που έφταναν ως τον
Θρόνο Της και στου Θεού τα μάτια..
Θωρούμε την
Βασίλισσα, Ουράνια Πλατυτέρα
Άδουμε το Άξιον Εστί για την Ενδοξοτέρα…
Άραγε είν’ αγγελόφωνοι
όλοι οι υμνωδοί Της;
Μετανιωμένων οι φωνές αγγίζουν το θρονί Της…
Κι έπειτα στον Αη Νικόδημο, στον Θείο τον αστέρα
Αυτόν που’ λεγε πως
η Κυριακή μόνο χαράς είν’ μέρα…
Μας ψιθυρίζει
μυστικά πολέμου του Αοράτου,
αυτά που τον
επλήρωσαν Δόξης της ακηράτου …
Για αγρύπνια
ετοιμάζονταν, στα μέρη της Καψάλας,
Άραγε θα αξιωθώ και
εγώ ποτέ, ο άθλιος ο τάλας;
εις το κελίον
του Πρόδρομου με θέα του τον Άθω,
εκεί, που η
ταπείνωση προσμένει για να μάθω,
πώς είναι να φιλάς
αγνά το χέρι του αδερφού σου
και να εύχεσαι από
καρδιάς για το καλό του εχθρού σου …