Ο μεν τούρκος περιμένει πότε θα ανοίξει ο πόλεμος στα Στενά του Ορμούζ για να μας επιτεθεί, ο δε δυτικός πότε θα ανοίξει το ΑΙΓΑΙΟ – Κύπρο για να ανοίξει το θέμα με το Ιράν.

Να μας συμπαθείτε για τους μεγάλους τίτλους, αλλά είναι αντίστοιχοι με την μεγάλη αγωνία και τα μεγάλα προβλήματα που διακατέχουν την επικαιρότητα. Η ανθρωπότητα εισήλθε σε τραγική ΣΤΕΝΩΠΟ για αυτό και η ιστορία των ημερών μας θα παιχτεί στα στρατηγικά ΣΤΕΝΑ που είναι κόμβοι μεταφοράς ενέργειας.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Αυτό που κάνει εντύπωση είναι οι καθημερινές απειλές και οι εκβιασμοί της τουρκικής πλευράς έναντι της Ελληνικής.  Κάθε μέρα αυτό το βιολί αλλά καθίσταται άχορδο και κενό περιεχομένου. Αλλά και στην Συρία μπαίνει – βγαίνει και επαναφέρει το προσφυγικό, χρησιμοποιώντας το σαν στρατηγικό όπλο εκβιασμών.

«Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις»

Παταπίου μοναχοῦ Καυσοκαλυβίτου

«Ἄν πεθάνεις  πρίν πεθάνεις,  δέν θά πεθάνεις  ὅταν πεθάνεις» ἤ, μέ ἄλλα λόγια, πῶς ἡ μελέτη τοῦ θανάτου, πού γιά μᾶς τούς Ἁγιορεῖτες μοναχούς, αἰώνες τώρα, εἶναι καθημερινή ὑπόθεση, φέρνει δίψα γιά οὐρανό καί ἀθανασία· γίνεται ἀφορμή γιά ἕνα ξέσπασμα ζωῆς, πού οἱ συντεταγμένες του βρίσκονται στήν αἰωνιότητα.

Γιατί, τί ἄλλο παρά φιλοσοφία περί τοῦ θανάτου εἶναι κατά βάθος ἡ ἀληθινή μοναχική ζωή; Φιλοσοφία γιά τά ἐντός καί τά ἐκτός τοῦ χρόνου τῆς ὕπαρξης· γιά ἀνέσπερους κόσμους ἐν τάφῳ...

Για τον Αββά Παύλο που πλανήθηκε

Από τις εμπειρίες των αρχαίων Πατέρων της ερήμου

Κείμενον βλ. F. Nau - L. Glugnet, Vies et Récits d'Anachorètes, Revue de 1' Orient Chrétien, τόμ. 10 (1905), σ. 47-49.

Ζούσε κάποτε στη Θηβαΐδα κάποιος που τον έλεγαν Παύλο και ήταν ευλαβής και φιλακόλουθος. Μέρα και νύκτα παρακολουθούσε την εκκλησία κι έκανε με προθυμία και τις υπόλοιπες διατεταγμένες ακολουθίες. Βλέποντας τον έτσι οι γνωστοί του ευλαβείς και φιλακόλουθοι του λένε: «Κυρ-Παύλε, αφού ούτε γονείς έχεις ούτε γυναίκα θέλεις να πάρεις, γιατί δεν γίνεσαι μοναχός;» Κι αυτός τους απάντησε: «Καλά λέτε. Θα πάω να γίνω μοναχός». Έφυγε λοιπόν και ησύχασε σε κελλί μόνος του και δόθηκε στην άσκηση και τους λοιπούς κόπους και ήταν στο φρόνημα ακμαιότερος.

Δεν πρέπει να θρηνούμε για τους νεκρούς, αλλά να προσευχόμαστε…

Ερώτηση: Πάτερ, τι μπορείτε να μας πείτε για τις ψυχές των κεκοιμημένων;

Απάντηση: Δεν πρέπει να θρηνούμε για τους νεκρούς, αλλά να προσευχόμαστε φλογερά ώστε ο Θεός να αξιώσει τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που έχουν «αναχωρήσει», να συγκατοικήσουν με τους αγγέλους.

Αυτό είναι ότι θέλει Εκείνος από μας. Οι θρηνωδίες δεν μας βγάζουν πουθενά. Ο θρήνος ενδέχεται να αποβεί όχι μόνο βλαβερός για τη δική μας υγεία, αλλά και ενοχλητικός για την ειρήνη που έχει χαρίσει ο Κύριος στην ψυχή του αγαπημένου μας προσώπου.

Λέει ο πονηρός “να μην αποκτήσω και εγώ γέροντα να τους μπερδέψω για τα καλά;”

μαγεία – αλχημεία και ολίγον ΧΡΙΣΤΟΣ, η τελευταία λέξη της μόδας της αρθρογραφίας

Περιμέναμε κάποια 24ωρα για να μας φέρει τα νέα ο άνθρωπος που αγγαρέψαμε. Για εμάς ήταν δύσκολο αυτές τις μέρες  να επισκεφτούμε τα ιερά κατσάβραχα της αγίας γης μας. Στείλαμε ένα δικό μας αδελφό να επισκεφτεί  μια γυμνή ψυχούλα στο λιοπύρι και στην παγωνιά που ασκητεύει κάτω από ένα υπόστεγο δίπλα στο οστεοφυλάκιο και το νεκροταφείο της Μονής της μετάνοιας του, ώστε  να έχει ζωντανή μνήμη θανάτου.

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Οι ερωτήσεις τέθηκαν και οι απαντήσεις ήταν καταιγίδα.

Τι έλεγε παλληκάρι μου ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ;