Πέρασε κάποτε από το λογισμό του Μεγάλου Αντωνίου σε τίνος
τάχα αγίου μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώσει το
λογισμό, του φανέρωσε μια νύχτα στ’ όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο
μπαλωματής, που είχε ένα μικρομάγαζο σ’ ένα παράμερο δρόμο της
Αλεξανδρείας.
Μόλις ξημέρωσε, ο Όσιος πήρε το ραβδάκι του και ξεκίνησε για την πόλι. ‘Ηθελε να γνωρίσει από κοντά τον περίφημο μπαλωματή και να δεί τις αρετές του.
Τότε, οι πιστοί δε θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες
από ανθρώπους, άλλα οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των Αγίων Πατέρων. Ιδίως σε
αυτή την εποχή, ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της
Εκκλησίας...
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, o θαυματουργός
Το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα, κτίσθηκε με
σημεία που έδειξε ο Θεός και ο Άγιος Αντώνιος .
Όταν ήρθε ο Γέροντας Εφραίμ από το Άγιο Όρος στην περιοχή της Αριζόνα και έψαχνε μέρος που θα έκτιζε μοναστήρι, ενώ προσπαθούσε να πάει αλλού, έχασε το δρόμο του και ήρθε εδώ. Έμεινε κατενθουσιασμένος και πήγε να δει αν μπορούσε να αγοράσει ένα οικόπεδο.
Ὅταν ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἠσκήτευεν εἰς τὴν ἔρημον, νά καὶ ἔρχεται ὁ Δαίμων τὰ μεσάνυκτα, καὶ τοῦ ἐκτύπησε τὴν πόρτα διὰ νὰ τοῦ ἀνοίξῃ. Ἐσηκώθη
λοιπὸν ὁ Μέγας Ἀντώνιος, καὶ ἀφοῦ ἄνοιξε τὴν πόρτα του, βλέπει ἔξαφνα ἄνθρωπον ἀλλόκοτον
καὶ ἔστεκεν ἔξω.
Λέγει του ὁ Ἅγιος· «Ποῖος εἶσαι ὁποῦ μοῦ κτυπᾶς τὰ μεσάνυκτα
τὴν πόρταν, καὶ τί θέλεις;»
Λέγει του ὁ μιαρὸς Δαίμων· «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Δαίμων.»
Οὗτος ὁ Μακάριος καὶ Πανθαύμαστος Ἀββᾶς καὶ Πατὴρ ἡμῶν
Ἀντώνιος ὁ μέγας, εἰς καιρὸν ὁποῦ εὑρίσκετο εἰς τὴν ἔρημον καὶ ἀσκήτευεν, ἐφάνη
πρὸς αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου εἰς σχῆμα Καλογήρου, καὶ ὡς τὸν εἶδεν ὁ Ὅσιος, ἔκαμε
πρὸς αὐτὸν μετάνοιαν.
Ὁ δὲ Ἄγγελος εἶπε πρὸς αὐτόν· «Εὐλόγησον Πάτερ Ἅγιε.»
Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε: «Παρακάλεσα τον Θεό ζητώντας να μου δείξει με ποια βοήθεια είναι προικισμένος ο Μοναχός για την καλογερική χάρη και μου έδειξε μεγάλη πύρινη λαμπάδα και πλήθος οπλισμένων Αγγέλων, οι οποίοι κυκλώνουν τον Μοναχό που προθυμοποιείται να σωθεί. Και ακούστηκε φωνή από το Άγιο Πνεύμα η οποία έλεγε στους Αγγέλους: «Σε όλη του τη ζωή να μην απομακρυνθείτε από αυτόν».
Μετά τους πρώτους πειρασμούς, ο Άγιος προσεύχεται με πιό
πολλή πίστη. Οι πρώτες νίκες κατά του διαβόλου του δίνουν θάρρος και δύναμι. Η
νηστεία και η σκληραγωγία γινότανε πιό αυστηρή.
Εκτός από το ελάχιστο ψωμί, που έτρωγε κάθε δύο, τρείς ή και τέσσερις μέρες, ούτε λάδι , ούτε κρασί, ούτε καμιά άλλη τροφή έβαζε στο στόμα του. Κοιμότανε πάνω σε μιά παλιά ψάθα ή και εντελώς κάτω στο χώμα.
Τάσου Μιχαλά
Υπάρχουν στο Άγιο Όρος μερικές σπάνιες ανθρώπινες φύσεις που όσο και να θέλει κανείς, είναι αδύνατο με ακρίβεια να προσδιορίσει τα μέτρα της αξίας τους ή να περιγράψει με λόγια τη δύναμη και την ομορφιά της ψυχής τους. Απλοί καλόγεροι, άσημοι για τα μάτια του κόσμου, όμως τόσο έντονα ζυμωμένοι με το σπάνιο χάρισμα να γνωρίζουν επακριβώς την πεπτωκυΐα κατάσταση στην οποία οι ίδιοι κινούνται, να μιλούν με γόνιμη παρρησία για την αμαυρωθείσα εικόνα τους και να ’ναι πρακτικά υπαρκτοί ακόμα και για ληστές, τελώνες και πόρνες. Άνθρωποι που έζησαν την ολέθρια οδύνη της πτώσης και το μαρτύριο του θρυμματισμού της ανθρώπινης ύπαρξης με αφορμή την αποστασία, για να φθάσουν έπειτα από αφάνταστες οριακές ανόδους και καταρρεύσεις στην κατάσταση της σημερινής χαρισματικής τους εμπειρίας.
Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1922 οἱ Τοῦρκοι κάλεσαν τίς γυναῖκες (καί) τοῦ Λιβισίου νά ἑτοιμαστοῦν νά φύγουν δῆθεν γιά λίγες μέρες. Τούς ἐπέτρεψαν νά πάρουν ἀπό ἕνα δεματάκι ἡ καθεμία μέ λίγα πράγματα, μόνο τά ἀπολύτως ἀπαραίτητα. Τούς ἄνδρες ἀπό δώδεκα μέχρι ἑξήντα πέντε χρόνων τούς ὁδήγησαν στά βάθη τῆς Τουρκίας γιά ἐξόντωση.
Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι
μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον
και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού
Χριστού.
Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.
φώτο - Δυτική
ακτογραμμή του Άθωνα (ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ απέναντι στο βάθος το επίκεντρο του σεισμού)
- κουνηθήκατε Γέροντα;
- αρκετά, για εμάς εδώ
είναι κάτι το σύνηθες, καθότι συμβαίνουν σεισμικές δονήσεις κάθε λίγο και
λιγάκι.
- αυτός ήταν δυνατός, αλλά παιδί μου ο σεισμός για εμάς έχει πνευματική αξία.
Κάποτε ό Μέγας Αντώνιος «έδεσε» τόν διάβολο καί τόν
ρώτησε:
- Τί φοβάσαι περισσότερο;
- Τήν ταπείνωση!
- Τί άλλο φοβάσαι πέρα από τήν ταπείνωση;
- Τήν ταπείνωση!
- Κάτι άλλο δέν φοβάσαι;
.... Όλα τώρα
ζυγίζονται.
Όλα τώρα
αποκαλύπτονται.
Η ψυχή του καθενός,
τα κίνητρα,
οι φοβίες,
οι ανησυχίες,
