☦ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΝΥΜΦΟΔΩΡΑ – ΤΙΜΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Κορακίων Χανίων «θα γίνουν αερομαχίες πάνω από την Κρήτη, θα πιάσουμε και τούρκους πιλότους αιχμαλώτους»

28 Ιουλίου 2016 «Εκοιμήθη εν Κυρίω η πολυσέβαστη και πολυαγαπημένη  γερόντισσα Νυμφοδώρα Λαγουδάκη, μοναχή της Μονής Τιμίου Προδρόμου Κορακιών, σε ηλικία 90 ετών.» http://hania.news/2016/07/29

Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Περί της σεβάσμιας αυτής γερόντισσας μάθαμε πολλά από αγαπητή της πνευματική κόρη, η οποία κάθε φορά που μιλούσε για την γερόντισσα αυτή αισθανόταν δίπλα την παρουσία της.

☦ «Όταν θα εμφανίζονται ΑΓΙΟΙ μακάρι να τους βλέπει ο κόσμος για να παίρνει κουράγιο στους δύσκολους καιρούς » μας είπε - Γέροντα Αμβροσίου Λάζαρη (1912-2006) 2006 ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

-Κατάληψις της Ελλάδος από ξένο κράτος δεν θα γίνει ποτέ! Τόση δύναμη δίνει στην Ελλάδα ο Κύριος τον καιρό του πολέμου, που δεν λέγεται. Δεν θα έρθουν αυτοί μέσα. Το σώμα της Ελλάδος δεν μπορεί να το πάρει κανένα κράτος και να το πάει όπου θέλει. Είναι από πάνω γραμμένα αυτά, δεν είναι από ανθρώπους.

«κατάληψη της Ελλάδος δεν θα γίνει ποτέ, την έχει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ σπίτι του»

ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ:

-Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι,όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ,άλλος εκεί.

☦ “Ευθύς ως άρχισα, είδα το καντήλι του οσίου να κινείται ρυθμικά μέχρι το τέλος της αγρυπνίας”

Ή οσιότατη Γερόντισσα Παρθενία Άνδρομανάκου κατέθετε την πνευματική της παρηγοριά: Όταν μόναζα στη Μονή του Χριστού ένα μεγάλο πρόβλημα με απασχολούσε. Δεν ήθελα να προχωρήσω, χωρίς να λάβω πληροφορία. Πήγα στον τάφο του οσίου Αρσενίου• άφησα την καρδιά μου να ξεχειλίσει και τα μάτια μου να λούσουνε την πλάκα του τάφου του. Στο τέλος της δέησης μου πρόσθεσα, όπως πάντοτε: «Δι' ευχών του οσίου πατρός ημών Αρσενίου». Ευθύς άκουσα φωνή από τον τάφο: «-Αμήν, Παρθενία μου».

☦…Όταν λοιπόν λέμε «ελέησον», δεν ζητάμε μόνο από το Θεό να αποστρέψει από μας την οργή Του, αλλά Του ζητάμε να μας χαρίσει την αγάπη Του.

Αν γυρίσουμε πάλι στις λέξεις της προσευχής του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησέ με τον αμαρτωλό», θα δούμε ότι οι πρώτες εκφράζουν με ακρίβεια και πληρότητα την πίστη στο Χριστό, όπως την διδάσκουν τα Ευαγγέλια και ακόμα την ιστορική ενσάρκωση του Θεού Λόγου. Το τέλος δε της προσευχής εκφράζει την πλούσια και πολύπλευρη σχέση της αγάπης του Θεού με τα δημιουργήματά του.

☦Από το Συναξάρι – Το Γενέσιον του τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου

Μόλις ο αρχάγγελος Γαβριήλ άφησε την Παναγία, αφού Της ανήγγειλε το χαρμόσυνο μήνυμα του ασπόρου τόκου Της, η Μαρία εκλαμβάνοντας ως απόδειξη των λεγομένων του το γεγονός ότι η εξαδέλφη Της Ελισάβετ είχε συλλάβει, έσπευσε στην Ιουδαία, στο χωριό όπου κατοικούσαν ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ. Χαιρέτησε την εξαδέλφη Της και αμέσως το βρέφος των έξι μηνών που ήταν στα σπλάχνα τής Ελισάβετ σκίρτησε από χαρά, γινόμενο πρόδρομος του Σωτήρος πριν ακόμα να γεννηθεί.

☦-Γιατί τόσο μίσος εναντίον των χριστιανών; ρώτησε ο μοναχός τους δαίμονες… -Γιατί θέλετε να μας πάρετε την θέση! Απάντησε ο δαίμονας.

Κάποτε με είχε επισκεφθεί ένας μεγαλόσχημος μοναχός από το Άγιον Όρος. Ήταν 7 το απόγευμα. Έδειχνε άνθρωπο τρομοκρατημένο. Λες και είχε ιδεί φάντασμα. Πράγματι, δεν είχα πέσει και πολύ έξω.

Όπως προχωρούσε ή συζήτηση, ίσχυρίζετο πώς οι δαίμονες έχουν την ικανότητα να παρουσιάζονται στους ανθρώπους ακόμη και αισθητά

– Και τούς έχετε δει; Τον ρώτησα.

– Ναι. Ναι. Τούς είδα με τα ίδια μου τα μάτια, όπως βλέπω τώρα εσένα. Μετά την θεία λειτουργία γύρισα στον κελί μου. Είπα να ξαπλώσω για λίγο, μέχρι να σημάνει ή ώρα για φαγητό. Ή πόρτα του κελιού μου ήταν κλειστή και κλειδωμένη. Και, να σου, ξαφνικά, βλέπω δύο μαύρες φιγούρες να στέκονται μέσα στον κελί μου. Από πού τάχα μπήκαν; σκέφτηκα. Και άκουσα τον ένα να λέγει στον άλλο:

“Αρχαίο κακό, καινούργιο καλό δεν γίνεται”

Από το Γεροντικό

Η ακόλουθη διήγησις που προέρχεται μάλλον από κάποια λιγότερο γνωστή παραλλαγή της συστηματικής συλλογής του Γεροντικού σκοπό έχει να διδάξη πόσο μεγάλη είναι η φιλανθρωπία του Θεού και ότι κανένας αμαρτωλός δεν πρέπει να απελπίζεται, ακόμη κι αν νομίζη ότι έχει γίνει όμοιος στην αμαρτία με τον διάβολο.

Κάποιος άγιος γέροντας, μεγάλος και διορατικός, έχοντας νικήσει και ξεπεράσει όλους τους πειρασμούς των δαιμόνων, είχε λάβει το χάρισμα να βλέπη οφθαλμοφανώς το πώς επιδρούν στην ζωή των ανθρώπων οι άγγελοι και οι δαίμονες· πώς δηλ. ο καθένας από την πλευρά του αγωνίζονται για την ψυχές των ανθρώπων.

☦Λέω στό Δηµητράκη νά κατέβει στό ἄνοιγµα. Τόν πιάνω ἀπό τό πουκάµισο καί τόν κατεβάζω. – Τί βλέπεις µέσα, παιδί µου; – Κάτι κοκαλέλια. 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 1959, ημέρα ευρέσεως του Τάφου και των ιερών Λειψάνων του Αγίου Ραφαήλ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, τήν ἀνάμνησιν ἐπιτελοῦμέν τε καί ἑορτάζομεν τῆς εὑρέσεως τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου ἐνδόξου θεοφανοῦς τε καί νεοφανοῦς Ἱερομάρτυρος ΡΑΦΑΗΛ τοῦ θαυματουργοῦ, ἐν τῷ γηλόφῳ Καρυῶν τῆς Θερμῆς γενομένης, τήν 23ην τοῦ μηνός Ἰουνίου, ἐν ᾗ καί συνέπεσεν ἡ Τρίτη ἀπό τῆς Πεντηκοστῆς, ἔτους χιλιοστοῦ ἐνακοσιοστοῦ πεντηκοστοῦ ἐνάτου (1959).

Στίχοι εἰς τόν ἅγιον νεοφανῆ Ἱερομάρτυρα καί τήν ἀνεύρεσιν τοῦ ἱ. αὐτοῦ λειψάνου

Ζωῇ συγκέκρυψαι Χριστῷ μέν πάλαι* λαμπρῶς ὅς σήμερον σ᾿ ἀποκαλύπτει.

Λειψάνων θαύμασι ἀποκειμένην* ἀγήρω εὔκλειαν Θεός προφαίνει.

῾Ραφαήλ σου τοὔνομα “Θεός ἰᾶται”* ἐνσημαῖνον, Ἅγιε, τρανῶς λαλεῖται.

Άγιος Γέρων Παΐσιος: “Κάποτε, ἐνῶ ἔλεγα τήν εὐχή τή νύχτα, ἤρθε μέσα μου μιά χαρά μεγάλη…”

Ο πατήρ Παΐσιος, ο ασκητής της Παναγούδας, αναφέρει τα εξής για το «φως του Θεού»:

Κάποτε, ενώ έλεγα την ευχή τη νύχτα, ήρθε μέσα μου μια χαρά μεγάλη.

Συνέχισα να λέω την ευχή και ξαφνικά το κελλί μου πλημμύρισε από φώς.

Ήταν λευκό με μια μικρή απόχρωση προς το γαλάζιο.

Η καρδιά μου χτυπούσε γλυκά.

Συνέχισα να κάνω κομποσχοίνι, μέχρι πού βγήκε ο ήλιος.

Το φώς ήταν τόσο δυνατό!

Πιο δυνατό από το φώς τον ηλίου.

Μνήμη θανάτου

Είναι σημαντικό για όλους μας, οποτεδήποτε αντιμετωπίζουμε αυτή την απώλεια που πλησιάζει σταδιακά, να την αντιμετωπίζουμε απ' αρχής με εκείνον τον όμορφο και ισορροπημένο τρόπο, με τον οποίο μπορούμε όσο το αγαπημένο μας πρόσωπο βρίσκεται ακόμη εν ζωή και ανάμεσά μας. Απέναντι στη σκέψη του επερχόμενου θανάτου υπάρχει η πραγματικότητα μιας ζωντανής παρουσίας.

Μπορούμε κάθε στιγμή να ακουμπάμε στην ασφάλεια αυτής της παρουσίας ενώ όλο και περισσότερο θα συνειδητοποιούμε την περιπλοκότητα της επερχόμενης απώλειας.

Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη της πραγματικότητας και στην αστάθεια της σκέψης είναι που μας δίνει τη δυνατότητα να προετοιμαστούμε για το θάνατο πολύτιμων για μας ανθρώπων.

«Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ»

Τὸ πιὸ ἱερὸ σημεῖο τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ ὥρα τῆς ­Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Ἡ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία αὐτὴ ἡ Θυσία ἀναφέρεται στὸ Θεό. Τὸ ἐπίγειο θυσιαστήριο ἑνώνεται μὲ τὸ οὐράνιο. Ἐκεῖ ὅπου παραστέκουν ἀοράτως «χιλιάδες ἀρχαγγέλων καὶ μυριάδες ἀγγέλων». Γι᾿ αὐτὸ κι ὁ ἱερέας μᾶς προτρέπει νὰ σταθοῦμε «καλῶς», δηλαδὴ μὲ εὐλάβεια καὶ φόβο Θεοῦ.

Όσιος Νικήτας ο εκ Θηβών (23 ΙΟΥΝΙΟΥ)

† Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός μῶν Νικήτα, τοῦ ἐκ Θηβῶν.

῾Ο βίος τοῦ ῾Οσίου Νικήτα καταγράφεται στό χειρόγραφο 552 τῆς μονῆς ῾Αγίου Παντελεήμονος τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους295.

῾Ο ῞Οσιος Νικήτας ἐγεννήθηκε στήν πόλη τῶν Θηβῶν πιθανόν κατά τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος μ.Χ. Οἱ γονεῖς του, ᾿Ανδρέας καί Θεοδώρα, ἦσαν εὐπάτριδες καί εὐσεβεῖς. ῾Ο βιογράφος του ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ ῞Οσιος ἐβαπτιζόταν «ἄνωθεν τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος χάρις ἐν εἴδει περιστερᾶς εἰς αὐτόν ἐπεφοίτησεν». ῞Οταν ἔγινε πέντε ἐτῶν, οἱ γονεῖς του τόν παρέδωσαν στό διδασκαλεῖο τῆς ἐποχῆς, γιά νά διδαχθεῖ τά θεῖα καί ἱερά γράμματα καί νά προκόψει στήν ἀρετή καί τή μάθηση.