"Επιστράτευση" κηρύσσει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε ενορία, σε κάθε Μοναστήρι, σε κάθε γωνιά του Ελληνισμού, εν όψει των μεγάλων που έρχονται και θα συγκλονίσουν πολύ περισσότερο από ό,τι ο κορωνοϊός την ανθρωπότητα!
Που βρισκόμαστε και
με τι ταχύτητα τρέχουν γύρω μας οι εξελίξεις το βλέπουμε όλοι μας. Άλλοι
προβληματίζονται και άλλοι αδιαφορούν. Δεν πειράζει. Η φράση όμως του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ που είπε όταν
ζούσε... «θα σε τραβούν από το μανίκι για να τους μιλήσεις για ΧΡΙΣΤΟ» δείχνει
το μέγεθος και την τρομακτικότητα των ανατροπών που θα βιώσουμε ως ανθρωπότητα!
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Όμως η Αγάπη του
ΚΥΡΙΟΥ έκανε Έλεος στις μέρες μας και εμφανίστηκε ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ολοζώντανος
στις Καρυές έξω από το ΠΡΩΤΑΤΟ για να δώσει το ΜΗΝΥΜΑ της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ σε όλους
μας ανεξαιρέτως πιστούς, άπιστους και χλιαρούς...
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ δεν μας
εγκαταλείπει μέσα στα παγκόσμια δεινά,
δείχνει δρόμο ΣΩΤΗΡΙΑΣ για την ΕΛΛΑΔΑ μέσω της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.
Το γεγονός της ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ το καταγράψαμε προς ΔΟΞΑ του ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ στις 5 Οκτωβρίου 2018 .
Χαίροις, τῆς Ὀρούντης σεπτὲ βλαστέ, Φρέατος λευΐτα τοῦ σεμνείου τοῦ Ἰακώβ, καὶ Σιὼν κοσμῆτορ, Φιλούμενε θέοφρον, πελέκει ὁ ἀπίστων χύσας τὸ αἷμά σου.
Ο Άγιος Φιλούμενος, κατά κόσμον Σοφοκλής Ορουντιώτης, ήταν γέννημα και θρέμμα της αγιοτόκου νήσου Κύπρου. Γεννήθηκε στις 15 του Οκτώβρη του έτους 1913 στην ενορία του Αγίου Σάββα στη Λευκωσία. Η καταγωγή του όμως ήταν από το χωριό της επισκοπής Μόρφου, Ορούντα. Γόνος ευλαβών γονέων –του Γεωργίου και της Μαγδαληνής Χασάπη- και «υποτακτικός» της ευλογημένης γιαγιάς του Αλεξάνδρας, ο Άγιος Φιλούμενος μυήθηκε από πολύ νωρίς σ’ ένα μοναχικό τυπικό ζωής.
(Κατά Λουκάν
Ευαγγέλιο, κεφ. ιη΄, χωρία 18 έως 27)
Αποσπάσματα από την
ομιλία ΞΓ΄
«Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;» (Και ιδού Τον πλησίασε κάποιος και Του είπε· διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;) Ορισμένοι κατηγορούν τον νέο αυτόν ως ύπουλο και πονηρό και ο οποίος πλησίασε τον Ιησού με σκοπό να Τον πειράξει· εγώ όμως δε θα μπορούσα να μην πω ότι ήταν φιλάργυρος και δούλος των χρημάτων, επειδή και ο Χριστός τον ήλεγξε ως άνθρωπο αυτού του είδους, ύπουλο όμως δε θα μπορούσα να τον ονομάσω με κανένα τρόπο, και διότι δεν είναι ασφαλές το να επιχειρεί κανείς να κρίνει τα άγνωστα πράγματα και ιδίως όταν πρόκειται για κατηγορίες, και για το ότι ο ευαγγελιστής Μάρκος έχει αναιρέσει αυτήν την υποψία· καθ΄όσον λέγει ότι «έτρεξε προς Αυτόν και αφού γονάτισε εμπρός Του, Τον παρακαλούσε» και ότι «ο Ιησούς τον κοίταξε με πολλή αγάπη και ενδιαφέρον και τον συμπάθησε» (Μαρκ. 10, 21). Αλλ΄ όμως είναι μεγάλη και τυραννική η δύναμη των χρημάτων και αυτό γίνεται φανερό και από την περίπτωση αυτή· διότι και αν ακόμη είμαστε ως προς τα άλλα ενάρετοι, αυτή τα καταστρέφει όλα τα άλλα.
