Ἅγιος Θεοφάνης ὁ
Ἔγκλειστος
Ὅλα δίνονται ἀπὸ τὸ
Θεό. Καὶ ὅλα δίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μ’ αὐτὴ τὴ σκέψη νὰ δεχθεῖς κι ἐσὺ
τὴν ἀσθένειά σου, εὐχαριστώντας τὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία σου.
Τώρα, τὸ πῶς συντελεῖ στὴ σωτηρία μας ὁτιδήποτε παραχωρεῖ ὁ Κύριος, μόνο Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει. Ἐμεῖς συνήθως δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.
Τόσες μέρες κλαίει-
κλαίει ακατάπαυστα η ΠΑΝΑΓΙΑ μας (η Παρηγορήτρια) στον Άγιο Δημήτριο στο Βύρωνα
στην Νέα Ελβετία των Αθηνών.
Κλαίει για τις αμαρτίες μας , κλαίει για αυτά που ετοιμάζει ο τούρκος κατά της Ελλάδος, κλαίει γιατί βράζουν τα έγκατα της γης λόγω της ηθελημένης αμετανοησίας της ανθρωπότητας, κυρίως όμως γιατί κλαίει η ΠΑΝΑΓΙΑ;
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ
ΜΥΡΟΒΛΥΖΕΙ ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ (μας λένε φίλοι και αδελφοί)
Γράφει ο Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας
" η φετινή
ακατάπαυστη μυροβλησία του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι ιδρώτας αγωνίας για την
Ελλάδα"
μας είπε και
συμπλήρωσε...
"αχνίζει από μύρο η ΤΙΜΙΑ ΚΑΡΑ του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, όπως ιδρώνει το δικό μας το κεφάλι, όταν τρέχουμε για να αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κίνδυνο"
Πῶς μὴ θαυμάσωμεν, τὸν θεανδρικόν σου τόκον πανσεβάσμιε; πεῖραν γὰρ ἀνδρὸς μὴ δεξαμένη Πανάμωμε, ἔτεκες ἀπάτορα Υἱὸν ἐν σαρκί, τὸν πρὸ αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντα ἀμήτορα, μηδαμῶς ὑπομείναντα τροπήν, ἢ φυρμόν, ἢ διαίρεσιν, ἀλλ᾿ ἑκατέρας οὐσίας τὴν ἰδιότητα, σώαν φυλάξαντα. Διό, μητροπάρθενε Δέσποινα, αὐτὸν ἱκέτευε σωθῆναι, τὰς ψυχὰς τῶν ὀρθοδόξως, Θεοτόκον ὁμολογούντων σε.
Ανέβηκε κάποτε στο
Σινά ένας μοναχός από μακρινή σκήτη και φιλοξενήθηκε στο ησυχαστήριο του Αββά
Σιλουανού. Βλέποντας τους υποτακτικούς του να εργάζονται εντατικά, είπε στον
Γέροντα κάπως υπεροπτικά:
–Μη εργάζεσθε την απολλυμένην βρώσιν. «Μαρία γαρ την αγαθήν μερίδα εξελέξατο». Ο Αββάς Σιλουανός δεν του έδωσε απόκριση. Πρόσταξε τον μαθητή του Ζαχαρία να οδηγήσει τον ξένο σ’ ένα αδειανό κελί και να του δώσει ένα βιβλίο να διαβάσει.
Εξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν. Ιδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. Επηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. Εξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. Ιδόντες δὲ οἱ βόσκοντες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. Εξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸς, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν Ἰησοῦν, καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ’ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. Απήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο· αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. Εδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ, ἀφ’ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς λέγων· Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ’ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς.
Η εικόνα της
Παναγίας της Οδηγήτριας έχει θαυμαστή ιστορία, αφού έφυγε από το Βατοπαίδι και
βρέθηκε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος. Η Θεομητορική αυτή εικόνα βρισκόταν από
απομνημονεύτων χρόνων εντός του Καθολικού (του κεντρικού ναού) της Ιεράς
Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, επί της κολώνας του αριστερού χορού.
Το 1730, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, ενώ ο ναός ήταν κλειδωμένος, η εικόνα εξαφανίστηκε από την Μονή και για τον λόγο αυτό οι Βατοπαιδινοί Πατέρες το θεώρησαν αυτό ως ιεροσυλία.
Σε όποιον
παραπονιόταν για τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής και για τις συνεχείς
ενοχλήσεις από τους ανθρώπους, τους δαίμονες, τα πάθη κ.λπ., αποκρινόταν:
- Μην περιμένεις άνεση και ανάπαυση σε τούτη τη ζωή. Ανάπαυση θα βρεις, ίσως, όταν θα ψάλουν για σένα: ''Μετά τῶν Ἁγίων ἀνάπαυσον, Χριστέ, τήν ψυχήν τοῦ δούλου σου...''
Γνωρίζετε ότι έχουν
βρεθεί πρόσφατα τα λείψανα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.
Πριν από ενάμιση
αιώνα ο Όσιος προσευχόταν στην έρημο επάνω σε μία πέτρα, και μέχρι σήμερα
ενεργεί η προσευχή του. Έτσι γεννιέται με φυσικό τρόπο το ερώτημα: Πού πηγαίνει
η κάθε σκέψη μας; Ποιά όρια εγγίζει;
Ο Κύριος λέει στο Ευαγγέλιο: «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν». Βλέπετε το παράδειγμα του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δομετιανού κατά το έτος 82, ζούσε στην πόλη του Μαρκιανού η Αγία αυτή Σεβαστιανή, κηρύττοντας τον Χριστό και συκοφαντήθηκε στον ηγεμόνα Σέργιο ως Χριστιανή. Αφού παρουσιάσθηκε λοιπόν μπροστά του, ομολόγησε ότι πιστεύει στον Χριστό και ότι διδάχθηκε και βαπτίσθηκε από τον Απόστολο Παύλο και ότι είναι έτοιμη να πεθάνει για τον Χριστό.
Πάτερ
Ιάκωβε, αυτή εδώ είναι η γη των Πραέων
Είπε ο Άγιος
Ιάκωβος Τσαλίκης:
"Άκου
να δεις…
Αν δεν
μπορείς να καταλάβεις κάτι στη γραφή… δεν το αγγίζεις διανοητικά…
Όπως όταν
τρως ψάρι αφήνεις το κόκκαλο στην άκρη…
Έτσι θα το
αφήνεις και συ!
Μέχρι να σου αποκαλύψει ο Κύριος περί αυτού.
Προσκύνημα
στον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ στα Ταμπούρια του
Πειραιά που αυτές τις μέρες έχει την ευλογία της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΤΡΥΠΗΤΗΣ από το
Αίγιο.
Κάπου εκεί
στα μανουάλια με τα κεριά μας πλησιάζει ένας ηλικιωμένος κληρικός.
- Σας
διαβάζουμε κ. Κώστα
(μετά τους
σχετικούς χαιρετισμούς ο γέροντας μας απευθύνει την εξής σύσταση – συμβουλή)
-Σας
διαβάζουν πολλοί και εσείς συμβουλέψτε τους αδελφούς μας να επιβιώσουν γιατί
είναι πολύτιμοι.
(δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τι ήθελε να πει ο παππούλης και ζητήσαμε διευκρινίσεις και αυτός ευχάριστα μας τις έδωσε)