Μία από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες του
Αγιορείτικου Μοναχισμού κατά τον εικοστό αιώνα, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης
Χαράλαμπος Διονυσιάτης (1908-2001) – συνασκητής του Γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή
– μας περιγράφει στιγμές, κατά τις οποίες τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού,
μέσω της νοεράς προσευχής!…
-Γέροντα, ἠμπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια γιά τήν
προσευχή;
-Η προσευχή, παιδί μου, χρειάζεται σωματική βία. Ἐγώ ἤμουν
ἐκ φύσεως ἄνθρωπος ἀσυνήθους σωματικῆς ἀντοχῆς καί «ἔπεφτα» μέ ὁρμή καί δυνατό
πόθο Θεοῦ στά μοναχικά ἀγωνίσματα. ῾Ο Γέροντάς μου, μᾶς εἶχε ἐπιβάλει νά
ἀγρυπνοῦμε κάθε νύκτα 5-6 ὧρες κάνοντας οἱ πιό δυνατοί προσευχή καί οἱ κἄπως
ἀδύνατοι νά διαβάζουν καί κάποιο βιβλίο. Ἐγώ προσευχόμουν πάντοτε ὄρθιος, διότι
ἄν καθόμουν, μ᾿ ἔπιανε ὁ ὕπνος.