Είχα την μεγάλη
ευλογία να βρεθώ σήμερα σε έναν αγιασμένο χώρο, ένα Μοναστήρι με μεγάλη ιστορία
και πνευματική λάμψη: Την Ιερά Μονή Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, στις καταπράσινες
πλαγιές της βόρειας Εύβοιας. Μπαίνοντας στο Καθολικό για να προσκυνήσω, αμέσως
τράβηξε την προσοχή μου η ολόσωμη εικόνα του Αγίου, στα αριστερά του Ιερού
Ναού.
Τι μου έκανε εντύπωση;
Τα αφιερώματα (τάματα) των πιστών!
Αγιορείτης Άγιος. Μνήμη 1 Νοεμβρίου
Καταγόταν από το χωριό Γαρδινίτσα Λοκρίδος και ήταν υιός ιερέως. Τρίχρονος ακόμη της του Τιμίου Προδρόμου «επισκοπής και εμφανείας έτυχε, παραδόξως αυτώ οφθέντι και οδηγήσαντι τούτον εν τω ιδίω ιερώ σήκω». Από τότε «ανήγετο εν φόβω Κυρίου, ταίς θείαις μελέταις τρεφόμενος». Μόλις δεκαπέντε ετών φορά το μοναχικό σχήμα, από τον μετέπειτα μητροπολίτη Ναυπάκτου Ακάκιο.
Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους
ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα,
αφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στη χριστιανική ανατροφή των δύο παιδιών της,
Κοσμά και Δαμιανού.
Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι’ αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα, όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι.
Ο Θεός δίνει χαρίσματα όχι στον σοφό, έξυπνο, λαμπρό άνθρωπο, ικανό να βρει λύσεις και μεθόδους, αλλά σε αυτόν που απλοποιεί την ύπαρξή του και που, χωρίς σκέψεις, χωρίς γνώση, χωρίς περιέργειες, στρέφει το εσωτερικό του βλέμμα στον Θεό.
