...και απελευθέρωσης της Ελληνορθόδοξης
Χριστιανοσύνης από
το μουσουλμανικό ζυγό
Η Κριμαία, τα σενάρια & η Ρωσο-Γερμανική Ευρώπη
Της Μαρίας Καρχιλάκη
Από την ημέρα που οι Ρώσοι
κατέλαβαν ντε φάκτο την Κριμαία διαβάζω σε ό,τι γλώσσα μπορώ και καταλαβαίνω
τις σχετικές αναλύσεις. Έχω ξεχωρίσει δύο. Τη μία δημοσιεύει το Politico και
υπογράφει ο συγγραφέας Ben Judah, την άλλη το Foreign Affairs και φέρει την
υπογραφή του καθηγητή Mitchell A.Orenstein.
Δες την εδώ.
Ο τίτλος της είναι “Γιατί η Ρωσία δεν φοβάται πια τη Δύση“. Εν συντομία, ο Ben
Judah υποστηρίζει πως ο Πούτιν εισέβαλε στην Κριμαία, διότι πιστεύει πως
δεν έχει τίποτα να χάσει. Τα βασικά σημεία της προσέγγισής του έχουν ως εξής:
Οι Ευρωπαίοι είναι τόσο
εκτεθειμένοι βοηθώντας τους ρώσους ολιγάρχες να κρύψουν και να ξεπλύνουν το
βρώμικο χρήμα τουςαπό τις Ολλανδικές Αντίλλες μέχρι τις Παρθένες Νήσους,
κυρίως, όμως, τόσο παραδόπιστοικαι διεφθαρμένοι που δεν θα διακινδυνεύσουν
να χάσουν τα ρώσικα δισεκατομμύρια. Δεν μιλάμε για πολλά λεφτά. Μιλάμε για πάρα
πολλά λεφτά.
Η ίδια η Κεντρική Τράπεζα του Πούτιν υπολόγισε πως τα 2/3 από τα $56 δις που
βγήκαν από τη Ρωσία το 2012 προέρχονταν από παράνομες δραστηριότητες. Μίζες,
ναρκωτικά, φοροδιαφυγή. Γι αυτά τα λεφτά οι ψηλομύτες Βρετανοί τραπεζίτες
στρώνουν κόκκινο χαλί στο Λονδίνο.
Την Ευρώπη διοικεί μια ελίτ με ηθική hedge fund: χρήμα με οποιοδήποτε κόστος
και τη μεταφορά του σε offshore. Την απόδειξη αυτού, το Κρεμλίνο τη βλέπει
στους πρώην ηγέτες της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας. Ο Τόνι Μπλερ
είναι συμβουλάτορας της δικτατορίας του Καζακστάν -πως να βελτιώσει το προφίλ
της στη Δύση. Ο Σαρκοζί σκεφτόταν τη δημιουργία ενός hedge fund με χρήματα από
το απολυταρχικό Κατάρ. Κι ο Γκέρχαρντ Σρέντερ είναι επικεφαλής του Κονσόρτσιουμ
Nord Stream της Gazprom, δηλαδή του αγωγού που μεταφέρει το ρώσικο φυσικό αέριο
στη Γερμανία μέσω Βαλτικής.
Ούτε για την Ουάσιγκτον ανησυχεί ο Πούτιν. Τη θεωρεί ευάλωτη αφού
ούτε μια ειρηνευτική διάσκεψη για τη Συρία δεν μπορεί να οργανώσει δίχως ρωσική
μεσολάβηση αλλά και αδύναμη: όταν η Ρωσία βλέπει Ισπανία , Ιταλία, Ελλάδα και
Πορτογαλία να πλειοδοτούν για το ποια θα είναι η καλύτερη εμπορική εταίρος της
μέσα στην ΕΕ (με αντάλλαγμα καμία αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα) βλέπει να
διαλύεται σιγά-σιγά ο έλεγχος της Αμερικής επί της Ευρώπης.
Δίχως να φοβάται, λοιπόν, τη Δύση, ο Πούτιν εστιάζει σ’
αυτό που τον ενδιαφέρει, δηλαδή, να κρατηθεί στην εξουσία. Κι εδώ ακριβώς
μπαίνει η Κριμαία ως αφήγημα νίκης. Η Κριμαία είναι το πετράδι του ρωσικού
στέμματος. Η καρδιά του ρωσικού ρομαντισμού. Τη λάτρευε η τσαρική αριστοκρατία.
Συμβόλιζε τη ρωσική φαντασίωση του 18ου και 19ου αιώνα περί κατάκτησης της
Κωνσταντινούπολης και απελευθέρωσης της Ελληνορθόδοξης Χριστιανοσύνης από το
μουσουλμανικό ζυγό.
