Kάποτε ένας άγιος γέροντας προσευχόταν στο Θεό να του
αποκαλύψει το μυστήριο, γιατί άνθρωποι δίκαιοι και ευσεβείς είναι φτωχοί και
δυστυχούν και αδικούνται, ενώ πολλοί, άδικοι και αμαρτωλοί, είναι πλούσιοι και
αναπαύονται, και πώς ερμηνεύονται οι κρίσεις του Θεού.
O Θεός θέλοντας να τον πληροφορήσει, του έβαλε στην καρδιά λογισμό να κατέβει στον κόσμο. Περπατώντας λοιπόν ο γέροντας, βρέθηκε σ’ ένα δρόμο πλατύ, όπου περνούσαν πολλοί. Eκεί υπήρχε ένα λιβάδι και μια βρύση με καθαρό νερό.
Ήταν προπαραμονές Χριστουγέννων του έτους 1988. Στο Αρχονταρίκι της Μονής Αγάθωνος με κρεμαστό τζάκι ο Γέροντας Βησσαρίων διάβαζε κάποιο χριστιανικό έντυπο. Ήταν απορροφημένος και φαινόταν συγκινημένος. Σε μιά στιγμή ο σημερινός Ηγούμενος, πατήρ Δαμασκηνός, ο οποίος καθόταν κοντά του και έγραφε Χριστουγεννιάτικες κάρτες αντιλήφθηκε το Γέροντα να κλαίει και να προσπαθεί να σφογγίσει τα δάκρυά του.
Ένα περιστατικό από τη ζωή του Χριστού ως θείου Βρέφους: όταν η αγία οικογένεια διέφυγε από το ξίφος του Ηρώδη και πορευόταν στην Αίγυπτο, εμφανίστηκαν καθ’ οδόν κάποιοι ληστές, με πρόθεση να κατακλέψουν τους οδοιπόρους.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Άστους αυτούς
διαλύονται σύντομα το ταξίδι θα γίνεται από την ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΗ στην
Κωνσταντινούπολη.»
( 1η δημοσίευση 23
Δεκεμβρίου 2017) - ΟΛΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΙ και θα επιβεβαιωθούν.
Αφού είδαν και αποείδαν οι γείτονες ότι δεν γίνεται τίποτε με τα διπλωματικά τεχνάσματα της διπλωματίας του «στρατηγικού βάθους» και των « μηδενικών προβλημάτων» αποφάσισαν να αγοράσουν τα πυραυλικά συστήματα των S– 400 για να στοχεύσουν την Αν. Μακεδονία- ΘΡΑΚΗ και το Αιγαίο ώστε να πετύχουν τους διακαείς πόθους τους.
Βλέποντας λοιπόν το σπήλαιο στο οποίον εγεννήθη ο Δεσπότης, φέρε στον νου σου τον σκοτεινόν και υπόγειον βίο των ανθρώπων, στον οποίον έρχεται αυτός που φανερώνεται στους «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένους». Και περιτυλίσσεται σφιχτά με σπάργανα αυτός που έχει φορέσει τα δεσμά των ιδικών μας αμαρτιών. Η δε φάτνη είναι ο σταύλος των αλόγων ζώων. Σ’ αυτήν γεννάται ο Λόγος, ώστε να «γνωρίση ο βους τον κτησάμενον (τον ιδιοκτήτην του) και όνος την φάτνην του κυρίου αυτού». Βους είναι αυτός που ευρίσκεται στον ζυγόν του Νόμου, και όνος το αχθοφόρον ζώο που είναι φορτωμένο με την αμαρτία της ειδωλολατρίας.
Θ.Π. «η αμαρτία είναι γλυκιά όταν την γεύεσαι, έχει όμως συνέπειες τις οποίες εκείνη την ώρα δεν τις φαντάζεσαι… Ο άνθρωπος του Θεού όταν διαπράξει την αμαρτία μετά θλίβεται και μετανιώνει. Αυτός που χαίρεται μετά την αμαρτία είναι μακριά από τον Θεό διότι έχει συνηθίσει στην αμαρτία και έχει έλθει σε πνευματικό θάνατο.»
«Θα καταστρέψεις τους δικαίους μαζί με τους αμαρτωλούς; Ίσως υπάρχουν κάποιοι δίκαιοι στην πόλη, θα τους καταστρέψεις κι αυτούς; Δεν θα συγχωρήσεις την περιοχή για χάρη των λίγων δικαίων που βρίσκονται σ’ αυτήν; Δεν γίνεται να θανατώσεις δικαίους κι αμαρτωλούς μαζί, σαν να ήταν όλοι το ίδιο. Δεν είναι δυνατό! Ο κριτής όλης της γης δεν πρέπει να αποδώσει δικαιοσύνη;».
Πόσο ευεργετική για την ανθρώπινη ψυχή, πόσο εποικοδομητική, πόσο ωφέλιμη, πόσο ουσιαστική και διδακτική μέσα στους παράφρονες ρυθμούς μίας ανίερης στην κυριολεξία σύγχρονης ζωής είναι η σιωπή του Αγίου Όρους, νοούμενη ως διαρκής δοξολογία, γαλήνη και πνευματική εγρήγορση. Ειλικρινά νιώθω αδύναμος ενώπιον του εγχειρήματος να καταγράψω βιώματα προσέγγισης του θείου και της ουράνιας πολιτείας, που ως δώρο της γλυκειάς Παναγιάς συνοδεύουν έφ’ όρου ζωής, ως πολύτιμος θησαυρός τους πιστούς που προσέρχονται καθημερινά ως μέλισσες στην αγιώνυμη ησυχαστική πολιτεία του Άθωνα, για να λάβουν λίγη γύρη από το Περιβόλι της Θεομήτορος. Είναι βιώματα που φέρουν το όμορφο πέπλο της σιωπής, το οποίο οιανδήποτε συγγραφική η ποιητική πέννα δεν δύναται επακριβώς να περιγράψει άνευ της θείας συμμετοχής και ευλογίας του ουρανού.
