Στο σπίτι μας, στη Θήβα, ήρθε μια δαιμονισμένη γυναίκα και
η μητέρα μου, αγράμματη, λέει: “Θεοτόκε Παρθένε, Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία”.
“Μην το λες αυτό”, της είπε η δαιμονισμένη, “γιατί θα μπήξω τις φωνές και θα σηκωθεί όλη η γειτονιά και θά ρθει εδώ πέρα”…
“Μην το λες αυτό”, της είπε η δαιμονισμένη, “γιατί θα μπήξω τις φωνές και θα σηκωθεί όλη η γειτονιά και θά ρθει εδώ πέρα”…
Βλέπεις; Αγράμματη γυναίκα, το “Θεοτόκε Παρθένε” είπε! Εσείς
μπορείτε να πείτε το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, ή το “Ψαλτήρι” ή ευχές
που λέει ο Μέγας Βασίλειος στον όρθρο, στον εσπερινό. Κι αυτά προσευχή είναι. Αλλά το καλύτερο είναι, να πούμε, το “Κύριε Ιησού Χριστέ,
ελέησόν με». Η προσευχή αυτή αναπληρώνει το πρόσωπο του Γέροντα που δεν έχεις. Τον
αναπληρώνει.