Όσιος Παΐσιος: Αν πάρουν την ταυτότητα, αυτό θα είναι πτώση

Πώς το πεντοχίλιαρο έχει το 666 και το χρησιμοποιούμε; το ίδιο θα είναι και η ταυτότητα;

– Το πεντοχίλιαρο είναι νόμισμα- και η λύρα της Αγγλίας έχει επάνω την Βικτώρια, αυτό δεν με πειράζει. 

«Τα Καίσαρος Καίσαρι». Εδώ όμως είναι η ταυτότητα μου, είναι κάτι προσωπικό, δεν είναι νόμισμα. Ταυτότητα σημαίνει ότι και η λέξη, ταυτίζεται δηλαδή κανείς μ΄ αυτά που δηλώνει. Βάζουν το διάβολο και υπογράφω ότι τον αποδέχομαι. Πώς να το κάνω αυτό;

Γέροντα τί σχέση έχει αυτή η ταυτότητα με το σφράγισμα;

–Η ταυτότητα δεν είναι σφράγισμα, είναι η εισαγωγή του σφραγίσματος.

Ο κόσμος Γέροντα, ρωτάει τι να κάνει σχετικά με τις νέες ταυτότητες.

Όσιος Παΐσιος: Ο κόσμος θέλει να αμαρτάνει και θέλει τον Θεό καλό…

Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από τον Θεό πάντα απαρηγόρητοι βρίσκονται και διπλά βασανίζονται.

Όποιος δεν πιστεύει στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, εκτός που μένει απαρηγόρητος, καταδικάζει και την ψυχή του αιώνια.

Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις, από αυτό θα πληρωθής. Αν δουλεύης στο μαύρο αφεντικό, σου κάνει τη ζωή μαύρη από εδώ. Αν δουλεύης στην αμαρτία, θα πληρωθής από τον διάβολο. Αν εργάζεσαι την αρετή, θα πληρωθής από τον Χριστό. Και όσο εργάζεσαι στον Χριστό, τόσο θα λαμπικάρεσαι, θα αγάλλεσαι. Αλλά εμείς λέμε: “Χαμένο τόχουμε να εργασθούμε στον Χριστό;”

Άγιος Παϊσιος: “Καταιγίδα” έρχεται στα Βαλκάνια

Αυτοί που αμείλικτα κτυπούν την Ορθοδοξία, τώρα θα εκλείψουν.

Ακόμα και αυτοί που κατέστρεψαν τον Βυζαντινό Πολιτισμό δεν είναι οι Τούρκοι που τον κατέστρεψαν, είναι οι σταυροφόροι, οι Ευρωπαίοι, οι καθολικοί, που ενίσχυσαν τους Τούρκους για να καταστρέψουν το Βυζάντιο. Τους απογόνους τους, λοιπόν, θα τους μαζέψει ο Θεός εκεί μέσα και θα σφαγούν εκεί.

Γ. Γαβριήλ: “Μετά από αυτήν την ταυτότητα, θα ‘ρθει το σφράγισμα”

Άγιος σημαίνει σχέση αγάπης

Το βρέφος, ακόμα κι αν δεν έχει τη δύναμη να κάνει τίποτα και δεν μπορεί να πάει μόνο του στη μητέρα του, όμως στριφογυρίζει και φωνάζει και κλαίει, ζητώντας τη με πόνο και φωνή και μη μπορώντας να πάει κοντά της. 
Και, με τα πολλά του παρακάλια, η ίδια η μητέρα, που την κρατάει αιχμάλωτη η αγάπη της για το παιδί της, πάει κοντά του, το παίρνει στην αγκαλιά της, και με πολλή στοργή το φροντίζει και το ταΐζει. Αυτό κάνει και ο φιλάνθρωπος Θεός με την ψυχή που Τον πλησιάζει και Τον ζητάει με μεγάλη επιθυμία. Και πολύ περισσότερο ακόμα ο Θεός, που κινείται από τη δική Του αγάπη και τη δική Του καλοσύνη, δένεται με την ψυχή αυτή και γίνεται μαζί της ένα πνεύμα, όπως λέει ο απόστολος.

«Γέροντα Παΐσιε, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω;»

–Γέροντα, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω;

–Με την αγάπη και την ταπείνωση. Μόλις αυξηθούν αυτές οι δύο αρετές, ηυπερηφάνεια και η κακία θα μείνουν ατροφικές και τα πάθη θα αρχίσουν να ψυχορραγούν.

Έτσι όλα τα πάθη σιγά-σιγά θα αφανισθούν και όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν μόνες τους. Γι᾿ αυτό στρέψε όλες τις δυνάμεις σου στην αγάπη και στην ταπείνωση.

Η αληθινή αγάπη είναι αγκαλιασμένη με την ταπείνωση σαν δύο αδέλφια δίδυμα, πολύ αγαπημένα. Η αγάπη δεν χωρίζει από την ταπείνωση. Μέσα στην αγάπη βρίσκεις την ταπείνωση και μέσα στην ταπείνωση βρίσκεις την αγάπη.

Τελικά τι έρχεται; η οικονομική ανάπτυξη , η ανάπτυξη των στρατιωτικών σχεδίων της Άγκυρας ή η ανάπτυξη του Ελληνο- Ορθόδοξου γίγνεσθαι ;

Φώτο από το fb: το Διδυμότειχο της Ρωμιοσύνης και η ΠΑΝΑΓΙΑ η Ελευθερώτρια αναμένοντας  τα γεγονότα.

Επειδή προσεγγίσαμε στις κόκκινες γραμμές της ιστορίας και των γεωπολιτικών εξελίξεων, σεβόμενοι τους αναγνώστες μας δικαιούμεθα να ομιλήσουμε περί του ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΥ. Επειδή το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ σχετίζεται άμεσα με τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, κάποιοι θεωρούν ότι και αυτό είναι ΘΡΥΛΟΣ. Αλλά δεν είναι, διότι είναι μόνο ΘΡΗΝΟΣ για τους αιώνιους εχθρούς του Ελληνοχριστιανικού ιδεώδους …

Προσέξτε αυτό που μας μεταφέρθηκε από ΑΓΙΟ άνθρωπο
«όταν η κρύα μαρμαρωμένη από την αμαρτία υπόσταση του Έλληνα ζεσταθεί από τις δυσκολίες και τον ΦΙΛΟ του ΘΕΟΥ θα δούμε και η ΠΟΛΗ θα μας παραδοθεί»

Αυτός ο ΑΓΙΟΣ άνθρωπος μας ζήτησε να επαναλάβουμε τα παρακάτω γιατί υπάρχει μεγάλη  πνευματική δίψα λόγω του δαιμονικού καύσωνα των ημερών μας.  

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

ΑΝΑΤΟΜΙΑ της έννοιας του ΠΟΘΟΥΜΕΝΟΥ. Τι δεν είναι το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ;

Στο κελί της Παναγούδας

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

Κοντά στήν πρωτεύουσα  τῆς ᾽Αθωνικής Πολιτείας, τίς Καρυές, εἶναι τό μοναστήρι τοῦ Κουτλουμουσίου πού καθημερινά δέχεται μεγάλο ἀριθμό προσκυνητῶν. ᾽Εκεί φτάσαμε κι ἐμεῖς ἕνα πρωινό. ᾽Αφοῦ τακτοποιηθήκαμε στά κελιά, κατηφορήσαμε γιά τή Σκήτη τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονα ἤ τήν Κουτλουμουσιανή Σκήτη. ᾽Εκεῖ θά προσπαθούσαμε νά συναντήσουμε ἕναν ἅγιο ἀσκητή, τόν ῞Οσιο  Παΐσιο τόν ῾Αγιορείτη, ὅπως εἶναι γνωστός σήμερα. Πινακίδες πού ὑπήρχαν στά σταυροδρόμια σέ ὀδηγοῦσαν στό κελί του. Πράγματι σέ λίγο φτάσαμε καί τόν βρήκαμε στήν αὐλή τοῦ κελιού του νά συνομιλεῖ μέ ἕναν προσκυνητή. ῞Οταν μᾶς εἶδε εἶπε: -περιμένετε αὐτοῦ νά τελειώσω μέ τόν ἀδελφό.