Αυτή την μαρτυρία
την λάβαμε στα μέσα του Οκτωβρίου που μας πέρασε και κρίναμε σκόπιμο να την
αναφέρουμε όταν θα πλησιάζει η εορτή του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Όταν οι
κατατρεγμένοι πρόγονοι μας αφήσαν τις
πατρίδες στην γη της Ιωνίας της Μικράς
Ασίας για να περάσουν στα απέναντι νησιά του ΑΙΓΑΙΟΥ μέσα στις βάρκες, τα μόνα
πράγματα που πήραν ήταν τα άγια εικονίσματα τους. Αυτά ήθελαν να γλυτώσουν από
την καταστροφική μανία των αγαρηνών.
Αυτά τα εικονίσματα
τα θεωρούσαν δικά τους πρόσωπα αγαπημένα και δεν μπορούσαν να τα αποχωριστούν.
Αλλά στην παραπάνω
αναρτημένη εικόνα του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ
αυτό το γεγονός ίσχυε στην κυριολεξία.
Τι συνέβαινε με αυτό το εικόνισμα, όπως μας ειπώθηκε από οικογένεια Μικρασιατών;
Διηγήθηκε ένας από τους Αγίους Πατέρες την ακόλουθη ιστορία που άκουσε στην έρημο της Θηβαϊδας. Συνέβηκε κάποτε και πέρασε από την έρημο ένας μεγάλος πνευματικός και στην αρετή περιβόητος. Τότε πολλοί από τους Πατέρες έτρεχαν και εξομολογούντο σ’αυτόν, μεταξύ τους δε πήγε και ένας απλός και άκακος άνθρωπος βοσκός στο επάγγελμα, που δεν ήξερε τι θα πει αμαρτία μόνη του δε επιθυμία ήταν πως να κερδίσει το παράδεισο.
ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΘΩΝΑ
Μιὰ καλοκαιρινὴ μέρα
τοῦ Γενάρη, ἐπῆρα τὸ μονοπάτι ἀπ’ τὴν Μονὴ Διονυσίου, πρὸς τὴν γειτονικὴ
Γρηγορίου, γιὰ μία σύντομη ἐπίσκεψη.
Ὅσοι ἔχουν περπατήσει τὸ Ὄρος, ἔχουν γευθεῖ βέβαια τὴν μοναδικὴ ψυχικὴ εὐχαρίστηση ποὺ προσφέρει ἡ πορεία ἀπὸ τὸ ἕνα προσκύνημα στὸ ἄλλο. Ἡ διαδρομὴ ποὺ ἀκολουθοῦσα, ἀφοῦ διασχίζει δυό-τρεῖς πλαγιὲς πάνω ἀπ’ τὴ θάλασσα, συναντᾶ σὲ μία ρεματιὰ πρὶν τὴν περιοχὴ τῆς Γρηγορίου, ἕνα μικρὸ ποταμάκι ποὺ κατεβαίνει ἀπ’ τὸ κελὶ τοῦ Ἁγ. Ὀνουφρίου, ἀλλοῦ μὲ ὁρμὴ καταρράκτη καὶ ἀλλοῦ μὲ ἤρεμα νερά, ὅπως ἐδῶ κάτω ἀπ’ τὸ γεφυράκι τοῦ μονοπατιοῦ.
Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» - εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :