις εδώ στην έρημο και απάντησε:  "Νουν τηρούμεν".  Φυλάγουμε τον νου μας. Προσέχουμε να μην ξεφύγει σε λογισμούς ακαθάρτους.

Προσπαθούμε να τον έχουμε φυλακισμένο μέσα στην καρδιά μας, όπου είναι και η φυσική του θέση πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων. 

Σηκώνοντας τον προσωπικό μας σταυρό

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ὁ δρό­μος πού ὁ­δη­γεῖ τον ἄνθρωπο στόν ἀ­να­στη­μέ­νο Χρι­στό, εἶναι νά ἀρ­νη­θεῖ τόν ἑ­αυ­τό του καί νά ση­κώ­σει τό σταυ­ρό του, σταυ­ρώ­νο­ντας τόν ἐ­γω­κε­ντρι­σμό του καί τή φι­λαυ­τί­α του

Μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας ὁ Μέγας: «Ὁ ἔχων ἀνάπαυσιν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ τήν αἰώνια ἀνάπαυσιν μή ἐλπιζέτω λαβεῖν… ἀλλ᾿ ἐκείνων ἐστί, ἡ αἰώνιος ἀνάπαυσις, τῶν ἐν θλίψει πολλῇ  καί στενοχωρίᾳ, διατρεξάντων τόν βίον τούτον».

«Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ»

Τὸ πιὸ ἱερὸ σημεῖο τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ ὥρα τῆς ­Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία αὐτὴ ἡ Θυσία ἀναφέρεται στὸ Θεό. Τὸ ἐπίγειο θυσιαστήριο ἑνώνεται μὲ τὸ οὐράνιο. Ἐκεῖ ὅπου παραστέκουν ἀοράτως «χιλιάδες ἀρχαγγέλων καὶ μυριάδες ἀγγέλων». Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ἱερέας μᾶς προτρέπει νὰ σταθοῦμε «καλῶς», δηλαδὴ μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ.

Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ: Ο Νικόλαος Καβάσιλας γεννήθηκε το 1322 στη Θεσσαλονίκη, σε μια εποχή πολιτικής παρακμής του Βυζαντίου, αλλά, αντιθέτως, και σε μια εποχή ανόδου και άνθισης των θεολογικών γραμμάτων. Την εποχή εκείνη, η ορθόδοξη Θεολογία βρισκόταν σε πολύ μεγάλη ακμή μέσα από τις λεγομενες ησυχαστικές έριδες. Η ησυχαστική διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαμά, που τότε άρχισε να κυριαρχεί, εστίαζε στη δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει κοινωνός του άκτιστου Θείου φωτός, διά της ενώσεώς του με το Θεό και με τις άκτιστες θείες ενέργειές Του, χάρη στην καθαρή καρδιά και την καρδιακή προσευχή. Η ησυχαστική διδασκαλία συμπύκνωνε το πραγματικό νόημα της ορθόδοξης πίστης περί της θέωσης του ανθρώπου. Την διδασκαλία αυτή εκπροσώπησε, μεταξύ άλλων, και ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ο οποίος είναι γνωστότερος και ως «ο τελευταίος των Μυστικών».