Αυτοί που διακονούν αρρώστους (Άγιος Παΐσιος)

Χθες βράδυ, την ώρα που πήγαινα στον ναό για την αγρυπνία, είδα σε μια άκρη έναν πατέρα με ένα παιδάκι σε αναπηρικό καροτσάκι. Πλησίασα, αγκάλιασα τον μικρό και τον φίλησα. «Είσαι ένας άγγελος, του είπα, το ξέρεις;». Και στον πατέρα του είπα: «Μεγάλη τιμή για σένα να υπηρετείς έναν άγγελο. Να χαίρεστε, γιατί θα πάτε και οι δύο στον Παράδεισο». Έλαμψαν από χαρά τα πρόσωπά τους, γιατί ένιωσαν την θεϊκή παρηγοριά.

Αυτοί που διακονούν αρρώστους, αναπήρους κ.λπ. με αγάπη και υπομονή, αν έχουν αμαρτίες, σβήνουν τις αμαρτίες τους με την θυσία που κάνουν· αν δεν έχουν αμαρτίες, αγιάζονται. Κάποτε μια γυναίκα μου διηγήθηκε μερικά γεγονότα από την ζωή της πολύ θαυμαστά. Απόρησα, γιατί ήταν καταστάσεις που συναντούμε στους βίους των Αγίων και αυτή ήταν μια απλή γυναίκα. Όταν μου είπε πως είχε περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής της, είδα ότι όλη η ζωή της ήταν μια θυσία.

Ἅγιος Προκόπιος ὁ Μεγαλομάρτυρας (8 Ιουλίου)

Ἅγιος Προκόπιος, ἔζησε καί μεγάλωσε τά χρόνια πού αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων ἦταν ὁ Διοκλητιανός. Ὁ πατέρας του, ὁ Χριστοφόρος, ἦταν εὐσεβής ἄνθρωπος, σέ ἀντίθεση μέ τήν μητέρα του πού πίστευε στά εἴδωλα. Μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα του, ἡ μητέρα του τόν πῆγε στόν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος τόν ἔκανε ἡγεμόνα τῆς πόλης τῶν Ἀλεξανδρέων καί τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά καταδιώκει καί νά βασανίζει τούς χριστιανούς. Ἔτσι ὁ Προκόπιος ξεκίνησε γιά τήν Ἀλεξάνδρεια. Κατά τήν πορεία του ὅμως, ξαφνικά ἄρχισαν νά πέφτουν ἀστραπές καί βροντές καί ταυτόχρονα ἄκουσε φωνή νά τόν καλεῖ μέ τό ὄνομά του, πού τόν ἀπειλοῦσε μέ θάνατο ἐπειδή θά κατεδίωκε τούς χριστιανούς καί ταυτόχρονα καί τόν Ἀληθινό Θεό.

Άγιος Γέρων Παΐσιος: “Κάποτε, ἐνῶ ἔλεγα τήν εὐχή τή νύχτα, ἤρθε μέσα μου μιά χαρά μεγάλη…”

Ο πατήρ Παΐσιος, ο ασκητής της Παναγούδας, αναφέρει τα εξής για το «φως του Θεού»:

Κάποτε, ενώ έλεγα την ευχή τη νύχτα, ήρθε μέσα μου μια χαρά μεγάλη.

Συνέχισα να λέω την ευχή και ξαφνικά το κελλί μου πλημμύρισε από φώς.

Ήταν λευκό με μια μικρή απόχρωση προς το γαλάζιο.

Η καρδιά μου χτυπούσε γλυκά.

Συνέχισα να κάνω κομποσχοίνι, μέχρι πού βγήκε ο ήλιος.

Το φώς ήταν τόσο δυνατό!

Πιο δυνατό από το φώς τον ηλίου.