Ένας Ιερεας κάλεσε τον Άγιο Παϊσιο στην Κύπρο. Ο Άγιος έκανε υπακοη και πήγε στην Κύπρο. Στην αίθουσα ο Ιερέας μιλησε με τα καλύτερα λόγια και δεν σταμάτησε να επαινει τον Άγιο για τους ασκητικούς αγώνες του. Ηλθε η ώρα και λέγει ο Ιερέας στον Άγιο να πεί δυό κουβέντες .
ΕΛΕΓΕ Ο Άγιος Παϊσιος για την εποχή του Αντιχρίστου:
-Όσο πλησιάζουμε
προς τα κει, τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο γρήγορα, έως ότου καταλήξουν
να εξελίσσονται μ’ αστραπιαία ταχύτητα. Η τηλεόραση δεν θα προλαβαίνει ν’ ανακοινώνει
στους ανθρώπους τα καινούργια γεγονότα.
-Και πόσο χρόνο θα
πάρουν αυτά; τον ρώτησα.
-Θέλεις προφητεία; Έκανε αυτό; Στο ίδιο ύφος.
Φίλος Μοναχός, Αγιορείτης, μου λέει πριν χρόνια : Σταύρο, πάμε να γνωρίσεις δύο Γεροντάκια σε μία καλύβη, βαθια μεσα στο δάσος. Ζουν μόνοι τους και κάνουν αυστηρή ασκητική ζωή. Πάμε. Μόλις τους αντίκρυσα ο ένας με κάρφωσε με το βλέμμα του και επέμενε να με κοιτάζει στα μάτια σαν μου έλεγε μη μας μαρτυρήσεις. Διάβασε τη σκέψη μου. Είχα πεί από μέσα μου : Επεσα σε Αγίους. Τυχερός είμαι. Αστραφταν και λαμποκοπούσαν τα πρόσωπά τους, όπως του Αγίου Παϊσίου.
Μετά από πληροφορία
που πήρα από το Άγιο Όρος, πήγαμε μαζί με τη σύζυγο να συναντήσουμε και να
πάρουμε ευλογία πριν από 17 χρόνια, από τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης
κ.κ.Αντώνιο.
Μείναμε έκθαμβοι με
την απλότητα του. Μαγείρευε ο ίδιος. Αυτοκίνητο δεν είχε. Τον ρωτάμε πως
μετακινείσθε και μας απαντά ότι βγαίνει στο δρόμο και ο κόσμος τρέχει ποιός να
με πρωτοπάρει.
Πολλές φορές κάνουν και καρτέρι. Μας είπε ότι τα χρήματα που συγκεντρώνει στη Μητρόπολη από την εισφορά των Εκκλησιών τα δίνει σε φτωχούς το δε μισθό του τον έδινε στο Γηροκομείο. Είχε κάνει ο ίδιος μία κατάσταση σε όλη την περιοχή και τα διένειμε ο ίδιος.
Μεταξύ των ενδόξων μαρτύρων του 3ου μ.Χ. αιώνα, που έλαβαν από τον στεφανοδότη Κύριο τον αμάραντο στέφανο της αιωνίου δόξας είναι και ο τιμώμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 18 Δεκεμβρίου Άγιος Σεβαστιανός και οι συν αυτῴ μαρτυρήσαντες Ζωή, Τραγκυλίνος, Νικόστρατος, Κλαύδιος, Κάστωρ, Τιβούρτιος, Κάστουλος, Μαρκελλίνος και Μάρκος. Ο Άγιος Σεβαστιανός έζησε και μαρτύρησε επί των ημερών του αυτοκράτορος Διοκλητιανού (245 - 313μ.Χ.) , ο οποίος υπήρξε σκληρότατος διώκτης των χριστιανών και βασίλευσε μεταξύ των ετών 284-305μ.Χ. Καταγόταν από τα Μεδιόλανα της Ιταλίας, το σημερινό Μιλάνο, το οποίο ανακηρύχθηκε από τον Διοκλητιανό πρωτεύουσα του δυτικού τμήματος της αυτοκρατορίας.