Η Κριμαία είναι η μόνη χαμένη γη που οι Ρώσοι θρηνούν. Ο
λόγος είναι ο τουρισμός. Ακόμη και σήμερα, πάνω από ένα εκατομμύριο Ρώσοι
κάνουν κάθε χρόνο τις διακοπές τους εκεί. Δεν είναι απλά μια χερσόνησος. Είναι
το ρώσικο κλαμπ μεντιτερανέ σε έκδοση αυτοκρατορικού ρομαντισμού.
Δες την εδώ στην ελληνική έκδοση κι εδώ, όπως πρωτοδημοσιεύτηκε, στ’ αγγλικά. Ο τίτλος της είναι “Προς μια ρωσο-γερμανική Ευρώπη“. Εν συντομία, ο καθηγητής Orenstein υποστηρίζει ότι δεν ζούμε πλέον στην Ευρώπη του γαλλο-γερμανικού άξονα αλλά σ’ εκείνη του ρωσο-γερμανικού καθώς το ενδιαφέρον και η δράση -από τη Δύση που ήταν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- έχουν μετατοπιστεί προς Ανατολάς.
Σ’ αυτή, λοιπόν, τη νέα Ευρώπη πρωταγωνιστούν το Βερολίνο που κυριαρχεί στην ΕΕ κι η Μόσχα του σοβιετικού παρελθόντος και του ρωσικού παρόντος∙ όχι λόγω μεγέθους και δύναμης μόνο αλλά κυρίως χάρη στους άρρηκτους δεσμούς -οικονομικούς, στρατηγικούς και με ιστορικές ρίζες- που έχουν αναπτύξει. Για παράδειγμα, η Ρωσία είναι η 11η μεγαλύτερη αγορά για τις εξαγωγές της Γερμανίας μετά την Πολωνία.
Η Ρωσία πουλάει στη Γερμανία φυσικό αέριο και πετρέλαιο και η Γερμανία πουλάει στη Ρωσία ακριβά αυτοκίνητα, εργαλειομηχανές καθώς και μεταποιημένα προϊόντα. Καθώς, όμως, αυτή η ρωσο-γερμανική Ευρώπη είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, η μάχη για την Ουκρανία -με αιχμή την Κριμαία- εξελίσσεται σε μάχη για την τελική της μορφή. Καθώς, δηλαδή, η μεν ΕΕ επεκτείνεται προς Ανατολάς, η δε Ρωσία δημιουργεί ένα Ευρασιατικό μπλοκ για να ισορροπήσει απέναντί της, εκείνα που θα χαράξουν τα μελλοντικά σύνορα της νέας Ευρώπης είναι το Βερολίνο και η Μόσχα. Αυτή η ρωσο-γερμανική Ευρώπη είναι η Ευρώπη στην οποία θα ζούμε, καλώς ή κακώς…
Δες την εδώ στην ελληνική έκδοση κι εδώ, όπως πρωτοδημοσιεύτηκε, στ’ αγγλικά. Ο τίτλος της είναι “Προς μια ρωσο-γερμανική Ευρώπη“. Εν συντομία, ο καθηγητής Orenstein υποστηρίζει ότι δεν ζούμε πλέον στην Ευρώπη του γαλλο-γερμανικού άξονα αλλά σ’ εκείνη του ρωσο-γερμανικού καθώς το ενδιαφέρον και η δράση -από τη Δύση που ήταν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- έχουν μετατοπιστεί προς Ανατολάς.
Σ’ αυτή, λοιπόν, τη νέα Ευρώπη πρωταγωνιστούν το Βερολίνο που κυριαρχεί στην ΕΕ κι η Μόσχα του σοβιετικού παρελθόντος και του ρωσικού παρόντος∙ όχι λόγω μεγέθους και δύναμης μόνο αλλά κυρίως χάρη στους άρρηκτους δεσμούς -οικονομικούς, στρατηγικούς και με ιστορικές ρίζες- που έχουν αναπτύξει. Για παράδειγμα, η Ρωσία είναι η 11η μεγαλύτερη αγορά για τις εξαγωγές της Γερμανίας μετά την Πολωνία.
Η Ρωσία πουλάει στη Γερμανία φυσικό αέριο και πετρέλαιο και η Γερμανία πουλάει στη Ρωσία ακριβά αυτοκίνητα, εργαλειομηχανές καθώς και μεταποιημένα προϊόντα. Καθώς, όμως, αυτή η ρωσο-γερμανική Ευρώπη είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, η μάχη για την Ουκρανία -με αιχμή την Κριμαία- εξελίσσεται σε μάχη για την τελική της μορφή. Καθώς, δηλαδή, η μεν ΕΕ επεκτείνεται προς Ανατολάς, η δε Ρωσία δημιουργεί ένα Ευρασιατικό μπλοκ για να ισορροπήσει απέναντί της, εκείνα που θα χαράξουν τα μελλοντικά σύνορα της νέας Ευρώπης είναι το Βερολίνο και η Μόσχα. Αυτή η ρωσο-γερμανική Ευρώπη είναι η Ευρώπη στην οποία θα ζούμε, καλώς ή κακώς…