…πρέπει να
προσέχουμε αυτά τα οποία περιέχονται στα βιβλία της Εκκλησίας και τα οποία είτε
αναγινώσκονται είτε ψάλλονται στους ναούς και ιδιαίτερα τώρα τις μεγάλες
γιορτές.
Τίποτε άλλο δεν
θέλει ένας χριστιανός, τίποτε άλλο, παρά να πάει στην εκκλησία τα Χριστούγεννα,
και απ’ όσα θα γίνουν εκείνη την ημέρα στο ναό -σ’ όποιο ναό κι αν πάει- απ’
όσα θα ακούσει, πολύ λίγα να πιάσει, πολύ λίγα να κρατήσει, πολύ λίγα να
φθάσουν στην ψυχή του. Αυτά του φθάνουν να ζήσει μια ολόκληρη χρονιά, του
φθάνουν για όλη του τη ζωή, του φθάνουν, αν θέλετε, για την αιωνιότητα. Μόνο το
απολυτίκιο, ας πούμε, των Χριστουγέννων να προσέξει κανείς λέξη προς λέξη και
με τον φωτισμό του Θεού να εμβαθύνει στο νόημά του, του φθάνει.
Μόνο το κοντάκιο να
προσέξει ή μόνο το εξαποστειλάριο «Επεσκέψατο ημάς…» ή ένα τροπάριο από τους
αίνους ή από τις καταβασίες ή από τα καθίσματα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που
εγεννήθη ο Χριστός…» του φθάνει.
Συνήθως οι προσκυνηταί των Αγίων Τόπων όταν ξεκινούν από τα Ιεροσόλυμα για τη Βηθλεέμ να επισκεφθούν εκεί το Σπήλαιο, όποια εποχή κι αν είναι, ψάλλουν αυτό το κάθισμα: «Δεύτε ίδωμεν πιστοί…». Σαν άλλοι ποιμένες δηλαδή προχωρούν κι αυτοί να δουν πού γεννήθηκε ο Χριστός. Και εξαρτάται· ίσως ψάλλοντας αυτό το κάθισμα, καθώς πηγαίνουν προς τη Βηθλεέμ, οι ανθρωποι αυτοί να νιώθουν κάτι που δεν ένιωσαν σ’ όλη τους τη ζωή, ενώ πήγαν και ξαναπήγαν στην εκκλησία κι άκουσαν αυτό το κάθισμα.
Ο άγιος Διονύσιος γεννήθηκε το 1547 στην Ζάκυνθο, σε οικογένεια επιφανή και ευλαβή. Από την παιδική ήδη ηλικία του επέδειξε ζωηρή ευφυΐα και ιδιαίτερη κλίση για την πνευματική ζωή. Σύντομα απέταξε ότι του ήταν αγαπητό για να αφοσιωθεί στον αγώνα εναντίον των εγκοσμίων, της σαρκός και του διαβόλου, και εκάρη μοναχός σε μονή των Στροφάδων νήσων, που βρίσκονται λίγα μίλια νοτίως της Ζακύνθου. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, γρήγορα κατέστη υπόδειγμα αρετής και μοναχικής υπακοής ακόμη και για τους εμπείρους συμμοναστές του. Οι νηστείες πλέον, οι καθημερινές σχεδόν ολονύκτιες αγρυπνίες, η προσευχή και η διαρκής περισυλλογή τον ανύψωσαν στο αξίωμα της ιερωσύνης και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον μητροπολίτη Κεφαλονιάς Φιλόθεο (1570).
13 Δεκεμβρίου 1803 : ο Μοναχος Σαμουήλ στο
Κούγκι του Σουλίου βάζει φωτιά και γίνεται ολοκαύτωμα μαζί με τους πέντε
συντρόφους του, που αρνήθηκαν να παραδωθούν στον τούρκο κατακτητή.
Όταν είπε στον
Σαμουήλ άνθρωπος του πασά :
«Πόσα κολαστήρια στοχάζεσαι καλόγερε, θα σε κάμη ο Βεζύρης οπόταν σε βάλει εις το χέρι, από το οποίο και δε γλιτώνεις;»